Alfredo Foni, o Παγκόσμιο Πρωταθλητής και Ολυμπιονίκης αμυντικός που έπαιξε 229 συνεχόμενα ματς στη Juventus!

Πόσοι παίχτες μπορούν να περηφανευτούν ότι έχουν παίξει 229 συνεχόμενα -ναι, συνεχόμενα!- παιχνίδια, αποφεύγοντας κάρτες, τραυματισμούς, ντεφορμαρίσματα; Και μάλιστα χωρίς να είναι τερματοφύλακες; Ένας από τους ελάχιστους είναι ο Alfredo Foni, γεννημένος σαν σήμερα, 20 Ιανουαρίου 1911 στο Udine, θρυλικός αμυντικός της Juventus, Παγκόσμιος Πρωταθλητής, ένας από τους τέσσερις Ιταλούς που κατέκτησαν τόσο το Παγκόσμιο Κύπελλο, του 1938, όσο και το Ολυμπιακό μετάλλιο του 1936 [1], ένας μπακ που δεν αποβλήθηκε ποτέ... Και το ρεκόρ του, των 229 συνεχόμενων συμμετοχών, είδε να του το σπάει ένας συμπατριώτης του, τερματοφύλακας εκείνος τον οποίο ο ίδιος ο Foni, ως προπονητής, ανέδειξε όταν ήταν πιτσιρίκι στο Udine: Dino Zoff τ' όνομά του...

11 χρόνια στη Juventus

Ο Foni ξεκίνησε τη θρυλική καριέρα του ως ...επιθετικός (που σκόραρε λίγο), πήγε από την Udinese στη Lazio και από εκεί πήγε στην Padova για να μπορέσει να πάρει πτυχίο του. Εδώ άρχισε η μεταμόρφωσή του, σταδιακά, σε αμυντικό. Ωστόσο, μερικούς μήνες πριν τη μεταγραφή του στο Τορίνο, ως σέντερ φορ αντιμετώπισε τη Juventus σε αυτό που θα αποδεικνυόταν το τελευταίο ματς [2] της θρυλικής αμυντικής της τριάδας: Giampiero Combi στο τέρμα, Virginio Rosetta και Umberto Caligaris, οι αμυντικοί τους οποίους ο ίδιος θα αντικαθιστούσε, μετά από ένα σύντομο διάστημα στη μεσαία γραμμή, από την επόμενη χρονιά, την πρώτη μιας μακριάς καριέρας στη Juventus: 11 χρόνια...

Το ρεκόρ ξεκίνησε με μια ιστορική νίκη, αυτή
του 7ου scudetto, τελευταίου της "χρυσής πενταετίας"

Ο Foni πρόλαβε να σφραγίσει το τέλος της χρυσής πενταετίας (1930-35). Είχε φτάσει ως αλλαγή αλλά τελικά έπαιξε πολύ περισσότερο (27 ματς ολόκληρα) από τους δυο θρύλους που θα αντικαθιστούσε οριστικά δυο χρόνια μετά μαζί με τον Rava, που θα γινόταν ο άλλος πυλώνας της άμυνας της ομάδας και της Squadra Azzurra.
Το μακρύ του σερί των 229 συμμετοχών ξεκινά σε ένα ιστορικό ματς, στις 2 Ιουνίου 1935 όταν στη Φλωρεντία η Juventus κέρδιζε το αποφασιστικό ματς [3] για την κατάκτηση του 5ου συνεχόμενου scudetto σε βάρος της Inter...
Εκεί στα μετόπισθεν συμπαίκτες του Foni, ήταν ο Cesare Valinasso κάτω απ' τα δοκάρια, ο Virginio Rosetta και ο Luis Monti (στη φωτογραφία η θρυλική ομάδα του 1935. Aπό πάνω αριστερά: Caligaris, Ramella, Gabetto, Gazon, Cesarini, Ferrari, Valinaso, Diena, Rosetta, Varglien I, Bertolini, Borel II, Foni, Serantoni, Depetrini, Tiberti, Varglien II, Monti). Από τότε, και για 7 πρωταθλήματα δεν έλειψε ποτέ, ήταν το σταθερό σημείο αναφοράς -δίπλα του οι άλλοι άλλαζαν: Amoretti, Bodoira, Peruchetti κάτω απ' τα δοκάρια, Rava, Varglien, Depetrini, Capocacale, Olmi, Locatelli στην άμυνα...

Ε, αφού πληρώνεσαι κανονικά
κάνεις απλά το καθήκον σου...

Χρόνια μετά, όταν τον ρώτησαν τι θυμόταν από εκείνο το κατόρθωμα, έδωσε μια απάντηση που δείχνει πώς ήταν το ποδόσφαιρο τότε (πριν την εποχή της επικοινωνίας): "όταν πλησίαζα το ρεκόρ το είπα στον αντιπρόεδρο της Juventus, που ήταν ο βαρόνος Mazzonis. Περίμενα μια προτροπή, συγχαρητήρια. Ο βαρόνος μου απάντησε ότι του προέκυπτε ότι πληρωνόμουν κανονικά το μισθό μου και επομένως, πετυχαίνοντας εκείνο το ρεκόρ, θα είχα κάνει απλώς το καθήκον μου. Έμεινα στήλη άλατος. Έκανα στροφή επί τόπου και βγήκα"...

Το ρεκόρ τελείωσε απέναντι στη μεγάλη Torino,
την ομάδα απέναντι στην οποία έκλεισε την καριέρα του
Πρόλαβε να χαρίσει στη Juve τα 2 πρώτα της Κύπελλα

Η 229η συνεχόμενη παρουσία συνέπεσε πάλι με ένα σημαντικό ματς, ένα "Derby della Mole" ντέρμπυ: 31 Ιανουαρίου 1943. Στις πλάτες του Foni υπήρχε ένας νέος τερματοφύλακας, ο Lucidio Sentimenti, ο άλλος μπακ ήταν ο νεότερος των Varglien, στη μέση έπαιζε ένας νεαρός που θα γινόταν θρύλος, ο Carletto Parola ενώ μπροστά ήταν ένας άλλος θρύλος, συμπαίκτης του στην ομάδα που σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Giuseppe Meazza που αφού έγινε σημαία της Inter (1929-1940), έπαιξε δυο χρόνια στη Milan και κατέληξε στη Juve για μια χρονιά...
Απέναντί του σε εκείνο το ατυχές ματς [4] ο Foni είχε την επίθεση της "μεγάλης Torino" που εκείνη τη χρονιά ξεκινούσε την πορεία για την κατάκτηση 5 πρωταθλημάτων [5]: ο αντίπαλός του Ferraris II, μάλιστα, σκόραρε. Μια βδομάδα μετά, στο εντός έδρας ματς κατά της ουραγού Liguria, για πρώτη φορά δεν εμφανιζόταν το όνομα του Foni στη σύνθεση της Juventus. Ο λόγος; Είχε κληθεί να καταταγεί στη Ρώμη -ήμασταν καταμεσίς στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο... Για τον Foni πρακτικά αυτό θα ήταν το τέλος μιας ένδοξης καριέρας. Έπαιξε άλλα 3 ματς τη σεζόν 1945/46 και άλλα 6 παιχνίδια τη σεζόν 1946/47, στα 36 του. Τελευταία του συμμετοχή, σε ένα ματς με την Torino [6], στις 16 Μαρτίου 1947...
Εκτός από το campionato 1934/35, με τη Juve κατέκτησε τα δυο πρώτα Κύπελλα του συλλόγου, το 1937/38 και το 1941/42, παίζοντας με δύναμη και παροιμιώδη ηρεμία που έδινε σιγουριά σε όλη την ομάδα. Είχε συμπληρώσει 304 παρουσίες και είχε βάλει 8 γκολ, κυρίως με πέναλτυ.

Προπονητής του catenaccio, κατέκτησε δυο scudetti
με την Inter και έπειτα απέτυχε να προκριθεί
με τη Squadra Azzurra στο Μουντιάλ του 1958...

Με το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, ο Foni έγινε προπονητής και αφού πέρασε από τη Venezia, ανέλαβε την Inter και εισάγοντας την τακτική που έμεινε στην ιστορία ως catenaccio, την οδήγησε στην κατάκτηση 2 πρωταθλημάτων, το 1953 και το 1954 -η Inter είχε 13 χρόνια να δει scudetto και το κατάφερε με έναν bianconero στο τιμόνι... Και στα δυο 2η ήρθε η Juventus, με δυο και ένα βαθμό διαφορά, αντίστοιχα... Μετά την επιτυχία του σε επίπεδο συλλόγων, ο Foni κλήθηκε στο τιμόνι της Εθνικής συνδέοντας το όνομά του με μια μελανή σελίδα της Squadra Azzurra: η ομάδα απέτυχε να προκριθεί στο Μουντιάλ του 1958 στη Σουηδία (εκεί όπου έλαμψε το άστρο του Pele' για πρώτη φορά)... Δράστης του αποκλεισμού, η Βόρειος Ιρλανδία...

Στο Udine βρήκε το νεαρό Dino Zoff,
αυτόν που θα τους έσπαγε το ρεκόρ!

Στη συνέχεια πέρασε και από άλλες ομάδες και κάποια στιγμή βρέθηκε στο Udine, εκεί όπου ανέδειξε το Dino Zoff, αυτόν που στο διάστημα 1972-1983 να σπάσει το ρεκόρ του φτάνοντας τις 332 συνεχόμενες συμμετοχές...
Πέθανε μια Κυριακή του 1985, στις 28 Ιανουαρίου, αφού είχε παρακολουθήσει τα γκολ του campionato...

[1] Οι άλλοι τρεις είναι ο συμπαίκτης του στη Juventus Pietro Rava, ο επιθετικός Sergio Bertoni (τα κρίσιμα χρόνια έπαιζε σε Pisa και Genoa) και ο μέσος Ugo Locatelli που στο κρίσιμο διάστημα 1936-1941 έπαιζε στην Inter αλλά από το 1941 (ως το 1949) έπαιξε στη Juve.
[2] Εκείνο το ιστορικό ματς παίχτηκε την Πέμπτη 12 Απριλίου 1934 στο Τορίνο και η Juventus κέρδισε την Padova με 5-1 με γκολ των Ferrari (1', 10'), Borel II (22'), Orsi (44'), Sernagiotto (86'). Πετυχαίνοντας άλλες 4 νίκες στη σειρά -επί της Brescia εκτός, επί της Milan με 4-0 εντός, και επί των Pro Vercelli και Lazio εκτός έδρας- η Juventus θα κατακτούσε το 6ο scudetto της, το 4ο της "χρυσής πενταετίας" της.
[3] Η Juventus κέρδιζε 1-0 μέσα στη Φλωρεντία την (τρίτη στη βαθμολογία) Fiorentina με γκολ του Ferrari στο 81' και έφτανε τους 44 βαθμούς αφήνοντας στους 42 την Ambrosiana Inter που την ίδια ώρα έχανε 4-2 στη Ρώμη από τη Lazio...
[4] Η Juventus έχασε 2-0 από την Torino με γκολ των Piacentini και Ferraris II.
[5] Η Juventus τερμάτισε 3η τη σεζόν 1942/43 με 37 βαθμούς, πίσω από την Torino και την εκπληκτική Livorno που έκλεισε τη χρονιά ένα βαθμό πίσω από τους granata: 43 έναντι 44.
[6] Όπως και στο ματς με τους granata που σηματοδότησε το τέλος του ρεκόρ του, έτσι και σ' αυτό με το οποίο ολοκλήρωσε την καριέρα του, ο Foni είδε τη Juventus να χάνει: αυτή τη φορά με 1-0... Εκείνη η Torino θα κατακτούσε το 4ο πρωτάθλημά της τερματίζοντας 10 βαθμούς μπροστά από τη -δεύτερη- Juventus: 63 έναντι 53.

Πηγές: Il pallone racconta, JuWorld.Net. Φωτογραφίες: Wikipedia