Claudio Marchisio, ένα ζωντανό διαφημιστικό της Juventus

Τον παρομοιάζουν όλο και περισσότερο με τον Tardelli (ο Borgonovo το είπε καθαρά) την περίφημη κραυγή του οποίου στον τελικό του Μουντιάλ της Ισπανίας, ο 23χρονος Claudio Marchisio την είδε χρόνια αργότερα στην τηλεόραση αφού το '82 ήταν αγέννητος. "Ισως στο τρέξιμο και σε κάποιες κινήσεις", λέει μετρημένα αφιερώνοντας το γκολ στη Livorno, πρώτο για φέτος, στο νεογέννητο γιό του Davide. "Το χάρηκα γιατί μπόρεσα του το αφιερώσω, ήμουν και στεναχωρημένος για το δοκάρι με την Bordeaux", λέει ο παλιός capitano της Primavera που στάλθηκε ένα χρόνο στην Empoli να ωριμάσει, γύρισε πέρυσι και χωρίς πολλά λόγια κατάφερε να βρει το χώρο του και να φτάσει στην Εθνική, ανατρέποντας όλες τις ιεραρχίες, πιστός στο τατουάζ στο χέρι του: "Impossible is nothing".

Δυο χρόνια που άλλαξαν τη ζωή του

Αυτά τα δυο χρόνια άλλαξε η ζωή του: παντρεύτηκε τη Roberta, πρωταθλήτρια του τένις under 16 ("με κέρδιζε 6-0, τώρα φτάνω στο tie-break"), μετά ήρθε ο μικρός Davide, ακριβώς την ώρα της κλήσης στην Εθνική: "μια μέρα θα του εξηγήσω γιατί έλειπα εκείνη τη βδομάδα" είπε κάνοντας εντύπωση στον Marcello Lippi, που τον πήρε μαζί του στη Γεωργία και ας ήταν τραυματίας. Γεννημένος στο Τορίνο και μεγαλωμένος στη Juventus ("με τα 12 χρόνια στις νεανικές ομάδες και τη χρονιά στη Β, είμαι στη 15η σεζόν"), ο Marchisio είναι ένα ζωντανό διαφημιστικό σποτ για τους bianconeri -τον ανέφερε και ο Blanc. Μαζί με το Giovinco που παρά τις κριτικές δεν κάνει πίσω: "δεν τον βλέπω σε δυσκολία, αποδεικύει ότι είναι παίχτης για Juve", λέει για τον φίλο και συμπαίκτη του τον οποίο είχε πάρει αγκαλιά και είχε κουνήσει σαν μωρό όταν ο Seba έβαλε το πρώτο του γκολ. Ζωντανά ινδάλματα των πιτσιρικάδων του συλλόγου, δεν βρέθηκε τυχαία στο τουρνουά στη μνήμη των Alessio και Riccardo, των δυο νέων που χάθηκαν στη λιμνούλα του Vinovo το 2006: "ήταν δυο παιδιά με πολύ μεγάλες δυνατότητες, έπαιζαν στη "Beretti" και πλησιάζαν την Primavera", θυμάται ο Marchisio. "Η ανάμνησή τους μας είναι πάντα ζωντανή και το αποδεικνύει αυτό το τουρνουά που διοργανώνει κάθε χρόνο η Juve".

Είδε το τρένο, ανέβηκε και δεν ξανακατέβηκε...

Οι πιτσιρικάδες τον κοιτάζουν σαν κάποιον που τα κατάφερε: "μου φαίνεται σαν να ξαναβλέπω τον εαυτό μου όταν κοίταζα, μικρός, την πρώτη ομάδα". Όπως τον ξανάδε μπαίνοντας στο γήπεδο κατά της Real και αντικρίζοντας τους μικρούς να ανοίγουν το πανί του Champions League στη μέση του γηπέδου όπως έκανε και ο ίδιος μικρός. Εκείνο το βράδυ σκέφτηκε: "ή τώρα ή ποτέ, αυτό είναι το τρένο που περνά". Ανέβηκε (και ας βγήκε με το φορείο εκείνο το βράδυ) και έκτοτε δεν ξανακατέβηκε...

Πηγή: La Stampa