Οι προκλητικές δηλώσεις του προέδρου της Figc, Abete που ήλθαν ως απάντηση στην επανάληψη από τον Andrea Agnelli του γεγονότος ότι τα scudetti της Juventus είναι 29 (όλες οι δηλώσεις, μαζί με τις αντιδράσεις Inter, La Russa, Moggi, αναλυτικά εδώ), προκάλεσαν μια μακροσκελή απάντηση του M.Lancieri από το GiulemanidallaJuve.com (κάτω τα χέρια από τη Juve.com) με τίτλο "Ο Abete ας μην τρέφει ψευδαισθήσεις: καμιά έκπτωση" (στα ιταλικά εδώ). Ολόκληρο το άρθρο:"Σε ένα πράγμα έχει δίκαιο ο Abete: ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε, πριν θεωρήσουμε τη συζήτηση farsopoli κλεισμένη, είναι ακόμα μακρύς. Αλλά ίσως ο πρόεδρος της Figc δεν κατανόησε ότι το μάκρος αυτής της διαδρομής πηγάζει από τη δίψα juventina για δικαιοσύνη, που μέχρι να πληρωθεί θα εμποδίζει αυτόν και τους φίλους του interisti να κοιμούνται ήσυχο ύπνο. Η τελευταία πρόσκληση του Abete είναι "να πλυθούν τα άπλυτα στο σπίτι" (η δήλωση εδώ ), κάπως όπως διδάσκονται σε όλες τις καλές οικογένειες των picciotti (σ.σ. οι χαμηλόβαθμοι της Mafia): γιατί να προσφεύγουμε στα όργανα της δικαιοσύνης, μακάρι σε ευρωπαϊκή έδρα, όταν θα μπορούσαμε να καθίσουμε σε ένα τραπέζι και να ανακαλύψουμε ένα παραμύθι να πούμε στο λαουτζίκο, για να κάνουμε πως όλα λύθηκαν;
Η ανησυχία του είναι να παίξουμε "μια σεζόν χωρίς βία, που να αναδείξει το θέαμα και τις εξίες του αθλήματος". Απ' ότι φαίνεται, κατά τον Abete, όποιος προσφεύγει στους θεσμούς για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του, προκαλεί βία και ξεφτιλίζει το θέαμα. Πολύ καλύτερος όποιος καταστρέφει μια ομάδα που χάρισε στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου 2006 ένα καλό μισό των παιχτών που τον έπαιξαν! Αυτοί, ναι, είναι οι πραγματικοί ήρωες του ιταλικού ποδοσφαίρου που χάρη σε αυτούς καταφέρνει "να μετράει στην Ευρώπη", τόσο που να περιορίζει για πρώτη φορά στην ιστορία του Champions League την ιταλική αναλογία σε μόλις 3 ομάδες, δεδομένων των μεγάλων αποτελεσμάτων των τελευταίων ετών. Για να μην μιλήσουμε για την Εθνική, που έκαναν χάλια εμφανίσεις τόσο το 2008 όσο και το 2010.
Αν ο Abete είχε την ελάχιστη αξιοπρέπεια και αγαπούσε πραγματικά το ιταλικό ποδόσφαιρο, όπως υποστηρίζει, θα έπρεπε να κάνει το πρώτο χρήσιμο πράγμα απ' όταν κατασκήνωσε στα ομοσπονδιακά γραφεία: να σηκώσει τις σκηνές και να πάει να κρυφτεί, αν είναι δυνατόν στα Ιμαλάια ή το Νότιο Πόλο. Αλλά, ακόμα και πριν απ' αυτόν, θα έπρεπε να φύγει από τα πόδια μας ο αρχηγός του: εκείνος ο Petrucci (σ.σ. πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής), που γράφοντας κάθε έννοια σύγκρουσης συμφερόντων, υπήρξε και αντιπρόεδρος της Roma και έσυρε ολόκληρο τον ιταλικό αθλητισμό σε ένα βάραθρο μετριότητας που φαινόταν αδύνατον να φτάσει κανείς: πρακτικά, δεν υπάρχει ένα άθλημα στο οποίο να μη γινόμαστε αξιολύπητοι. Συγχαρητήρια! Αλλά, αν η μέθοδος είναι να ασφαλτοστρώνεις τις ομάδες υψηλού επιπέδου για να κάνεις να κερδίζουν εκείνες που σε ένα έντιμο πλαίσιο δεν θα μπορούσαν ποτέ να φιλοδοξήσουν σε ένα κομματατάκι τίτλου, δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς γι' αυτά τα λαμπρά αποτελέσματα.
Ο Andrea Agnelli, όταν χρειάστηκε να σχολιάσει τις τελευταίες δηλώσεις του Abete, επιβεβαίωσε σε νια συνέντευξη στη Rai τη γραμμή του, που άλλωστε είναι η γραμμή οποιουδήποτε juventino με ελάχιστη αξιοπρέπεια και αγάπη για τα ασπρόμαυρα χρώματα: η μάχη μας θα συνεχιστεί μέχρις ότου δεν θα μας αποδοθεί δικαιοσύνη και κανείς να μη μας ζητά να περάσουμε πάνω από εκείνες τις πράξεις που το 2006 μας κατέστρεψαν και από τις οποίες κουβαλάμε ακόμα επάνω μας τις ουλές.
Αλλά το σύστημα είναι από γρανίτη. Αμέσως, στη μαμά Rai, έσπευσαν να καλέσουν τη Juve να τελειώνει, χωρίς να στεναχωρηθούν να κρύψουν το μίσος των παρισταμένων έναντι των bianconeri. Υπήρξαν κάποιοι, σαν τον Gene Gnocchi, κάλεσαν τη Juve να βάλει τις τηλεκάρτες του Moggi στο μουσείο της ενώ ο Zazzaroni υπογράμμιζε την "επικινδυνότητα" ενός προέδρου ενεργού όπως ο Agnelli, τόσο διαφορετικού από αυτούς που είχαν προηγηθεί και είχαν βάλει μια πέτρα πάνω στα γεγονότα του 2006. Και ο "λεοντόκαρδος" Ranieri θέλησε να ρίξει τον άσο του: "Εγώ θα ήμουν υπέρ του να κλείσουμε τη συζήτηση" [1].
Αγαπητοί interisti, αγαπητοί milanisti, αγαπητοί romanisti... αγαπητοί όλοι εσείς, anti-juventini. Φέρτε ηρεμία στην καρδιά σας: τις προσκλήσεις σας μπορείτε να τις αποφύγετε, όπως τις (αξιοθρήνητες) ατάκες σας που επιμένετε να κάνετε. Εμείς ξαναθέλουμε τους τίτλους μας. Και ξαναθέλουμε την αξιοπρέπειά μας. Τα γκολ του Pepe ή του Marchisio μπορούν να μας χαρίσουν ένα χαμόγελο, αλλά δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Και δεν θα σταματήσουμε να μαχόμαστε για ό,τι μας ανήκει. Σκεφτείτε το λόγο. Φαίνεται πως τουλάχιστον ο Abete το παίρνει χαμπάρι, έστω και με 5 χρόνια καθυστέρηση".
Η ένωση "Giùlemanidallajuve" γεννήθηκε το 2006 και από τότε έχιε καταθέσει αναρίθμητες προσφυγές για την υπεράσπιση της ιστορία της Juve. Εκκρεμεί προσφυγή της στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή με νομικό εκπρόσωπο τον Luc Misson, που έφερε τα πάνω κάτω στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο με την απόφαση Bosman.[1] Ο Ranieri πρόσθεσε, πάντως, πως για να επιμένει ο Andrea Agnelli, πρόεδρος είναι, το κάνει μετά λόγου γνώσεως. Οι άλλοι σχολιαστές, όπως ο Collovati, απέφυγαν να μιλήσουν...
Πηγή: Giulemanidallajuve.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου