Με τρία χρόνια (και πολλά πολλά χιλιόμετρα) διαφορά, μια 23η Σεπτεμβρίου γεννιόταν δυο πιτσιρίκια που μεγαλώνοντας θα παίζανε μπάλα μαζί, θα κερδίζανε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και μερικά πρωταθλήματα με μια από τις πιο δυνατές ομάδες που κατέβασε ποτέ στο γήπεδο η Juventus: Claudio Gentile και Paolo Rossi.
Ένα μυθικό παιχνίδι: Ιταλία-Βραζιλία 3-2. Ο Gentile έκοβε, ο Rossi σκόραρε!
Λίγο γηραιότερος ο Gentile, γεννήθηκε το 1953 στην Τρίπολη της Λιβύης όπου έμαθε το ποδόσφαιρο ως μάχη: από τη μια τα ιταλάκια από την άλλη τα αραβάκια, πρώτα κλωτσάγανε το τόπι και μετά το ένα το άλλο... Όπως έχει αφηγηθεί ο ίδιος, αυτή η εμπειρία ήταν καταλυτική γι' αυτό που έγινε. Του έμαθε να τα δίνει όλα. "Να παίζεις στη Juventus δεν είναι ούτε εύκολο ούτε δύσκολο, όπως λένε κάποιοι. Αλλά, αν δεν είσαι άντρας σίγουρα θα καταλήξεις στον πάτο. Γατί είσαι πάντα υποχρεωμένος να κερδίζεις, δεν επιτρέπεται το λάθος. Δεν είναι αλήθεια ότι στη Juventus σου ζητούν μεγαλύτερες θυσίες σε επίπεδο φυσικής κατάστασης: το μόνο πραγματικό πρόβλημα δημιουργείται αν δεν καταφέρεις να αποκτήσεις νοοτροπία νικητή. Είδα πολλούς καλύτερους από μένα να ναυαγούν γιατί δεν άντεξαν το ψυχολογικό στρες", έχει εκμυστηρευτεί αυτός που υπήρξε ένας από τους δυνατότερους αμυντικούς της Ιταλίας, ο άνθρωπος που το 1982 σταμάτησε τον Maradona και τον Zico, βάζοντας τις βάσεις για τις ιστορικές νίκες της Squadra Azzurra επί της Αργεντινής, πρώτα, και της Βραζιλίας μετά... Νίκες που οδήγησαν στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του '82, 44 χρόνια μετά το τελευταίο που είχε κατακτήσει η Ιταλία το 1938 στη Γαλλία.
Ο "Pablito" της Ισπανίας
Αυτού του Παγκοσμίου Κυπέλλου που σφράγισε με τα γκολ του ο, κατά τρία χρόνια μικρότερός του Gentile, Paolo Rossi. Ο παίχτης που μόλις είχε επιστρέψει στα γήπεδα μετά από έναν αποκλεισμό για εμπλοκή σε σκάνδαλο στοιχημάτων έχοντας καταφέρει ταυτόχρονα, πριν το Μουντιάλ, να επιστρέψει στη Juventus όπου είχε πρωτοπαίξει στα 16 του, δίπλα στον Capello και τον Altafini...
Δεν ήταν τυχερός με τη Juve ο Paolo Rossi, ούτε με τη φυσική του κατάσταση -τρεις φορές υποβλήθηκε σε εγχείριση μηνίσκου, άλλες τόσες ξαναξεκίνησε από μικρές ομάδες όπου είχε σταλεί να δυναμώσει -και κατάφερε να φτάσει ψηλά, με τη Vicenza όπου κόντεψε να κερδίσει και το πρωτάθλημα- αλλά το όνειρο της επιστροφής στο Τορίνο δεν κατόρθωνε να το πραγματοποιήσει εξαιτίας ατυχών διαπραγματεύσεων για την εξαγορά του από τη Juve που παρέμενε πάντα συνιδιοκτήτριά του... Και όταν επέστρεψε, έπαιξε τρία ματς, πήγε στο Μουντιάλ αλλά επιστρέφοντας δεν κατάφερε να ενταχθεί στην ομάδα... Έπεσε και πάνω στον Boniek, τον Platini, τον Bettega, κάποια στιγμή ζήτησε και μια αύξηση που κρίθηκε υπερβολική και έφυγε... Ακολουθώντας την πορεία του Gentile (και του Tardelli)... Πήγε στη Milan, τον κατάπιε η κρίση ιδιοκτησίας της και τερμάτισε άδοξα την καριέρα του στη Verona... Αφήνοντας τη σφραγίδα του μόνον ως ο "Pablito" της Ισπανίας...
Στη Juve o Rossi έπαιξε για 6 χρονιές (1973-75 και 1981-1985) πετυχαίνοντας 44 γκολ σε 138 παιχνίδια και συμβάλλοντας στην κατάκτηση 2 πρωταθλημάτων, ενός Κυπέλλου Ιταλίας, ενός Κυπέλλου Πρωταθλητριών (εκείνο του Heysel), ενός Κυπέλλου Κυπελλούχων και ενός Ευρωπαϊκού Super Cup.
Ο Gentile και ο ...Galuppi
Μόνο το Πρωταθλητριών δεν πρόλαβε να κερδίσει, από την άλλη, με τη Juventus ο Gentile: 6 πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα Ιταλίας, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων και ένα Uefa σήκωσε στα σημαδιακότερα από τα 414 παιχνίδια (στα οποία σημείωσε και 10 γκολ) που έπαιξε στα 11 χρόνια in bianconero: 1973-1984. Δεν ήταν εύκολο να καθιερωθεί σε μια ομάδα με παίχτες σαν τον Marchetti, το Spinosi, τον Longobucco, τον Furino που αρχικά κλήθηκε να αντικαταστήσει. Τα κατάφερε βγάζοντας από μέσα του, όπως έχει πει, αυτή τη δύναμη που έμαθε να έχει από μικρός...
Το 1984 έκανε μια επαγγελματική επιλογή (θέμα χρημάτων), όπως σημείωσε, και βρέθηκε για 3 χρόνια στη Fiorentina και μια χρονιά στην Piacenza. Κρεμόντας τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, ακολούθησε καριέρα προπονητή και με την Εθνική Under 21 της Ιταλίας κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004 και έφερε στην Ιταλία και ένα χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της ίδια χρονιάς στην Αθήνα. Το όνομά του ακούστηκε για τον πάγκο της Juve μετά τον Deschamps...
Και ένα από τα περίεργα της ιστορίας όπως το αφηγήθηκε ο ίδιος: "Ποιος Maradona και Zico: υπήρχε ένας Galuppi, επιθετικός της Vicenza που με τρέλαινε κάθε φορά που τον έβρισκα μπροστά μου, μου ξέφευγε από κάθε πλευρά και δεν κατάφερνα να τον σταματήσω ούτε με το άγριο. Λυπάμαι γι' αυτόν αλλά ήταν πραγματική τύχη για μένα που δεν κατάφερε να φτάσει στην κορυφή!!!"
Πηγή: Il pallone racconta, JuWorld.Net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου