Τα γκολ στις καθυστερήσεις, στα τελευταία λεπτά ενός ματς, έχουν ονοματεπώνυμο και είναι bianconero: λέγονται "zona Cesarini", έκφραση που σημαίνει in extremis, "στο και πέντε" και που για χρόνια πολλά στην Ιταλία χρησιμοποιήθηκε όχι μόνον στο ποδόσφαιρο αλλά γενικότερα. Το όνοματεπώνυμό της η "ζώνη" το οφείλει σε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της προπολεμικής Juventus που με τους bianconeri κέρδισε τα 5 scudetti της "χρυσής πενταετίας 1930-1935" και άλλα δυο ως προπονητής μαζί με τον Parola (1959/60, 1960/61), τον bon viveur Renato Cesarini που γεννήθηκε στην Ιταλία (στη Senigallia, έξω από την Ancona) το 1906 αλλά μεγάλωσε στο Buenos Aires όπου μετανάστευσαν οι δικοί του.Ο άνθρωπος που ανακάλυψε και έφερε τον Omar Sivori
Στον Cesarini, που αφού σταμάτησε νεότατος (στα 31) να παίζει, στην Αργεντινή έγινε προπονητής μιας μυθικής River Plate που οι οπαδοί της ονόμασαν "La Maquina", η Juventus και το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο οφείλει την άφιξη ενός άλλου μεγάλου άσου, του Omar Sivori τον οποίο ανέδειξε στη σχολή ποδοσφαίρου που δημιούργησε στη River Plate. Πριν έρθει να αναλάβει τη Juventus είχε περάσει και από τον πάγκο της Boca Juniors... Μετά, στην Ιταλία, δούλεψε για τη Juventus ανακαλύπτοντας ταλέντα -αλλά του ξέφυγε ο Dino Zoff...
Ένα γκολ στις καθυστερήσεις με την Ουγγαρία
Πώς το θυμάται ο ίδιος και πώς... είχε κάνει πρόβα
σε άλλο ένα ματς της Εθνικής μερικούς μήνες πριν...
Η "zona Cesarini" γεννήθηκε ως έκφραση χάρη στην έφεση του δυνατού μεσοπειθετικού να σκοράρει στα τελευταία λεπτά -με τη Juventus έβαλε 53 γκολ σε 147 ματς- και ειδικά χάρη σε ένα γκολ στις καθυστερήσεις το οποίο σημείωσε σε ένα φιλικό Ιταλία-Ουγγαρία στις 13 Δεκεμβρίου 1931 -με αυτό το γκολ, ο Cesarini πήρε τη μπάλα και σκόραρε, οι azzurri επικράτησαν 3-2 αφού είχαν προηγηθεί δυο φορές...
"Για μένα είναι τιμή να έχω συνδέσει το όνομά μου (έστω και χωρίς να έχω κάνει κάτι σπουδαίο) με κάτι τις στο ιταλικό ποδόσφαιρο", έλεγε ο ίδιος και αφηγείτο ότι απ' όταν ήταν πιτσιρίκος και έπαιζε στις τάξεις των Chacarita Juniors, συνήθιζε να σκοράρει στα τελευταία λεπτά του ματς. "Με το που ηρθα στη Juventus θυμάμαι ότι κατάφερα κάποιες φορές κάτι ανάλογο. Αν θυμάμαι καλά σε ένα παιχνίδι με την Palermo και έπειτα σε ένα ματς στη Βουδαπέστη για το Κύπελλο Ευρώπης".
Και έπειτα ήρθαν τα παιχνίδια των azzurri. Ο Cesrani θυμάται ένα Ελβετία-Ιταλία, στις 29 Μαρτίου 1931: ο Stanley Rous, κατοπινός γραμματέας της Αγγλικής Ομοσπονδίας, ήταν διαιτητής και είχε δώσει πέναλτυ στους Ελβετούς για ένα φάουλ του Caligaris. "Μου φάνηκε άδικο, δεν είχαμε παίξει τόσο φοβερά αλλά και πάλι είχαμε δείξει μαι σχετική ανωτερότητα. Να χάσουμε έτσι μου φαινόταν, και φαινόταν σε όλη την ομάδα, μια ταπείνωση που δεν αξίζαμε. Πολλαπλασιάσαμε τις προσπάθειες", αφηγείται και καλά θα ήταν να τον ακούγανε οι σημερινοί bianconeri... "Βγήκαμε όλοι στην επίθεση, πέντε λεπτά, τέσσερα, ήδη φοβόμασταν ότι θα γυρνάγαμε ηττημένοι. Κάποια στιγμή, ήμουν στην περιοχή, μου ήρθε η μπάλα: προσποίηση, δεξί και όλα εντάξει, για εκείνη τη μέρα δεν θα χάναμε πιά"...
Πάντως, η ονομασία "zona Cesarini" γεννήθηκε λίγους μήνες μετά στο ματς με τους Μαγυάρους στο Τορίνο: "τελειώσαμε το πρώτο ημίχρονο με 1-0, με γκολ του Libonatti. Μετά ο Abar ισοφάρισε. Ο κουμπάρος μου "Mumo" Orsi (σ.σ. άλλος θρύλος bianconero) μας έβαλε πάλι μπροστά αλλά ο Avar ξαναϊσοφάρισε. Δεν γινόταν τίπουα, δεν είμαστε σε καλή μέρα", θυμάται και επικαλείται και τη βροχή που είχε βαρύνει το γήπεδο δυσχεραίνοντας τους τεχνίτες Ιταλούς. "Λείπανε λίγα λεπτά, διαιτητής ήταν ο κύριος Mercet. Κάποια στιγμή μου ήρθε η μπάλα. Πάνω μου ήταν ο Kocsis, ένας μπακ που σε γέμιζε τρόμο. Μη μπορώντας να περάσω, έδωσα τη μπάλα στον Costantino που εκείνη τη μέρα δεν ήταν στο ύψος του", λέει και αφού αφξγείται πως ...απομάκρυνε το συμπαίκτη του φτάνει στην κρίσιμη ώρα: "ο τερματοφύλακας Ujvari με κοίταζε προσπαθώντας να μαντέψει σε ποιά μεριά θα κλώτσαγα. Εγώ κοίταξα αριστερά απ' όπου έφτανε ο "Mumo" και έκανα ότι θα έδινα πάσα. Ο μαγυάρος τσίμπησε και πήγε προς τα δεξιά του, έτοιμος να αποκρούσει πιθανό σουτ του Orsi. Τότε σούταρα, δυνατά, για πάρτη μου, στ' αριστερά του τερματοφύλακα ο οποίος, πολύ καλός, πρόλαβε να πεταχτεί προς τη σωστή πλευρά αλλά έφτασε αργά. Η μπάλα έσκασε μπροστά του, κατάφερε να την ακουμπήσει αλλά με τη δύναμη που είχε δεν κατάφερε να τη συγκρατήσει. Έτσι κερδίσαμε 3-2. Και δεν πρόλαβαν καν να ξαναβάλουν τη μπάλα στη σέντρα μιας και το ελβετικό χρονόμετρο του κυρίου Mercet έδειξε το 45' του δευτέρου μέρους"...
Και μερικά κατορθώματα ...μη καθημερινής τρέλας...
Δεν ήταν το μόνο κατόρθωμα του φανταιζί νεαρού που είχε τρελάνει τους πάντες με το αστείρευτο ταλέντο του αλλά και με τη συμπεριφορά του... Ο συμπαίκτης του στη Μadama, Luigi Bertolini, αφηγείται πως μια φορά ο Pozzo, ο προπονητής των Παγκόσμιων τίτλων της Squadra Azzurra, του είχε αναθέσει να φυλάει τον Cirri, ιθύνοντα νου της Ισπανίας σε ένα ματς στο Μπιλμπάο: "όπου πάει, θα πας και εσύ" του είπε. Και ο Cesarini δεν τον άφησε στιγμή με αποτέλεσμα ένα τέταρτο πριν τη λήξη ο Ισπανός να τα παρατήσει και να πάει μόνος του στ' αποδυτήρια! Μέσα σε γενική κατάπληξη, ο Cesarini τον ακολούθησε! Όταν μετά το τέλος του παιχνιδιού (0-0) ο Pozzo επιχείρησε να του κάνει παρατήρηση με σκληρό ύφος, ο "Cé", όπως τον φωνάζαν στη Juventus, με το συνηθισμένο αγγελικό του ύφος ανταπάντησε: "Όταν ένας φρουρός έχει μια αποστολή, οφείλει να την εκτελεί ως το τέλος"!
Bon viveur, ξενύχτης, ανοιχτοχέρης,
παζάρευε τα πρόστιμα με ένα καλό γκολ...
Τέτοιος ήταν ο Cesarini: αυτός ο καλοκάγαθος bon viveur που δάνειζε τους πάντες, κέρναγε
όλη την ομάδα και άφηνε δεκαπλάσια πουρμπουάρ από τους άλλους, είχε ανοίξει νυχτερινό κέντρο στο Τορίνο και συχνά παρακολουθούσε την ορχήστρα που έπαιζε τάνγκο ως τις πρώτες πρωινές ώρες... Ο σύλλογος μάθαινε τα καθέκαστα από ένα δίκτυο πιτσιρικάδων που για μερικές λίρες ξενύχταγαν κοντά στα σπίτια των παιχτών -ο Cesarini το έμαθε και ...πλήρωνε περισσότερα!Αλλά και πάλι, όταν εμφανιζόταν στην προπόνηση με το καμιλό παλτό πάνω από τις πιτζάμες, το ξενύχτι φαινόταν παρά την εξαιρετική του φυσική κατάσταση... Οπότε, κάποιες φορές ερχόταν και το πρόστιμο. Και εκείνος ατάραχος πλήρωνε... Αν και κάποιες φορές πήγαινε να το διαπραγματευτεί: "αν αγωνιστώ ως πρωταθλητής και βάλω τουλάχιστον ένα γκολ στο επόμενο ματς (και διάλεγε δύσκολα παιχνίδια) θα μου το σβήσετε", έλεγε και... έβαζε γκολ. Τελικά, είχε γίνει τόσο συμπαθής που κάποιες φορές, ο σύλλογος του επέβαλε πρόστιμο αλλά όλο και κάποιος παράγοντας βρισκόταν να το πληρώσει γι' αυτόν...
Ο Renato Cesarini πέρασε στο χώρο του μύθου έχοντας ζήσει σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο ζούσε από τη φαντασία...
Πηγές: Il pallone racconta, zonacesarini.info (απ' όπου και οι φωτογραφίες)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου