20 χρόνια χωρίς τον Gaetano Scirea, όλη η Juventus θυμάται με περηφάνια

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1989 ο Gaetano Scirea πέθαινε μόλις στα 36 του σε ένα τροχαίο στην Πολωνία όπου ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής του 1982, νικητής 7 πρωταθλημάτων και όλων των Κυπέλλων που υπάρχουν για συλλόγους με τη Juventus, βρέθηκε για να παρακολουθήσει την επόμενη αντίπαλο της ομάδας στο Uefa... (update) "Το στυλ του Scirea είναι το στυλ του Boniperti, και τώρα είναι και τόσο άλλων, σίγουρα και του Del Piero. Είναι αυτό που επιτρέπει στη Juventus, πέραν των προπονητών και παραγόντων, να διατηρεί πάντα τον ρυθμό μιας εταιρείας συμπαγούς που και στην σληρότερες στιγμές της επιτρέπει να σηκωθεί", σχολίασε τη θλιβερή επέτειο ο πρόεδρος της ομάδας, Giovanni Cobolli Gigli.

To No 6 σήμερα στον Grosso: μεγάλη τιμή και προνόμιο

Την 20η επέτειο της απώλειας του Scirea, η Juventus έδωσε στον Grosso το Νο 6 του αείμνηστου Gaetano: "να φοράς τη φανέλα με το 6 της Juventus -είπε ο Grosso από το αθλητικό κέντρο της Εθνικής- θα είναι μια τιμή και ένα μεγάλο προνόμιο. Το να φοράς τον αριθμό του Gaetano Scirea, ενός μύθου του ποδοσφαίρου, ενός ανθρώπου που ακόμα και σήμερα είναι υπόδειγμα για όλους τους ποδοσφαιριστές, συμβάλει στο να νιώσω αμέσως μέρος μιας εξαιρετικής ιστορίας. Ελπίζω να δείξω ότι αξίζω την εμπιστοσύνη του συλλόγου και να ανταποδώσω στους φιλάθλους και τους συμπαίκτες μου την αγάπη με την οποία με υποδέχτηκαν", συμπλήρωσε. Στον Grosso έκανε τις ευχές της η χήρα του Gaetano, Mariella η οποία εξέφρασε τη βειαότητα ότι ο διεθνής Ιταλός θα τιμήσει την φανέλα: "είναι όμορφο, 20 χρόνια μετά ένας Παγκόσμιος Πρωταθλητής να φορά το νούμερο 6 της Juventus και, κυρίως, να έχει συναίσθηση της σημασίας εκείνης της φανέλας για όλους τους φιλάθλους".

"Το έμαθα απ' την τηλεόραση", θυμάται ο μοναχιογιός του

"Ήταν μια από τις τελευταίες Κυριακές του καλοκαιριού, απ' αυτές που τις εκμεταλλεύεσαι όσο δεν παέι γιατί είναι από τις τελευταίες πριν ξεκινήσει το καλακαίρι: μπάνιο, πίτσα, παγωτό, μπάλα. Κυρίως μπαλα. Ήμουν ευχαριστημένος. Όταν το βράδυ κάθησα με τους παππούδες στον καναπέ για να δούμε στην "Domenica Sportiva" πώς έπαιξε η Juve, δεν φανταζόμουν ότι η παιδική μου ηλικία είχε τελειώσει μερικές ώρες πριν". Ο Riccardo Scirea είναι 32 χρονών. Ήταν 12 όταν έμαθε με τον πιο άγριο τρόπο την είδηση που του άλλαζε τη ζωή: κάθεσαι να δεις τα γκολ της ομάδας σου και σου λένε ότι πέθανε ο πατέρας σου χωρίς κάποιος δικός σου άνθρωπος να έχει προλάβει να σε προετοιμάσει. "Ο Gaetano Scirea πέθανε σε τροχαίο στην Πολωνια. Έτσι το έμαθα, από την τηλεόραση", αφηγείται στη "Stampa". "Μετά προσπάθησαν όλοι να με κάνουν να μη σκέφτομαι το δράμα αλλά εγώ ήδη είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν θα ξανάβλεπα τον πατέρα μου και ήδη μου έλειπε".

Ο γιος μιλά για τον πατέρα...

Ο Riccardo, μοναχογιός του Gaetano, μεγάλωσε στη σκιά της τραγωδίας. Η μητέρα του, η Mariella αντέδρασε βγαίνοντας στην πολιτική σκηνή. Ο Riccardo συνέχισε να παίζει μπάλα στις νεανικές ομάδες της Juve, σπούδασε και μετά γύρισε στην ομάδα όπου συνεργάζεται με το τεχνικό τιμ αναλύοντας στον υπολογιστή κάθε ματς. "Μου το ζήτησε ο Ranieri, τώρα το κάνω για τον Ferrara", λέει. Στο μεταξύ, από φέτος προπονεί και μια ομάδα παιδάκια "και μου αρέσει πάρα πολύ"...
Τα παιδάκια δεν ξέρουν ποιος είναι αλλά οι γονείς τους πολύ καλά. Είναι εκείνοι που όταν ο Gaetano πήγαινε να τον πάρει απ' το σχολείο, τον πολιορκούσαν εκδηλώνοντας με κάθε τρόπο την αγάπη τους. Ο Riccardo ένιωθε πως ο πατέρας του ήταν ξεχωριστός και ήταν περήφανος. Μόνο μια φορά, θυμάται, ενοχλήθηκε: το καλοκαίρι του '82, όταν ο Gaetano γύρισε Παγκόσμιος Πρωταθλητής από την Ισπανία, πήγαν στη θάλασσα και όλοι έτρεχαν να ζητήσουν αυτόγραφα ενώ αυτός ήθελε να παίξει με τον μπαμπά του. "Για να μην ενοχλεί τους διπλανούς στην παραλία με όλο αυτον τον κόσμο που μαζευόταν, έμεινε τέσσερις μέρες στο δωμάτιο και μετά αποφάσισε να φύγουμε για την εξοχή"...

...και τον ποδοσφαιριστή

Κρατάει όλες τις κάρτες που του έστειλε: από τη Βαρκελώνη το '82, από τη Νέα Υόρκη, το ρολόι από το Τόκυο όταν κέρδισε το Διηπειρωτικό. "Το ζήλευαν όλοι γιατί τότε, ποιος είχε στην Ιταλία ρολόι με τόσες λειτουργίες; Έχω και τη φανέλα του Vialli από τη Samp, τη μοναδική που του ζήτησα ποτέ και βέβαια όσες είχε ανταλλάξει με αντιπάλους. Αλλά η πιο έντονη ανάμνηση είναι από τις προπονήσεις, που όταν με έπαιρνε μαζί του μέναμε μετά οι δυό μας να παίξουμε για ένα τεταρτάκι".
"Άκουσα να λένε πολλά για τις ανθρώπινες ιδιότητες του πατέρα μου και σίγουρα ήταν μια προσωπικότητα μακριά από το στερεότυπο του ποδοσφαιριστή", λέει ο Riccardo και ξαναγυρνά στο ποδόσφαιρο: "όταν βλέπω τα βίντεο ξανανακαλύπτω ότι ήταν πραγματικά πρωταθλητής και αρχηγός. Η αίσθηση της θέσης και του συγχρονισμού ήταν τα όπλα του για να κλίνει τους διαδρόμους στην άμυνα αλλά τα εκμεταλλευόταν και για να βάζει 2-3 γκολ σε κάθε σεζόν. Μια χρονιά έβαλε 5 και δεν ήταν τα κλασικά γκολ του αμυντικού που τρέχει και σηκώνεται στις στημένες φάσεις, εκείνος τα γκολ τα έφτιαχνε κάνοντας συνδυασμούς", παρατηρεί ο Riccardo και εκτιμά: "σήμερα ο πατέρας μου θα ήταν μέσος, όχι λίμπερο, πιθανόν ο επιτελικός κάλυψης, όπως ο Felipe Melo σε αυτή τη Juve", λέει ο Riccardo.

..."πώς θα ήταν σήμερα;"...

Τι δεν θα τους άρεσε στο σύγχρονο ποδόσφαιρο; Θα είχε προσαρμοστεί σε όλα με καλή διάθεση αλλά θα θα τον ενοχλούσαν οι πολλές φήμες, οι χιλιάδες συνεντεύξεις, και η συμπεριφορά των μάνατζερ και των ατζέντηδων. Αλλά είμαι πεισμένος ότι ως προπονητής θα είχε δημιουργήσει κάτι νέο γιατί είχε ιδέες. Δεν πρόλαβε να τις εκφράσει. Το καλοκαίρι που πέθανε θα μπορούσε να έχει πάει να προπονήσει τη Reggina, προτίμησε να μείνει στη Juve γιατί ήταν εκεί ο Zoff. Το περίεργο είναι ότι όταν σταμάτησε να παίζει, ένα χρόνο πριν, ήμουν χαρούμενος γιατί σκεφτόμουν ότι επιτέλους θα τον είχα μαζί μου στα weekend που δεν είχαμε περάσει ποτέ μαζί. Αντίθετα ανακάλυψα ότι ως βοηθός προπονητή ταξίδευε ακόμα περισσότερο από πριν και τον έβλεπα ακόμα λιγότερο. Βέβαια, δεν σκεφτόμουν ότι εξαιτίας εκείνης της δουλειάς δεν θα τον ξανάβλεπα"...

Zoff, Causio, Tardelli, Tacconi θυμούνται

(Update 2) Στο τεύχος Σεπτεμβρίου του "Hurra' Juventus" παλιοί του συμπαίκτες θυμούνται τον Scirea.
"O Gaetano; Εκπληκτικός άνθρωπος και ποδοσφαιριστής, υπόδειγμα κλάσης εντός και εκτός γηπέδου" θυμάται ο Dino Zoff που μοιραζόταν μαζί του το δωμάιο. "Θυμάμαι, στο Μουντιάλ της Ισπανίας, ο Tardelli δεν κατάφερνε να αποκοιμηθεί πριν τα ματς και ερχόταν σε μας. Ονόμαζε το δωμάτιό μας "Ελβετία" γιατί ήταν το πιο ήσυχο μέρος" λέει και στη συνέχεια τονίζει ότι ο εκλιπών "θα γινόταν εξαιρετικός προπονητής: ήξερε να πείθει, του άρεσε να διδάσκει".
Ο Causio, που τον Scirea τον παρακολούθησε να μεγαλώνει στη Juventus θυμάται ότι νευρίαζε που ο Gaetano δεν γινόταν, όπως τον προέτρεπε, πιο "κακός" με τους αντιπάλους. "Ξέρετε τι μου απαντούσε; "Δεν μπορώ να τακαταφέρω"... Το έλεγε με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο. Δεν τον είδα ποτέ να νευριάζει. Ήταν αδύνατον να μην τον αγαπάς".
Την ηρεμία και την ταπεινοφροσύνη του θυμάται ο Tardelli που μνημονεύει μια χρονιά στις διακοπές που έπαιζαν ...κρυφτό: "θα ήταν περίεργο για επαγγελματίες της Serie A αλλά αυτός ήταν ο τρόπος μας να είμαστε μαζί", λέει και εκτιμά ότι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δνε θα ένιωθε άνετα, σε προσωπικό επίπεδο γιατί ποδοσφαιρικά ήταν "εξαιρετικά ανταγωνιστικός και θα είχε καταφέρει να επιβληθεί. Ας πούμε ότι τέτοιες προσωπικότητες στο σημερινό ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν πια".
"Με τον Gaetano μοιράστηκα μόνο χαρές: μαζί κερδίσαμε ό,τι μπορούσε να κερδηθεί. Στα χρονικά του ποδοσφαίρου είναι σημειωμένο ότι είμαστε μόνον πέντε αυτοί που κερδίσαμε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις: ο Blind του Ajax, ο Brio, ο Cabrini, ο Gaetano και εγώ", θυμάται ο Stefano Tacconi που αποκαλύπτει ότι πριν τα ματς, από πρόληψη αλλά κυρίως επειδή τους αρεσε, μαζί και με τον Zoff, πήγαιναν πάντα στο ίδιο εστιατόριο. "Θα του είμαι για πάντα ευγνώμων γιατί ήταν από εκείνους που με βοήθησαν τη μαύρη μου περίοδο που είχα καταλήξει στον πάγκο. Μου έλεγε να επιμείνω και στο τέλος ξανακέρδισα τη θέση μου. Ως συνήθως, είχε δίκαιο αυτός"...

Πηγή: La Stampa, Juventus.com