Όπως λέει και ο Buffon, η μπάλα θέλει αγάπη. Και, όπως δείχνει ο Del Piero: είναι παιχνίδι!...

"Τώρα μπορώ να το πω, άξιζε τον κόπο να δεχτώ το σχέδιο της Juventus για να ζήσω τέτοιες βραδιές". Η εξομολόγηση του Buffon, του άλλου μεγάλου πρωταγωνιστή, μαζί με τον Del Piero, του 1-0 επί της Zenit στην πρεμιέρα των Ομίλων του Champions League αποδεικνύει ποια είναι η δύναμη αυτής της Juventus. "Ναι, ήταν δύσκολο γιατί η καριέρα δεν κρατάει για πάντα και μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο (του 2006) δεν ήταν εύκολο να προσαρμοστείς σε μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα (σ.σ. εννοεί, της Serie B). Βάλαμε όμως τόση αγάπη και αυτή η επιτυχία μας αποζημιώνει για όλες μας τις προσπάθειες. Τώρα ας σκεφτούμε να προκριθούμε, θα είναι ήδη ένα κατόρθωμα", κατέληξε, πάντα προσγειωμένος και μετρημένος, ο Νο 1 των Νο1 του κόσμου.
Ακούγοντας και διαβάζοντας τις δηλώσεις του Gigi (και τις ανάλογες του Pavel), βλέποντας την κωλοτούμπα του Alex , θλίβεσαι ακόμα περισσότερο που τόσοι σχολιαστές, μερικοί μάλιστα έχουν παίξει και ποδόσφαιρο, πήραν το υποδεκάμετρο -και το κάνουν συχνά, και σε άλλα ματς- για να μετρήσουν ποιος έπαιξε και πώς, τι (χρηματιστηριακή) αξία έχει ο ένας και τι ο άλλος, τι ηλικία, σε πόσα δεύτερα κάνει τα 100 μέτρα... Κάποιος μάλιστα παραδέχτηκε ότι η Juventus είναι δεμένη ομάδα αλλά έφτασε να υποστηρίξει ότι ...δεν έχει μεγάλους παίχτες -ευτυχώς που θυμήθηκε τον Del Piero αλλά ξέχασε τον Buffon...
Ok! H Juve ήταν πιο αργή -και γι' αυτό κατάφερε να επιβραδύνει το ρυθμό. Ok! H Juve δεν έχει 11 πρωτοκλασάτους, έναν για κάθε θέση -ποτέ δεν είχε και μια ματιά στις συνθέσεις των μεγάλων ομάδων της που έφταναν στους τελικούς, το δείχνει- είχε όμως ομάδα...
Θλίβεσαι, λοιπόν, που τόσα χρόνια δεν έχουν αντιληφθεί πως στο ποδόσφαιρο δεν μετράνε μόνο τα φράγκα για να αγοράζεις, ενίοτε υπερτιμημένους ελέω ατζέντηδων, παίχτες (τότε, η Chelsea και η Real θα κερδίζανε κάθε χρόνο). Η μπάλα είναι κάτι άλλο: παιχνίδι. Και όπως κάθε παιχνίδι θέλει κέφι, θέλει αγάπη που λέει και ο Gigi, θέλει πάθος, θέλει να παραμένεις και λίγο παιδί, παιδί που γουστάρει να κερδίσει, να ξεπράσει τον εαυτό του, τα όριά του (και τους άλλους), παιδί που θέλει να "ζωγραφίσει", να το χειροκροτήσουν... Και, βέβαια, η μπάλα είναι παιχνίδι που θέλει κότσια, μυαλό και φαντασία. Αυτά που έδειξε χθες ο Alex (και όχι μόνο) όταν άφησε τη φαντασία του να τον οδηγήσει στην πιο απροσδόκητη επιλογή, αυτή που γέννησε ένα σπουδαίο γκολ...
Αν δεν κοιτάξεις τι επιλογλές έχουν κάνει αυτοί οι άσοι τα δυο τελευταία χρόνια, τι κίνητρα έχουν, θα μετράς με το υποδεκάμετρο και θα προσπαθείς να καταλάβεις γιατί κάθε φορά βγαίνει μικρότερο από το μέτρο που βάζουν οι bianconeri...