Όπως παλιά: χώρο σε σημαίες και νέους

"Η παιδική μου ηλικία ως φίλαθλος έπεσε πάνω σε μια κατάσταση ακόμα χειρότερη απ' αυτή: την δεκαετία του '60. Μια χρονιά κέρδιζε το scudetto η Milan, την επόμενη η Inter, ενδιάμεσα μια από τις δυο κέρδιζε το Κύπελλο Πρωταθλητριών και έπειτα το Διηπειρωτικό. Φυσικά δεν ήξερα, κανείς δεν ήξερε, πως ο Μάγος πέρναγε πριν τα παιχνίδια βάζοντας στα φλιτζάνια του καφέ των παιχτών μια μυστήρια σκονίτσα. Θυμάμαι τη στεναχώρια, κυρίως καθώς έβλεπα πόσο υπέφερε ο πατέρας μου, ο μεγάλος μου αδερφός, ο θείος μου. Μια μέρα είπα στον πατέρα μου: αλλάζω ομάδα. Είχα σκεφτεί τη Lazio απορρίπτοντας από υγιές αθλητικό μίσος κατά σειρά Milan, Torino και Inter. Ο πατέρας μου δεν απάντησε, άφησε να περάσουν μερικές μέρες και έπειτα με ρώτησε αν είχα πραγματικά αλλάξει. Του απάντησα πως δεν είχα βρει ακόμα το θάρρος και εκείνος μου είπε: το ήξερα γιατί juventini γεννιόμαστε και είναι ένα σημάδι που σου μένει σε όλη τη ζωή και δεν συμβαίνει για κανέναν άλλο tifoso καμιάς άλλης ομάδας. Και πραγματικά, να 'μαι εδώ στα 49 μου με το πάθος μου άθικτο και με ένα γιο που έγινε juventino από μόνος, γεννήθηκε juventino και φυσικά υποφέρει (αθλητικά, εννοείται). Ήμουν σχεδόν 10 χρονών όταν μια μέρα ο πατέρας μου γύρισε στο σπίτι και ανήγγειλε ότι οι λύπες μας είχαν τελειώσει: θα ξεκίναγε μια μακρά περίοδος από νίκες. Έτρεξα να του αρπάξω από τα χέρια το Tuttosport για να διαβάσω τι είδους μεταγραφές είχαμε κάνει και διάβασα ότι η Juventus είχε αποφασίσει να αλλάξει ριζικά ξεκινώντας από την εταιρική διεύθυνση και από την τεχνική. Ερχόταν μια μεγάλη σημαία όπως ο Boniperti ως παράγοντας, ένας νεαρός πολλά υποσχόμενος γενικός διευθυντής ο Allodi και ένας μεγάλος πρώην παίχτης ως προπονητής, ο Picchi. Θα επιμέναμε στους νέους παίχτες. Τα ονόματα των παιχτών δεν μου είπαν τίποτε, Bettega, Causio. Μα! Εμπιστεύτηκα τον πατέρα μου και διασφάλισα μια 10ετία τρισευτυχισμένων κυριακών".
Εκεί που ετοιμαζόμουν να γράψω κάτι, διάβασα αυτό το σχόλιο του Marcello σε ένα post του blog.Ju29ro.com και επειδή, με εξαίρεση μια-δυο λεπτομέρειες, θα μπορούσα να το έχω γράψει αφού ό,τι λέει το έχω ζήσει, είπα να το βάλω μαζί με το συμπέρασμά του: "αγαπητέ dott. Agnelli αφήστε λίγο στην άκρη τους παίχτες και ξαναφέρτε στο σύλλογο κάποιον που τη φανέλα δεν τη φόρεσε απλώς αλλά την έζησε ως πραγματικό και μοναδικό νοητικό ρούχο. Είναι απαραίτητο". Υποθέτω ότι εννοεί τον Bettega. Εγώ αυτόν εννοώ.
Όπως εννοώ και κάτι ακόμα που το ξανασκεφτόμουν παρακολουθώντας όλες αυτές τις μέρες στο Viareggio τα παιδιά της πιο ιταλικής Primavera, εκείνης της Juventus (παρ' ότι το περίμενα, με στεναχώρησε ο αποκλεισμός τους περισσότερο από την ήττα από τη Milan). Ειδικά στη σημερινή περίοδο της οικονομικής κρίσης που ούτε υπάρχουν λεφτά ούτε είναι νοητό να ξοδεύονται τα τρελά λεφτά που ξοδεύουν άλλοι (stile Juve είναι και η σφιχτή οικονομική διαχείριση), το βάρος θα έπρεπε να πέσει στις μικρές ηλικίες: αντί να ψάχνουμε μεταγραφές πανάκριβες, θα έπρεπε να ενισχύσουμε το τμήμα των παρατηρητών μας στις μικρές ηλικίες, να αναζητήσουμε παίχτες σε όλη την Ιταλία (και μερικά πραγματικά ταλέντα έξω) και όλα αυτά τα παιδιά να φέρνουμε από μικρά στο Τορίνο, να μεγαλώνουν μαζί με τη Juventus, να μαθαίνουν τη φανέλα μας, να μαθαίνουν ένα τρόπο παιχνιδιού, να αποκτούν τα βασικά χαρακτηριστικά της ομάδας.
Να βγάλουμε παίχτες και να τολμήσουμε να τους περάσουμε στην πρώτη ομάδα μαζί με μερικούς καλούς, έμπειρους, με στόφα πρωταθλητή που να έρθουν με μεταγραφή, κατά προτίμηση φθηνή. Και έναν προπονητή που να καταλαβαίνει σε ποια ομάδα βρίσκεται. Με μια διοίκηση στα χέρια ανθρώπων που τη φανέλα την είχαν για δέρμα τους.

Οι φωτογραφίες πάνω είναι από τη Juventus 71/72, αυτή που κέρδισε το 14ο scudetto με πρόεδρο τον Boniperti και προπονητή τον Vycpalek που αντικατέστησε τον Picchi (πέθανε από ανίατη ασθένεια) προερχόμενος από την Primavera. Η κάτω φωτογραφία είναι από τη Juventus του 20ου scudetto (και δεύτερου αστεριού) , τη Juve 1981/92: Scirea, Bettega, Brio, Zoff, Gentile, Marocchino, Cabrini, Prandelli, Fanna, Brady, Furino (από τη φωτογραφία λείπουν Tardelli, Bonini, Virdis).