Tango e spaghetti, αφιέρωμα στο μεγάλο Sivori γιορτάζοντας το 2-0 του Del Piero επί της Real

Αργεντινή, San Nicolás de los Arroyos, 2 Οκτωβρίου 1935 γεννιέται ένα από τα πιο λαμπερά αστέρια που έλαμψαν ποτέ στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα, ο Omar Enrique Sivori, "το βίτσιο όποιου αγαπάει το ποδόσφαιρο", όπως συνήθιζε να λέει ο Avvocato Agnelli που με τα δυο γκολ του Del Piero πριν από λίγο επί της Real στο "Bernabeu" αποδείχθηκε ότι κάτι ήξερε που τον έλεγε "Pinturicchio". Μετά από αυτήν ιστορική νίκη, 46 χρόνια από εκείνη που είχε υπογράψει ο Sivori, το σωστό είναι να ξαναδούμε εκείνο τον μεγάλο άσο...


Ο "El Cabezón" (παρατσούκλι που αναφερόταν στο ατίθασο μαλλί του) ή άλλως "El Gran Zurdo" (λόγω του φοβερού αριστερού του σουτ) έμαθε τη μπάλα στις αλάνες της Αργεντινής και έκανε το μεγάλο βήμα μέσα από τις τάξεις της River Plate όπου -κοίτα πως έρχονται τα πράγματα...- τον ανέδειξε ένα μεγάλος juventino, ο Renato Cesarini, ένας από τους πυλώνες της "χρυσής πενταετίας" της Juventus, που εκείνη την εποχή ήταν προπονητής των Ελπίδων της River Plate...

Στα 22 κέρδισε την Copa América με την Αργεντινή

Στα 19 του ο Sivori κάνει το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα και κερδίζει 3 πρωταθλήματα Αργεντινής (1955,1956,1957) ενώ το 1957 κέρδισε την 25η διοργάνωση της Copa América με την Εθνική Αργεντινής στο Περού σημειώνοντας 3 γκολ: στο 3-0 επί του Ισημερινού, στο 6-2 επί της Χιλής (άνοιξε το σκορ στο 7') και στο 1-2 από το Περού -ήταν το γκολ της προσωρινής ισοφάρισης στο τελευταίο ματς της διοργάνωσης, όταν όλα είχαν κριθεί καθώς η Αργεντινή είχε ήδη νικήσει τη Βραζιλία με 3-0. Με 5 νίκες στα 6 παιχνίδια και μια εντυπωσιακή διαφορά τερμάτων (25-6) η Αργεντινή κατακτούσε τον 11ο τίτλο της (στη φωτογραφία, όρθιοι από αριστερά: Giménez, Stábile (προπονητής), Domínguez, Dellacha, Rossi, Vairo και Schadlein. Καθιστοί: Corbatta, Maschio, Angelillo, Sivori και Cruz) και ο Sivori ετοιμαζόταν να αποχαιρετίσει τα πάτρια εδάφη: η Juventus τον καλούσε... Εκεί θα ξανάβρισκε άλλωστε και τον Cesarini... Όπως τον καλούσε και η Εθνική Ιταλίας... Οι Αργεντινοί θα θυμούνται για πάντα, όμως, τους "Αγγέλους με το βρώμικο πρόσωπο" [1], όπως είχαν βαφτίσει την τριάδα Omar Enrique Sivori, Antonio Valentin Angelillo και Humberto Maschio που είχαν βάλει τα 20 από τα 25 γκολ της Αργεντινής: 9 ο Maschio (πρώτος σκόρερ του τουρνουά), 8 ο Angelillo, 3 ο Sivori. Και οι τρεις πέταξαν για το campionato...

Umberto Agnelli: "πάνε δυο χρόνια που σε περιμένουμε"
Omar Sivori: "και εγώ περιμένω τη Juventus, πέντε"...

Ήταν 1957, Ιούνιο, όταν ο Sivori προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο "Malpensa" του Μιλάνο. Αφηγείται ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του "Cara Juventus ….", γραμμένη το 1965 σε συνεργασία με τον Gian Paolo Ormezzano: "με φόρτωσαν σε ένα αυτοκίνητο που σταμάτησε μόνο στα διόδια της Novara, στην autostrada μεταξύ Μιλάνο και Τορίνο. Εκεί με ανέβασαν σε ένα άλλο αμάξι. Στο τιμόνι ήταν ο Umberto Agnelli. "Πάνε δυο χρόνια που σε περιμένουμε", μου είπε χαμογελώντας. "Και εγώ περιμένω τη Juventus εδώ και πέντε χρόνια", του απάντησα με κάτι ισπανικά εύκολα κατανοητά [...] Συναισθηματικά, εγώ ήμουν ήδη της Juventus πολύ πριν υπογράψω. Ο ασπόμαυρος (bianconero) μύθος που μου είχε αφηγηθεί ο Renato Cesarini με είχε μαγέψει. Όταν είχαν κινηθεί οι απεσταλμένοι της Juventus, με επικεφαλής έναν αγαπητό φίλο που δεν υπάρχει πια, τον Carletto Levi, όλα μου είχαν φανεί απολύτως λογικά, φυσιολογικά. Εγώ "έπρεπε" να καταλήξω στη Juventus. Τρία χρόνια πριν, ο Di Stefano είχε πάει στη Real Madrid για 2 εκατ. πέσος. Στις αρχές εκείνου του καλοκαιριού του '57, η Inter είχε πάρει τον Angelillo και η Bologna τον Maschio: για τον κάθε παίχτη είχαν καταβληθεί 5 εκατ. πέσος. Η Inter είχε προσπαθήσει να με πάρει από τη River. Είχε ασχοληθεί με τις διαπραγματεύσεις κάποιος Latronico. Οι προσφορές του είχαν ανέβει από τα 5 στα 6 και μετά στα 7 εκατ. πέσος και τελικά είχαν πλησιάσει το "τρελό" ποσό που είχε ζητήσει η River που είχε ανάγκη για λεφτά για να ξαναφτιάξει την κεντρική εξέδρα: 10 εκατ. πέσος, περίπου 160 εκατ. λιρέτες, ένα ρεκόρ για εκείνη την εποχή. Οι κινήσεις της Inter μπλοκαρίστηκαν λόγω γραφειοκρατικών προβλημάτων. [...] Μόλις ξαναβρέθηκαν τα χαρτιά μου, βρήκα στο δρόμο του τη Juventus. Αυτή ήταν που έβγαλε από το πορτοφόλι εκείνα τα 10 εκ. Σε μένα αναλογούσε μια πολύ καλή αμοιβή".

"Τι να το κάνω το δεξί;"

Κατά την παρουσίασή του, ο Sivori έδειξε ποιος ήταν, ως παίχτης και ως ανθρώπινος τύπος. Έπαιξε λίγο με τη μπάλα μπροστά στον Avvocato που, ως γνώστης του αντικειμένου, του είπε πως ήταν καλός αλλά δεν ήξερε να χρησιμοποιεί το δεξί πόδι. Ο γνωστός και ως "El Gran Zurdo", Omar Sivori πήρε τη μπάλα και έκανε τρεις τέσσερις γύρους του γηπέδου παίζοντας την με το αριστερό και η μπάλα δεν του έπεσε ούτε μια φορά... Μετά στάθηκε μπροστά στον Avvocato και με εντελώς φυσικό τρόπο του είπε: "κατά την άποψή σας, τι θα έπρεπε να κάνω με το δεξί;"!
Έτσι μπήκε στη Juventus ο Sivori, έδεσε με τον "καλοκάγαθο" γίγαντα John Charles, όχι τόσο με τον Boniperti (λέγεται ότι σταμάτησε πρόωρα γιατί δεν άντεχε να είναι δεύτερος), αλλά όσο έπαιξαν, οι τρεις μαζί θα ξαναφέρουν τη Juve στα ψηλότερα σκαλοπάτια. Έπαιξε 8 χρόνια (253 εμφανίσεις και 33 αγωνιστικές χαμένες λόγω αποβολών: ρεκόρ), έβαλε 167 γκολ, κέρδισε 3 πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα. Κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα ως καλύτερος παίχτης στον κόσμο το 1961. Και τους τρέλανε όλους: δεν του άρεσαν οι προπονήσεις, προτιμούσε το ξενύχτι, τα χαρτιά, το ουίσκυ και το τσιγάρο, μια άστατη ζωή... Αλλά όταν έπιανε τη μπάλα στα πόδια του...


Ένα πρωινό παρουσιάστηκε στην προπόνηση με τα μάτια πρησμένα από το ξενύχτι. Οι άλλοι έτρεχαν ήδη ένα εικοσάλεπτο. Ο Sivori πήγε και ξάπλωσε στο χορτάρι. Τον πλησιάζει ο βοηθός προπονητή, ξαπλώνει δίπλα και του ακουμπάει τη μπάλα στο πόδι. Νιώθωντας τη μπάλα, ο Sivori άνοιξε το μάτι και μένοντας πάντα ξαπλωμένος της έδωσε ύψος και άρχισε τις εναέριες πασίτσες με τον προπονητή -όλοι έμειναν να χαζεύουν το ακροβατικό μέχρι που ο Sivori σηκώθηκε, έβαλε τη μπάλα στο σημείο του πέναλτυ και στοιχημάτισε με τον Gren και τον Parola, ποιά δοκάρια (οριζόντια και κάθετα) θα πετύχαινε κάθε φορά: τώρα το "Γ" αριστερά, τώρα το εσωτερικό του δεξιού δοκαριού, τώρα το οριζόντιο δοκάρι. Αστόχησε μια φορά στις δέκα...

Κόλπα, παιχνίδι, διασκέδαση, πρόκληση πέρα από τα όρια

Παιδί της μεγάλης αργεντίνικης σχολής, που βλέπει τη μπάλα ως αυτό που είναι: παιχνίδι, διασκέδαση, ο Sivori διασκέδαζε μέσα στο γήπεδο, εκεί όπου εμφανιζόταν με τις κάλτσες κατεβασμένες, να προκαλεί τους αντιπάλους του. Ακόμα θυμούνται ένα Juventus-Sampdoria κατά το οποίο έφτασε την πρόκληση πέρα από κάθε όριο: αφού πέρασε και τον τερματοφύλακα σταμάτησε πάνω στη γραμμή με τη μπάλα κάτω απ' το πόδι περιμένοντας να επιστρέψει ο αντίπαλος αμυντικός και όταν αυτός ο φουκαράς, κάποιος Vincenzi, έφτασε ασθμαίνοντας και έκανε να του ορμήσει, έσπρωξε τη μπαλα προς τα πίσω αφήνοντας τον να πέσει στα δίχτυα και έπειτα έσπρωξε εκεί μέσα και τη μπάλα...
Σε έναν άλλο ματς, με την Padova, που η Juventus κέρδιζε με άνεση [2], ο διαιτητής έδωσε ένα αμφισβητούμενο πέναλτυ στους bianconeri, λίγο πριν τη λήξη του παιχνιδιού. Οι παίχτες της Padova τα πήραν με το διαιτητή αλλά ο Sivori τους ηρέμησε υποσχόμενος στον τερματοφύλακα, τον Pin, ότι θα έριχνε τη μπάλα στα δεξιά. Ο τερματοφύλακας τον εμπιστεύτηκε, έπεσε στα δεξιά του και είδε τη μπάλα να περνά στ' αριστερά του... Όταν πήγε να ζητήσει το λόγο στο Sivori, αυτός του απάντησε αθώα ότι εκείνη ήταν η δική του δεξιά, όχι η δική του... (στη φωτογραφία ο Pele' με τον Sivori στο φιλικό Santos-Juventus, στις 23 Ιουνίου 1963).

Η σύγκρουση με τον "λοχία" Herrera
οδηγεί στην παραχώρηση του Sivori στη Napoli...

Τα χρόνια περνάνε, τη σεζόν του μεγάλου άθλου -το '62, όταν η Juve έγινε η πρώτη ομάδα που κέρδισε τη Real του Di Stefano και του Puskas μέσα στη Μαδρίτη- η ομάδα ήρθε 12η... Αλλάζει ο προπονητής και το 1964 έρχεται ο "λοχίας" Herrera που δεν ανέχεται ούτε ξενύχτια ούτε καθυστερήσεις... Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και κερδισμένος βγαίνει ο προπονητής... Ο Sivori παραχωρείται στη Napoli, όπου θα συναντηθεί με δυο άλλους μεγάλους που αργότερα θα ακολουθήσουν την ανάποδη πορεία και θα φτάσουν στο Τορίνο: τον Altafini και τον Zoff (που χρεώνεται και έναν τραυματισμό του Sivori από την εποχή που έπαιζε τερματοφύλακας στη Mantova). Η Juventus θα ξαναπάρει το scudetto, το 1967 από την Inter την τελευταία αγωνιστική [3], αλλά ο Avvocato θα μείνει με την πίκρα που έδιωξε τον μικρόσωμο φανταιζί άσο του με τη μεθυστική ντρίμπλα για να δει την ομάδα να παίζει αυτό το σφιχτό ποδόσφαιρο που δεν του άρεσε...

Ένας καυγάς, μια αποβολή και τέλος...

Ο Sivori συνέχισε τα κόλπα στη Napoli αλλά ένας σοβαρός τραυματισμός, κατά τη διάρκεια μιας τουρνέ στην Κολομβία το '67 θα τον κρατήσει για μήνες εκτός αγωνιστικών χώρων. Ένας καυγάς στο Napoli-Juve [4] θα σημάνει την αρχή του τέλους της καριέρας του "El Cabezon": o Herrera θα βάλει πάνω του τον γρήγορο Erminio Favalli που αφού υπέστη ένα φάουλ από τον Sivori, στήνει μια σκηνή που οδήγησε τον διαιτητή Pieroni να αποβάλει τον Sivori. Αυτός αντέδρασε, ο καυγάς γενικεύθηκε, πλακώθηκαν και ο Panzanato με τον Salvadore, και αποβλήθηκαν. Ο Sivori τιμωρήθηκε με 6 αγωνιστικές και λίγο μετά γύρισε στην Αργεντινή όπου κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, μόλις στα 34...
Στη συνέχεια θα ξαναβρεθεί δίπλα στη Juventus, το 1994 όταν θα αναλάβει υπεύθυνος Λατινικής Αμερικής για τα ταλέντα που έψαχναν οι bianconeri. Πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου 2005, μόλις στα 69, από καρκίνο στο πάγκρεας, στην πόλη όπου γεννήθηκε.

[1] Το παρατσούκλι το οφείλουν στην ομώνυμη ταινία του '38 ("Angels With Dirty Faces") σε σκηνοθεσία Michael Curtiz με τους James Cagney, Pat O' Brien και Humphrey Bogart.
[2] Ήταν 27 Σεπτεμβρίου 1959, Padova-Juventus, 0-3 στο 87' με γκολ του Stivanello (είχαν προηγηθεί εκείνα του Cervato στο 6' και του Stacchini στο 85') όταν ο διιατητής έδωσε το πέναλτυ στο 89' με το οποίο ο Sivori έγραψε το τελικό 4-0...
[3] Την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος 1966/67, η Inter ήταν ένα βαθμό μπροστά από τη Juventus: 48 έναντι 47. Η Juve φιλοξενούσε τη Lazio και κέρδισε 2-1, στέλνοντας τους biancocelesti στη Serie B, έφτασε τους 49 βαθμούς, προσπέρασε την Inter και κέρδισε το 13ο scudetto. Τα δυο γκολ των bianconeri ήταν του Bercellino I, στο 47' και του Zigoni στο 62' -οι laziali είχαν καταφέρει να μειώσουν στο 87' με πέναλτυ... Η Inter (perdazzurri βγήκαν με κάτι τέτοια) έπαιζε στη Mantova, εκεί όπου η τοπική ομάδα (με τερματοφύλακα τον Zoff), δυο αγωνιστικές πριν είχε κόψει ένα κρισιμότατο βαθμό από τους bianconeri ισοφαρίζοντας σε 1-1 το γκολ του Menichelli από το 3'... Και όμως, εκείνη την Κυριακή η Inter έχασε με 1-0 (το ματς και το scudetto) χάρη σε μια "πατάτα" του τερματοφύλακά τους, Sarti σε μια ακίνδυνη μπαλιά του πρώην της, Di Giacomo, του μόνου που είχε αρνηθεί το πριμ για νίκη και που σε εκείνη τη φάση, στο 49', αντί να μπει στην περιοχή, είχε πάει στα άκρα αφήνοντας τον πρώην συμπαίκτη του Picchi (που του είπε: "μείνε στα πλάγια!") να τον συνοδεύσει -και μετά απ' όλα αυτά αφήναν υπαινιγμούς κατά της Juve επειδή ο Sarti ήρθε την επόμενη χρονιά στο Τορίνο... Ξεχνώντας ότι μια βδομάδα μετά απ' αυτό το ματς, η Inter θα έχανε 3-2 στον έναν ημιτελικό του Κυπέλλου Ιταλίας από την Padova, που ήταν στη ...Serie B και τελικά έχασε στον τελικό με 1-0 από τη Milan (η οποία είχε φτάσει εκεί αποκλείοντας -ακριβώς!- τη Juve με 2-1)... Ξεχνώντας ότι τρεις μέρες πριν το ματς με τη Mantova, η Inter είχε χάσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών στη Λισαβώνα από τη Celtic... Ήταν το τέλος της "μεγάλης Inter"...
[4] 1η Δεκεμβρίου 1968, ο Anastasi άνοιξε το σκορ στο 13' για τη Juve παγώνοντας το San Paolo αλλά η Napoli, με δυο γκολ του Montefusco, κέρδισε το ματς με 2-1...

Πηγές: Il pallone racconta, Ju29ro.com, JuWorld.Net