Σε κομβικό οικονομικό σημείο

H απόφαση να μην ενισχυθεί η ομάδα τον Ιανουάριο υπονομεύει τον πρώτο οικονομικό στόχο της σεζόν, την έξοδο στο Champions League: μια οικονομική ένεση τώρα θα πλήρωνε τον Ιούνιο...
Ας ξεκινήσουμε από το καλοκαίρι:

• Ο ιδιοκτήτης και πρόεδρος του Palermo, Zamparini (αυτός που πιστώνεται την ανακάλυψη του Cavani και του Pastore) στις 23 Ιουνίου δήλωνε: "η Juventus χτίζει μια ομάδα για 5η θέση"...
• O Moggi, στις 26 Ιουνίου προβληματιζόταν για τις μεταγραφές: "O Pepe και ο Martinez είναι μέτριοι παίχτες που μπορούν να βελτιώσουν τη Juventus αλλά σίγουρα όχι να τη φέρουν στα επίπεδα του παρελθόντος". Μερικές μέρες μετά αυτοδιορθωνόταν επισημαίνοντας την ανάγκη να πουληθούν πρώτα κάποιοι παίχτες προκειμένου να γίνουν αγορές. Και εδώ και μήνες, λέει μονότονα ότι η Juventus και ο Marotta έκαναν λάθος να πάρουν 12-13, κατά βάση μέτριους παίχτες αντι για 1-2-3 άσους.
  

Και ας επιστρέψουμε στο σήμερα: μετά από μια πορεία στο πρωτάθλημα που είχε αρχίσει να δημιουργεί (μετρημένες) προσδοκίες, λίγο οι τραυματισμοί (παιχνιδιού αλλά και μυϊκοί που επανήλθαν), λίγο οι ατυχίες και κάποιες "διαιτητικές αβλεψίες" και πολύ τα όρια των παιχτών και του παιχνδιού που εκφράζει, μας έφεραν εδώ: σε έναν αποκλεισμό από τη Roma που γεννήθηκε από την έλλειψη παιχνιδιού (η άθλια διαιτησία δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι, είναι απλώς ένα δείγμα των καιρών που πρέπι να συνυπολογιστει).
Αλλά, πώς να παίξεις όταν ο Del Neri στην επίθεση μπορεί να μετρήσει μόνον τον στα όρια της σύνταξης Del Piero -που χάρη στην ατομική επιστημονική προετοιμασία του (δεν εξηγείται αλλιώς) είναι ο μόνος που στέκεται όρθιος- και τον απόλυτα χειρότερο επιθετικό στην ιστορία του συλλόγου, τουλάχιστον μεταπολεμικά, τον Amauri; Πώς να παίξεις με αυτά τα ακραία μπακ που μαρκάρουν κατ' όνομα;
Ο Del Neri ζήτησε ενισχύσεις, σαν αυτές που κάνουν όλοι οι άλλοι, αλλά η απόφαση της ιδιοκτησίας ήταν να μην πειραχτεί ο ισολογισμός. Μόνον που αυτή η λογική υπονομεύει τη δυνατότητα της επίτευξης του μόνου οικονομικού (εκτός από ποδοσφαιρικού) στόχου, της εξόδου στο Champions League, που εγγυάται αυτόν τον ισολογισμό του χρόνου, τησεζόν που η Juventus θα έχει ένα νέο γήπεδο που, για να γίνει η πηγή εσόδων που έχει προϋπολογιστεί, πρέπει να γεμίζει και μάλιστα με πολλά ευρωπαϊκά ματς. Αν έχεις εντοπίσει, κατά την άποψή μου σωστά (αφού ο Dzeko παραήταν ακριβός) στον Pazzini τον παίχτη για τα επόεμνα χρόνια, δεν μπορείς να τον αφήνεις να πάει αλλού υπονομεύοντας τον στόχο σου.

Σε αυτό το σκηνικό, η πρόσφατη προτροπή του Nedved, μέλους της διοίκησης πια, για έναν επιθετικό που να βάζει τη μπάλα στα δίχτυα, μπορεί να ακουστεί είτε ως η απελπισμένη φωνή του φίλου του, προέδρου Andrea Agnelli είτε ως η προσωπική του φωνή αγωνίας. Κια στη μία και στην άλλη περίπτωση, όσο δεν εισακούεται, αναδεικνύει την ύπαρξη προβλήματος.

Η ιδιοκτησία πρέπει να αποφασίσει τι θέλει -εκτός αν έχει αποφασίσει...- και για το δικό της συμφέρον: τι νόημα έχει να έχει ζημιά; Ούτε να πουλήσει με κέρδος, αν αυτό θέλει, δεν θα μπορεί. Γιατί ο αγοραστής στο ποδόσφαιρο (και παντού) επικαλείται τα χρέη και τον ισολογισμό για να περικόψει την τιμή αλλά στην πραγματικότητα κοιταζει την αθλητική δυναμικότητα του συλλόγου -γι' αυτό η καταχρεωμένη Roma που ελέγχεται από τράπεζες, αγόρασε το καλοκαίρι τον Boriello (και τον έχασε η Juventus που πρότεινε δανεισμό): για να μπορεί σήμερα να διαπραγματεύεται σοβαρά την πώλησή της σε αμερικάνους επενδυτές.
Μια οικονομική ενίσχυση τώρα, θα απέδιδε πολλαπλασιαστικά για του χρόνου: το επισημαίνουν τόσοι και τόσοι από το καλαοκαίρι, δεν μπορεί να μην μπορεί να το αντιληφθεί κανείς στην ιδιοκτησία -κρίνοντας οικονομικά και μόνο... Διαφορετικά, λύσεις έχουν προταθεί.