Juventus, μια κρίση χωρίς τέλος

"Υπήρχε μια φορά η Juventus": έτσι ξεκινά το άρθρο του Roberto Beccantini στην "Stampa". Άρθρο σκληρό, που ξεκινά με μια παράγραφο που περιγράφει με αριθμούς την κατάσταση που ξέρουμε όλοι για να καταλήξει: "ο Ciro Ferrara δεν παραιτείται, ο σύλλογος δεν τον απολύει. Για τώρα. Ο Ranieri δεν άρεσε στους καθηγητάκους του web και ένα κομμάτι του τορινέζικου τύπου. Κάντε μου τη χάρη: Mourinho υπάρχει μόνον ένας και ο Claudio παραμένει ένας που σπέρνει, όχι ένας που μαζεύει. Βρίσκονται και καλύτεροι, κουβέντα θα κάνουμε, αρκεί να τους ξέρεις, αρκεί να τους πληρώνεις", γράφει ο Beccantini, ιστορική πένα της αθλητικής ειδησεογραφίας.
Και αφού θυμίζει ότι η απόλυση του Ranieri ήρθε μετά το δείπνο Blanc-Lippi και το γεγονός ότι στα αποδυτήρια σπάσαν στα δυο (τουλάχιστον), επισημαίνει ότι το "σημερινό (αγωνιστικό) δράμα είναι ότι η Juve, από τον Diego στον Del Piero, δεν παίζει κατά του Ferrara για τον απλό λόγο ότι έναν τρόπο παιχνιδιού δεν τον έχει πια. Το κακό είναι το τίποτα που προκύπτει από τους βασικούς ή τους θεωρούμενους ως τέτοιους, μηδέν σουτ στο τέρμα στη Βερόνα και ίσως κανά δυο ανάμεσα σε Parma και Milan. Ίσως. Ούτε η Juve του Ranieri σε μάγευε αλλά τουλάχιστον μαγείρευε τα επεισόδια και τα καταβρόχθιζε, λαίμαργη".

Γιατί θα έπρεπε να απομακρυνθεί "μόνον" ο Ferrara;

"Το τράνταγμα δεν φτπάνει ποτέ. Αντίθετα, οι κρέπες πλατιάζουν, οι τραυματίες αυξάνονται, οι Melo και οι Marchisio χειροτερεύουν. Δεν χρειαζόταν πολύ να καταλάβεις ότι το 3-0 στη Napoli ήταν ένα ελαφρύ τσιρότο και τα δυο γκολ του Del Piero ένα φιλόδοξο σήμα καπνού. Σε αυτές τις περιπτώσεις, την πληρώνει ο προπονητής. Υπάρχει όμως ένα αλλά, και αφορά στις μεταγραφές. Ερώτηση: αν η Inter παίρνει τον Pandev, η Roma τον Toni, η Milan τον Beckham και η Juventus τον Paolucci, γιατί θα έπρεπε να απομακρυνθεί "μόνον" ο Ferrara;", ρωτάει ο Beccantini, ο αρθρογράφος που τα είχε βάλει με Moggi, Giraudo, τότε...

Η αποτυχία οδηγεί σε δραστικό ξεκαθάρισμα
σε όλα τα επίπεδα... Από τον Blanc στον Lippi...

Και που τώρα, αφού θυμίζει ότι το τελευταίο της γκολ, όχι από στησμένη φάση αλλά με συνδυασμό η Juventus το έβαλε στις 20 Δεκεμβρίου, καταλήγει επισημαίνοντας: "η αποτυχία θα πρέπει να οδηγήσει σε δραστικό ξεκαθάρισμα σε όλα τα επίπεδα: στην κορυφή, στον πάγκο, στο ιατρικό τιμ. Από τον Blanc στον Lippi", τονίζει χωρίς μισόλογα και καλεί τον "John Elkann να ετοιμαστεί να ξεκινήσει από το μηδέν, ή σχεδόν. Μπορεί να χάσεις με την Chievo. Όχι έτσι, όμως: με την αρρενωπότητα μιας Κοκκινοσκουφίτσας. Ο μεγάλος αριθμός τραυματιών, κοινός σε όλους τους συλλόγους, στη Juventus έχει φτάσει σε κορυφές που σοκάρουν. Η εμπιστοσύνη του Bettega στον Ferrara είναι μια πράξη "επίσημη" όπως η δήλωση του Buffon ("αυτή η ομάδα δεν είναι άξια της ιστορίας της Juventus") και το κογκλάβιο των παιχτών πριν τη Napoli. Το κόλλημα στη ζώνη Champions κάνει πιο σύνθετα τα σχέδια. Δεν μπορεί να σκέφτετσαι να βγεις από την κρίση κάνοντας να πέσει ένα κεφάλι μόνο, το πιο άνετο. Σάββατο βράδυ, ο Ranieri. Κλήθηκε επειγόντως από τη Rosella Sensi μετά το 3-1 που ο Ferrara έριξε στην τελευταία Roma του Spalletti. Δυο γκολ του Diego, τουφεκιά του Felipe Melo. Ήταν στις 30 Αυγούστου. Πριν από έναν αιώνα"...

Πηγή: La Stampa