Anzolin: ένας σπουδαίος τερματοφύλακας σε όχι ιδιαίτερα λαμπρές χρονιές...

"Ήμουν 18 χρονών, περνούσα τις πενηνταδύο Gallerie del Pasubio, εκείνες τις φημισμένες του 1915-18 στις Piccole Dolomiti. Ήταν σκοτάδι. Έφαγα μια τρομερή κουτουλιά. Κάποιος μου 'πιασε το χέρι: "Θα σε βοηθήσω εγώ". Ήταν μια κοπέλα. Την παντρεύτηκα". Λέγεται Gabriela και μισόν αιώνα μετά, στο σαλόνι, διορθώνει χαμογελώντας: "Όχι αμέσως, όμως. Τον παντρεύτηκα τη δεύτερη χρονιά του στη Juventus γιατί αν πήγαινε άσχημα θα έριχναν το φταίξιμο σε μένα. Πράγματι, έφαγε 50 γκολ [1], η Juventus τερμάτισε τέταρτη από το τέλος. Χειρότερα δεν μπορoύσε να πάει. Τότε τον παντρεύτηκα".

Απέκρουσα τα πάντα κατά της Juve,
μόνον ο Sivori κατάφερε να με νικήσει...

Την κουτουλιά την είχε φάει ο γεννημένος στο Valdagno (Vicenza) στις 18 Απριλίου 1938, Roberto Anzolin, ένας από τους σπουδαίους τερματοφύλακες της Juventus. Ξεκίνησε στο Marzotto (Serie B) και έπειτα πήγε στο Palermo που έδωσε 5 εκ. (παλιές λιρέτες) από τη Milan: "για έναν veneto 19 ετών, να πας στη Σικελία στα 19 σου δεν ήταν αστείο. Ξεκίνησα με τον πατέρα μου. Έκλαιγα στο τρένο από την Padova στη Ρώμη όπου ένας παράγοντας του Palermo ήρθε να μας πάρει με μια αγωνιστική Aprilia και μας πήγε στη Νάπολη. Έτρεχε σαν τρελός, τον παρακάλεσα: "Σιγά, έχω μια καριέρα μπροστά!!!"". Είχε δίκαιο και φρόντισε να το αποδείξει στο ματς κατά της Juventus στο Τορίνο: "τα απέκρουσα όλα, και ένα πέναλτυ του Cervato. Παραδόθηκα μόνον στο Sivori, οφσάιντ πέντε μέτρων" [2].

Vycpalek: ήταν γάτος ο Roberto. Kαι η Juve
τον πλήρωσε με δυο παίχτες και εκατομμύρια

Τον 20χρονο Anzolin είχε συστήσει στον τότε προπονητή του Palermo, Cestmír "Cesto" Vycpalek (που το '70 ήρθε στη Juve) o "Toto" Vilardo, ψυχή της ομάδας. Ο "Cesto" τον είδε και τον πήρε αμέσως: "ήταν δυνατός ο Roberto, ως παίχτης και ως άνθρωπος" έχει πει επισημαίνοντας πως ήταν πάντα διαθέσιμος στις προπονήσεις χωρίς γκρίνιες. "Ανάμεσα στα δοκάρια ήταν ευέλικτος σαν γάτος, πρακτικά αήττητος, πεταγόταν από το ένα δοκάρι στο άλλο με γατίσια άλματα. Στις χαμηλές εξόδους ήταν αλάνθαστος, όχι το ίδιο στις ψηλές", H Juventus τον θέλησε αμέσως και ο Vilardo ζήτησε τον ουρανό με τα άστρα (και τον πήρε): εκτός από μερικά εκατομμύρια, στη Σικελία έφτασε δανεικός ο τερματοφύλακας των 3 τελευταίων scudetti, Carlo Mattrel (στη σεζόν που έμεινε στο Palermo, 1961/62, κέρδισε την κλήση στην Εθνική για το Μουντιάλ της Χιλής [3]) και ο Tarcisio Burgnich που ένα χρόνο μετά θα πέρναγε στην Inter για να γίνει το αχτύπητο αμυντικό δίδυμο που με τον Facchetti φόρεσαν τη φανέλα της Squadra Azzurra...

Χρωστάω πολλά στον Heriberto Herrera
Έπαιξα με τους καλαύτερους στον κόσμο: Sivori, Charles

O Alberto Malavasi, μέσος εκείνου του Palermo θυμάται πως "ο Roberto ήταν ο άνθρωπος των θαυμάτων, ο ιπτάμενος γάτος με μια απίστευτη ευελιξία που του επέτρεπε να αποτρέπει γκολ που ήδη είχαν επιτευχθεί. Έμοιαζε μικροκαμωμένος αλλά ήταν στο μέσο όρο αλλά πεταγόταν σαν σφαίρα. Βέβαια, είχε κάποια ελαττώματα, σαν όλους. Ήταν ελαφρύς στις εξόδους και συχνά στην κοσμοσυρροή τον πετάγανε κάτω", θυμάται για να τονίσει όμως πως ο τότε συμπαίκτης του "προέβλεπε την εξέλιξη της φάσης και βρισκόταν ήδη κάτω από το "Γάμμα" να σταματήσει τη μπάλα". Ο ίδιος ο Anzolin κράτησε μια γλυκιά ανάμνηση από τους συμπαίκτες του και την πόλη ενώ δεν παρέλειπε να εκφράζει την ευγνωμοσύνη του: "δεν ξεχνάω κυρίως πως χωρίς το Palermo δεν θα υπήρχε η Juventus και τα δέκα ασπρόμαυρα χρόνια μου με φοβερούς προπονητές σαν τον Amaral, που ήταν πατέρας για όλους μας ή τον Heriberto (σ.σ. Herrera) που, αντίθετα, ήταν σκληρός στρατηγός. Μας έβαζε να δουλεύουμε σκληρά αλλά τι ικανοποίηση, πώς κατάφερε να με δυναμώσει με τις προπονήσεις του, πώς με βελτίωσε και στις εξόδους!!! Του χρωστάω πολλά. Έπαιξα με πολύ σπουδαίους συμπαίκτες, μεγάλους, πολύ μεγάλους, τους πιο δυνατούς στον κόσμο, όπως ο Sivori, o Charles, άφταστοι άσοι, και σήμερα θα ήταν οι καλύτεροι, στο λόγο μου. Ίσως να τους ξεπέρναγε ένας μόνον γιατί ήταν και μεγαλοφυής: ο Schiaffino [4], ένας που έβγαζε άμυνα και αμέσως έβγαζε τη νικητήριο άσιστ. Όχι, όχι, δεν διαμαρτύρομαι για την καριέρα μου, μου έδωσε τα πάντα, τη δυνατότητα να γνωρίσω τον κόσμο, να ντυθώ το azzurro. Η Εθνική, ίσως η μοναδική μου θλίψη: 34 εμφανίσεις ανάμεσα σε Under και Nazionale B, αλλά μόνον μια παρουσία, κατά του Μεξικό, στην Ανδρών. Πρώτα ήμουν πολύ νέος, μετά πολύ γέρος"...

Στη Juventus o Anzolin έμεινε ως το 1970: 305 εμφανίσεις (230 στο πρωτάθλημα, 29 στο Κύπελλο, 15 στο Πρωταθλητριών, 2 στο Κυπελλούχων, 29 στο Uefa) με 257 γκολ παθητικό. Κατέκτησε, εκείνα τα όχι πολύ ευτυχή χρόνια για τη Juve, το 5ο Κύπελλο το 1965 και το 13ο scudetto το 1967.

Ο Charles με σήκωνε με το ένα χέρι!

"Μια μέρα, θυμάται, κάποιος παράγοντας του Palermo μου ψιθύρισε: "σε πουλήσαμε στη Juventus αλλά μην το πεις γιατί θα γίνει επανάσταση". Ο κόσμος με αγαπούσε. Στο Τορίνο στάθηκα σε ένα δωμάτιο μπροστά στον Boniperti και άλλους τέσσερις παράγοντες. Με ρώτησαν: "πόσα γκολ πιστεύεις ότι θα δεχτείς;". Απάντησα: "δεν ξέρω, 20-25...". Θα έτρωγα τα διπλάσια, τέταρτοι από το τέλος. Μετά μιλήσαμε για λεφτά. Στο Palermo έπαιρνα 5 εκατ., ζήτησα 14. Σηκώθηκαν όρθιοι και οι πέντε: "Είστε τρελός!!!". Μετά, ανάμεσα σε μια ρήτρα και την άλλη, κέρδισα ακόμα περισσότερα", θυμάται...
Δεν ήταν απλό: όταν επέστρεψε o Mattrel, μετά από μια εξαιρετική χρονιά στο Palermo, οι δυο τους βρέθηκαν να ανταγωνίζονται για τη φανέλα με το Νο1: μετά τις 30 συμμετοχές της πρώτης σεζόν, 19 συμμετοχές τη δεύτερη και έπειτα η φανέλα έγινε πάλι δική του: 29 παιχνίδια στο πρωτάθλημα 1963/64. Ο Mattrel έφυγε το 1965 και ο Anzolin έφτασε ένα ρεκόρ συμμετοχών που ο Buffon μόλις πέρασε φτάνοντας τα 238 παιχνίδια στη Serie A...
O Anzolini, ένας σπουδαίος τερματοφύλακας σε χρονιές όχι ιδιαίτερα λαμπρές, έζησε από τις μια πιο μαύρες χρονιές της Juventus, με ήττες ταπεινωτικές, έως χρονιές πανηγυρισμών, αγώνα, ιδρώτα που ξανάφερε τη φανέλα εκεί ψηλά που της έπρεπε. Όπως όταν απέκρουσε ό,τι ήταν να αποκρουστεί στις 7 Μαϊου 1967 οδηγώντας στη νίκη με την Inter (με γκολ του Favalli) και στο 13ο scudetto.
Όμως, οι πρώτες αναμνήσεις του Anzolin ξεκινάνε από το πώς κόλλησε με τον Charles: "αλλάζαμε στο "Comunale", μετά περνούσαμε το δρόμο για να προπονηθούμε στο "Combi". O Charles με σήκωνε ψηλά με το ένα χέρι μόνο και με πήγαινε από το "Comunale" στο "Combi" έτσι, παράλληλα προς το έδαφος, σαν να ήμουν κορμός δέντρου. "John, άσε με κάτω, θα με σπάσεις ολόκληρο", του έλεγα. Και εκείνος: "Anzolino, εσύ θα έρθεις μαζί μου"...

Στο "Bernabeu" τα είχα αποκρούσει όλα. Οι εφημερίδες
γράψαν: σαν τον Jascin, καλύτερος από το Zamora...
To 1967, όταν κερδίσαμε το scudetto απ' την Inter,
δίπλωσα τη φανέλα μου και πήγα να καπνίσω ένα τσιγάρο...

Και έπειτα έρχεται η ανάμνηση εκείνης της μαγικής νύχτας στο Bernabeu, τότε που η Juventus έγινε η πρώτη ομάδα στον κόσμο που κέρδισε εκεί μέσα τη Real Madrid: "Φεβρουάριο 1962. Στο Τορίνο έφαγα γκολ από τον Di Stefano. Στη Μαδρίτη νικήσαμε εμείς με τον Sivori. O Nicolè έχασε γκολ στο 90', έτσι μας έλαχε το μπαράζ στο Παρίσι και χάσαμε [5]. Αλλά στο "Bernabeu" τα είχα αποκρούσει όλα, και μια κανονικά του Puskas που μου ΄ρθε στο μέτωπο και με ξάπλωσε κάτω. Κανείς πριν από μας δεν είχε κερδίσει τη Real σε εκείνο το Κύπελλο. Ή όπως όταν έπαιξα με την Undre 21 και όλο το γήπεδο με χαιρέτισε με λευκά μαντηλάκια γιατί είχα αποκρούσει και τα μικρόβια: 0-0"...
Στον τοίχο του σπιτιού του έχει καδραρισμένα πρωτοσέλιδα εκείνου του ματς: "ο Anzolin καλύτερος από το Zamora", "o Anzolin σαν τον Jascin" [6]... Στους άλλους τοίχους, οι συνθέσεις όλων των παιχνιδιών που έπαιξε από το Marzotto και έπειτα...
Οπότε η μνήμη φτάνει στο scudetto του 1967: "στα χαρτιά δεν είμαστε οι πιο δυνατοί αλλά τους βαθμούς μας τους κερδίσαμε όλους και εγώ έφαγα μόνον 19 γκολ. Την τελευταία αγωνιστική ο Sarti έκανε την περίφημη πατάτα στη Mantova (εδώ), εμείς νικήσαμε τη Lazio και ξεπεράσαμε την Inter (εδώ). Ένα από τα δυο παιδιά που μάζευαν τις μπάλες πίσω από το τέρμα μου είχε ραδιοφωνάκι: "Signon Anzolin, η Inter χάνει!!!". Στο τελικό σφύριγμα, όλοι πήδησαν μες στο γήπεδο. Εγώ έβγαλα τη φανέλα μου, την ακούμπησα κάτω με ηρεμία και πήρα το δρόμο για τα αποδυτήρια όπου κάπνισα ένα ωραίο τσιγαράκι".

Το σουτ του Κορεάτη το '66,
αν ήμουν εγώ θα το είχα αποκρούσει...

Στην κουβέντα παρεμβαίνει η κυρία Gabriella: "κανείς δεν απέκρουε καλύτερα από τον Roberto εκείνη την περίοδο (σ.σ. το 1968 κέρδισε το "βραβείο Combi" ως καλύτερος τερματοφύλακας). Στο Μουντιάλ του 1966 θα έπρεπε να παίξει εκείνος. Αλλά ο Albertosi έπαιζε κοντά στο Coverciano (σ.σ. το αθλητικό κέντρο της Εθνικής) και ήταν πολύ πιο διπλωματικός από τον Roberto. Αν ο σύζυγός μου είχε τον χαρακτήρα μου...". Ο Anzolin παίρνει την άσιστ από τη γυναίκα του και αναφέρεται στο καταραμένο ματς: "εγώ εκείνο το διαγώνιο σουτ του κορεάτη θα το είχα αποκρούσει. Σίγουρα. Αλλά είναι αλήθεια: εγώ δεν πούλαγα καλά τον εαυτό μου. Για ένα λάθος του Zoff οι εφημερίδες είχαν πάντα δικαιολογίες", λέει για τον θρυλικό Dino που έφτασε στο Τορίνο το 1972, δυο χρόνια αφότου ο Anzolin είχε πάρει το δρόμο για την Atalanta.

Ο παππούς ξεσήκωσε τον κόσμο...

Και μετά L.R. Vicenza, Monza, Riccione, Juniorcasale: o Anzolin έπαιξε, στη Serie C, ως τα 42 του: "είχα σταματήσει αλλά το Valdagno, μου ζήτησε να αντικαταστήσω τον τερματοφύλακα που ήταν άρρωστος. Έφαγα 4 γκολ σε 26 παιχνίδια. Στο αποφασιστικό ντέρμπυ, έβγαλα ένα φάουλ από τη συμβολή των δοκών και ο κόσμος αναφώνησε: "ώπα ο παππούς!!!".
Μετά το τέλος της καριέρας του ως παίχτη, προσπάθησε να κάνει τον προπονητή αλλά δεν τα κατάφερε και έτσι άρχισε να προπονεί πιτσιρίκια.
Και έπειτα, το 1997, στα βουνά, εκείνα τα ίδια Dolomiti όπου γνώρισε τη γυναίκα του, το έμφραγμα: όρθιος το πέρασε, εκείνη του κράτησε -ξανά- το χέρι, μέχρι που έφτασε το ελικόπτερο και τον παρέλαβε, σώζοντάς τον...

[1] Για την ακρίβεια, το 1961/62 ο Roberto Anzolin δέχτηκε 59 γκολ: 45 στα 30 ματς πρωταθλήματος (η Juve τερμάτισε 12η), 7 στα 5 ματς Κυπέλλου (η Juve έφτασε στην 4η θέση) και άλλα 7 στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (η ομάδα έφτασε στα προημιτελικά όπου πέτυχε τον άθλο της νίκης μέσα στο Bernabeu και τελικά αποκλείστηκε σε τρίτο ματς από τη Real Madrid).
[2] O Anzolin δεν θυμάται καλά: στις 31 Ιανουαρίου 1960, όταν απέκρουσε το πέναλτυ του Cervato (στο 32') είχε δεχθεί ήδη ένα γκολ από τον Βιniperti, o Carpanesi είχε ισοφαρίσει και η Madama πήρε τη νίκη με 2-1 με τον Colombo. Γκολ από τον Sivori έφαγε στο δεύτερο γύρο σε ένα ματς που έληξε 1-1 και χάρισε στη Juventus το 11ο scudetto της.
[3] Ο Mattrel έπαιξε στο ντεμπούτο των azzurri κατά της γηπεδούχου Χιλής όπου η Ιταλία (με αναπληρωματικούς τους Sivori, Cesare Maldini, Trapattoni, Rivera, Bulgarelli, Albertosi και με δυο αποβολές στο 8' και στο 41'), έχασε με 2-0. Παρ' ότι δεν έφταιγε, ήταν το τελευταίο του ματς in azzurro. Στο Palermo πέρασε στην ιστορία αφού οι Σικελοί κέρδισαν τη Juventus με 4-2 μέσα στο Τορίνο και ο ίδιος έγινε ο τερματοφύλακας που πέρασε περισσότερο χρόνο χωρίς να δεχθεί γκολ: 5 ματς...
[4] Αναφέρεται σε έναν από τους μεγαλύτερους μπαλαδόρους όλων των εποχών, τον Juan Alberto Schiaffino, Ουρουγουανό Παγκόσμιο Πρωταθλητή το 1950 (νίκη μέσα στη Βραζιλία) που πήρε την ιταλική υπηκοότητα και έπαιξε και στη Squadra Azzurra το 1958. Στην Ιταλία έπαιξε στη Milan και στη Roma.
[5] Η Juve έχασε 3-1 και ο Sivori θυμάται ότι τόσο ξύλο σε αγώνα δεν έχει ξαναφάει από τους αντίπαλους αμυντικούς με την πλήρη ανοχή της διαιτησίας...
[6] Ο Ισπανός Ricardo Zamora Martinez και ο Σοβιετικός Lev Yashin είναι από τους μεγαλύτερους τερματοφύλακες όλων των εποχών -ο τελευταίο μάλιστα είναι ο μοναδικός τερματοφύλακας που κέρδισε, το 1963, τον τίτλο του καλύτερου ευρωπαίου ποδοσφαιριστή.

Πηγές: Il Pallone racconta, (στατιστικά, συμπληρωματικά): Juworld.net, fifa.com, Ilpalermocalcio.it