Εμπρός, στο δρόμο που άνοιξε ο Sivori το 1962: Real-Juventus 0-1. Ήταν η πρώτη φορά που η Real έχανε στο Bernabeu!

Η αναμέτρηση Real Madrid-Juventus της Τετάρτης στο "Santiago Bernabeu" δεν είναι ένα οποιοδήποτε παιχνίδι -σηματοδοτεί μια ιστορική στιγμή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου: σε ένα τέτοιο ματς ηττήθηκε για πρώτη φορά στο γήπεδό της στην κορυφαία συλλογική διοργάνωσης της Ευρώπης η μυθική Real του Alfredo Di Stefano και του Ferenc Puskas, αυτή που από την πρώτη διοργάνωση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1955/56) και για μια πενταετία (1959/1960) είχε σαρώσει τα πάντα στην Ευρώπη κατακτώντας 5 Κύπελλα Πρωταθλητριών! Αυτή τη Real, με αυτούς τους παίχτες, συνάντησε στο δρόμο της η Juventus το 1962 και την κέρδισε μέσα στο "Bernabeu"!

Η Juve είχε χάσει το πρώτο ματς
από τη Real του Di Stefano και του Puskas...

Ήταν Τετάρτη βράδυ, 21 Φεβρουαρίου 1962, προημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Μια βδομάδα νωρίτερα και παρά την ταλαιπωρία (το αεροπλάνο της είχε προσγειωθεί λόγω ομίχλης στη Νίκαια στις 3:30 τα ξημερώματα και είχε ταξιδέψει με πούλμαν στο Τορίνο) η Real Madrid, με γκολ του Di Stefano στο 79', είχε κερδίσει το πρώτο ματς -και αυτή είναι η μοναδική νίκη της στο Τορίνο. Η Juventus πήγαινε για το αδύνατο. Με όπλο τον κοντούλη, μαυριδερό αλητάκο με τις χαμηλωμένες κάλτσες, αυτόν τον Omar Enrique Sivori που μια βδομάδα πριν είχε πάρει τη "Χρυσή Μπάλα".
O Alfredo Di Stefano -ο παίχτης για τον οποίο ο Heleno Herreira είχε πει: "ο Pele' ήταν το πρώτο βιολί της ορχήστρας, ο Di Stefano ήταν η ορχήστρα"- και ο Sivori είχαν και οι δυο ιταλικές ρίζες, είχαν κερδίσει με την River Plate, δυο πρωταθλήματα ο πρώτος, τρία ο δεύτερος, είχαν παίξει και οι δυο στην Εθνική Αργεντινής και μετά άλλαξαν φανέλα: ο Di Stefano διάλεξε εκείνη της Κολομβίας και μετά την ισπανική, ο Sivori την ιταλική. Βίοι παράλληλοι... Άλλωστε, ο Di Stefano είχε βρεθεί κοντά στη Juventus αλλά τα 45 εκ. λιρετών που ζήτησε η River Plate [1] το 1949 φάνηκαν πολλά και έτσι κατέληξε στη Real το 1953 και την έκανε "βασίλισσα"...

Sivori-Di Stefano: μονομαχία κάτω απ' τους προβολείς

Εκείνο το βράδυ, μέσα στη φυσούνα, άλλα απασχολούσαν... Οι "κακοί οιωνοί"... Η Juve, λ.χ., για λόγους σχετικούς με την τηλεοπτική μετάδοση (ασπρόμαυρη, βέβαια) φόραγε τη μαύρη της εμφάνιση... Άσε το όνομα του Γάλλου διαιτητή: Guigne, πάει να πει "iella", "γκαντεμιά"... Σαν για να ξορκίσουν τη γκαντεμιά, οι δυο άσοι αντάλλαξαν μια ευχή: "suerte", και έσφιξαν δυνατά τα χέρια...
"La Saeta Rubia" εναντίον "El Cabezòn". 125.000 τραγουδάνε στις εξέδρες του "Bernabeu": "Estadio Santiago Bernabeu el màs grande y moderno del mundo!", δίνει τον τόνο ο τηλεσχολιαστής. "Un estadio precioso y envuelto con el blanco de las miles de banderas madrinistas!". 125.000 τραγουδάνε για τον θρυλικό "συνταγματάρχη" Ferenc Puskas -85 γκολ σε 84 ματς με τη μυθική Ουγγαρία... Τραγουδάνε για τον Gento, το ταχύτερο αριστερό εξτρέμ στον κόσμο -10''9 τα 100 μέτρα με τη μπάλα στα πόδια... Τραγουδάνε για τον Santamaria, τον Ουρουγουανό αμυντικό τοίχο. Λείπει ο Manca Enrique Pérez ("Pachìn", όπως ο παππούς του) αλλά τον αντικαθιστά ο Luis Del Sol Cascajares ("El Siete Pulmones"...).

Ο Anzolin κάνει την πρώτη απόκρουση
βγάζοντας έξω ένα σουτ του Gento στο "Γ"

Ο Omar είχε μελετήσει τον Βάσκο Araquistain, τον τερματοφύλακα της Real και της Εθνικής, τον διάδοχο του μεγάλου Zamora, μια ζωντανή αράχνη που έπιανε τα άπιαστα. Όμως, ο πρώτος που θα χρειαστεί να δείξει την αξία του είναι ο δικός του τερματοφύλακας, ο 24χρονος (τότε) Roberto Anzolin [2] που χρειάστηκε να πετάξει στο "Γ" για να αποκρούσει ένα φάουλ του Gento... Ο βομβαρδισμός είχε ξεκινήσει...
Για να αντέξει σ' αυτές τις επιθέσεις, ο προπονητής της ομάδας Carlo Parola, o μεγαλύτερος ευρωπαίος στόπερ μετά τον πόλεμο, έχει γυρίσει πίσω τον ... John Charles, τον "καλοκάγαθο γίγαντα" που, με το γόνατο πληγωμένο, στο Τορίνο είχε παίξει λίμπερο και εκείνη τη βραδιά έπαιζε μπροστά από την άμυνα. Ο Sivori δείχνει σαν χαμένος χωρίς το συμπαίκτη του. Μέχρι το 38ο λεπτό. Ο Stacchini κερδίζει μια κόντρα με τον Miera στο μέσον του γηπέδου, απελευθερώνεται από τον Casado και ενώ ο Charles ανεβαίνει, περνάει τη μπάλα στον Nicolé. Ο Charles έχει ήδη φτάσει στην αντίπαλη περιοχή, ο Sivori τον βλέπει και ορμάει -την ξέρει απ' έξω αυτή την κίνηση...- ίσα να προλάβει να δει τον Charles να σηκώνεται πιο ψηλά απ' όλους και να του βγάζει τη μπαλιά... Ο Araquistain κάνει έξοδο με τα χέρια τεντωμένα. Ο Sivori τον βλέπει, πιάνει το σουτ με το αριστερό και...

"Γκολ! Σκόραρε ο Sivori. Juventus 1, Real Madrid 0"

...ένα μουγκρητό ανεβαίνει στον ουρανό από τις εξέδρες. Η φωνή του Nicolò Carosio [3] μεταδίδει μοναδικά όλη την ένταση της στιγμής, με μια δόση απορίας: "Rete! Ha segnato Sivori. Juventus 1, Real Madrid 0" ("Γκολ! Σκόραρε ο Sivori. Juventus 1, Real Madrid 0"). Όνειρο. Λίγο μετά ο John Charles, χτυπημένος, αναγκάζεται να βγει. Επιστρέφει μετά από 5 λεπτά, γεμάτος επιδέσμους. Η φωνή του Carosio θυμίζει πια πολεμικό ανταποκριτή. Ο Sivori αυθαδιάζει: κάνει το αγαπημένο του "τούνελ" στο μεγάλο Di Stefano! Το παιχνίδι τελειώνει. Η Real Madrid χάνει για πρώτη φορά στο "Bernabeu"...

Η μυθική ενδεκάδα

Εκείνη η ομάδα περνά πια στο χώρο του μύθου: Anzolin, Sarti, Garzena, Charles, Bercellino, Leoncini, Mora, Mazzia, Nicolè, Sivori, Stacchini. "Ο Sivori είναι το βίτσιο μου", συνήθιζε να λέει ο Avvocato. Κάτι ήξερε...

Η συνέχεια...

Μια βδομάδα μετά θα παιζόταν αγώνας μπαράζ -τότε δεν είχε θεσπιστεί η διαδικασία των πέναλτυ...- στο Παρίσι. Ο Sivori, πάλι, άνοιξε το σκορ, στο 33'. Αλλά η Juve δεν θα άντεχε -o Sivori θα ελεγε χρόνια μετά οτι τόσα πολλά χτυπήματα, με την ανοχή του διαιτητή, δεν έχιε ξαναφάει σε όλη του την καριέα...
Felo (στο 40'), Del Sol (στο 65'), Tejada (στο 82') θα γράψουν τη λέξη τέλος στην ευρωπαϊκή περιπέτεια της Juve εκείνης της χρονιάς [4], μιας κακής χρονιάς αφού στο campionato ήρθαμε... 12οι! Ακόμα, όμως, και σε μια τόσο μαύρη χρονιά, η Juve ήξερε, ξέρει, να μας κάνει να ονειρευόμαστε... Για την ιστορία εκείνης της διοργάνωσης: η Real πέρασε σαν σίφουνας από τα ημιτελικά (4-0 και 2-0, την Standard) αλλά στον τελικό βρήκε μια άλλη ομαδάρα, τη Benfica του Eusebio που κατέκτησε το δεύτερο της Κύπελλο νικώντας την με 5-3! Η Real κέρδιζε 3-2 στο ημίχρονο, με τρία γκολ του Puskas. Δυο γκολ του Eusebio ήταν αρκετά για να αναποδογυρίσουν το σκορ...

Από τότε: ήττες στη Μαδρίτη αλλά πρόκριση
και μια νίκη στις 5 Νοεμβρίου 1986, σαν αύριο...

Για την ιστορία των αναμετρήσεων Juventus-Real (εδώ): από τότε η Juve, όσες φορές έπαιξε στο "Bernabeu" έχασε: 1-0 το 1986 (και αποκλείστηκε στα πέναλτυ όπου η Juve είχε φτάσει νικώντας 1-0 στη ρεβάνς με γκολ του Cabrini μια 5η Νοεμβρίου σαν αύριο), 1-0 το 1996 (και πρόκριση με 2-0 στη ρεβάνς του Τορίνο), 2-1 το 2003 (και πρόκριση με νίκη 3-1 στη ρεβάνς του Τορίνο), 1-0 το 2005 (και πρόκριση με νίκη 2-0 στην παράταση στη ρεβάνς του Τορίνο). Τελευταία αναμέτρηση: 2-1 υπέρ της Juventus στο Τορίνο, στις 21 Οκτωβρίου.

[1] Η River Plate είχε βρεθεί στην Ευρώπη για να παίξει (στις 26 Μαϊου 1949) ένα φιλικό στη μνήμη της μεγάλης Torino που είχε χαθεί στην αεροπορική τραγωδία της Superga, στις 4 Μαϊου 1949.
[2] Ο Anzolin, που παρέδωσε στον Carmignani για να έρθει αμέσως μετά ο μεγάλος Dino Zoff, είναι ένας από τους μεγάλους τερματοφύλακες της Juventus. Με τις 305 εμφανίσεις του σε 9 χρόνια (1961-1970) υπολείπεται μόνο θρυλικών ονομάτων: πρώτος ο Zoff (476 εμφανίσεις από το 1972 ως το 1983). Τη σκυτάλη πήρε ο Stefano Tacconi (377 εμφανίσεις από το 1983 ως το 1992). Κατά δέκα εμφανίσεις έπεται ο μεγάλος Combi, ο άλλος τερματοφύλακας που παίζοντας ως αρχηγός της Squadra Azzurra κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο: 367 εμφανίσεις με τη Juve από το 1921 ως το 1934. Με μόλις 4 εμφανίσεις λιγότερες από εκείνες του Anzolin κλείνει την πεντάδα ο Angelo Peruzzi: 301 εμφανίσεις με τη Juve από το 1991 ως το 1999. Από το 2001 έχουμε τον Buffon...
[3] Ο Nicolò Carosio υπήρξε για χρόνια "ο άνθρωπος που έκανε ευτυχισμένους τους Ιταλούς": ήταν αυτός που εγκαινίασε τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις το 1934 σχολιάζοντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934, το πρώτο που κέρδισε η Ιταλία... Οι Ιταλοί συνέδεσαν τη φωνή του και με τον δεύτερο Παγκόσμιο τίτλο, του 1938 όπως και με το Χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου, το 1936... Συνέχισε να μεταδίδει ματς στο ραδιόφωνο ως το 1954 οπότε, με τη δημιουργία της τηλεόρασης πέρασε στο καινούργιο μέσο όπου συνέχισε να κάνει τους Ιταλούς να ονειρεύονται. Στις 15 Μαρτίου 2007, για τα εκατοντάχρονα από τη γέννησή του (είχε πεθάνει ήδη από το 1984) τα Ιταλικά Ταχυδρομεία του αφιέρωσαν ένα τιμητικό γραμματόσημο.
[4] Η Juventus είχε ξεκινήσει την πορεία της στο Κύπελλο Πρωταθλητριών 1961/62 αποκλείοντας τον Παναθηναϊκό (1-1 στην Αθήνα με τον Mora να ανοίγει το σκορ στο 45', 2-1 στο Τορίνο με γκολ του Nicolè στο 20' και του Rossano στο 23'). Στον επόμενο γύρο, η Juve είχε αποκλείσει την Partizan Beograd: 2-1 στο Βελιγραδι (Nicolè στο 35', Rosa στο 73'), 5-0 στο Τορίνο (Nicolè στο 1', Mora στο 36' και στο 61', Rosa στο 55', Stacchini στο 67'). Μετά ήρθε η Real.

Πηγή: Claudio Gregori: "Omar Sivori, la leggenda del Cabezon"
Συμπληρωματικές πηγές: Gazzetta dello Sport Archivio Storico, JuWorld.Net, Uefa.com, Football Poets Society