"Λοιπόν, θέλω να πω, αυτή είναι μια ομάδα εξουσίας που θέλει να βάλει χέρι στο ποδόσφαιρο": αυτή η φράση του Franco Carraro [1], σε μια τηλεφωνική υποκλοπή των αρχών του 2005, σήμερα ακούγεται προφητική καθώς σε εκείνο το τηλεφώνημα ο τότε πρόεδρος της Ιταλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (Figc) εξηγούσε στον Moggi ότι ήταν στις προθέσεις του να παραχωρήσει ζωτικό χώρο σε μια ομάδα εξουσίας που κινείτο στο χώρο της Confindustria, του ιταλικού Συνδέσμου Βιομηχάνων (στο τηλεφώνημα επικαλείται τα ονόματα των αδελφών Abete, ο ένας είναι ο σημερινός πρόεδρος της Figc, και Della Valle, Fiorentina, και του Luca Di Montezemolo, τότε προέδρου της Fiat, και ορισμένων συνεργατών του), ομάδας εξουσίας που είχε στρέψει το ενδιαφέρον του στο "προϊόν". Επισήμανε μάλιστα ότι η κίνηση είχε και κάποια πολιτική χροιά...Έτσι ξεκινά το άρθρο του Durante Guelfo για το Ju29ro.com (ολόκληρο στα ιταλικά εδώ) του οποίου τα βασικά σημεία θα αποδώσουμε εδώ μιας και περιγράφουν την οικονομική διαπλοκή στο πλαίσιο της οποία άνθισε το σκάνδαλο calciopoli / farsopoli. O συγγραφέας επισημαίνει εξ' αρχής ότι στον Carraro πρέπει να αναγνωριστεί η ικανότητα να κινείται σαν το ψάρι στα νερά της πολιτικής και της οικονομίας, ικανότητα που του επέτρεψε να βγει αλώβητος από το σκάνδαλο που γκρέμισε τον πολιτικό κόσμο της Πρώτης Δημοκρατίας, σοσιαλιστές και χριστιανοδημοκράτες, ανοίγοντας τον δρόμο στον Berlusconi.
Η Confindustria το 2006: όλοι με όλους...
Η ομάδα εξουσίας στην οποία αναφερόταν ο Carraro ήταν η διοίκηση της Confindustria τη διετία 2004/2006:
- Πρόεδρος ήταν ο Luca di Montezemolo, πρόεδρος της Fiat και της Ferrari, διευθύνων σύμβουλος της Stampa και της τράπεζας Unicredit, επίτιμος αντιπρόεδρος της Bologna του Gazzoni Frascara, συνεταίρος των ιδιοκτητών της Fiorentina, Della Valle, πρώην πρόεδρος του Συνδέσμου Ιταλών Εκδοτών Εφημερίδων.
- Ο Diego Della Valle, διευθύνων σύμβουλος της ασφαλιστικής εταιρείας Generali, του Ομίλου RCS (με παρουσία των Agnelli και ισχυρή παρουσία του Moratti, του ανήκει η Gazzetta dello Sport), της Ferrari, της Marcolin μαζί με τον Luigi Abete, αδερφό του σημερινού προέδρου της Ομοσπονδίας και του αμοιβαίου κεφαλαίου Charme μαζί με τον Luca di Montezemolo.
- Ο Aldo Bonomi, σύμβουλος στο Δ.Σ. της Lega di Serie C από το 1998 ως το 2001 υπό την προεδρία του σημερινού προέδρου της Figc, Giancarlo Abete και πρώην πρόεδρος της Lumezzane Calcio, διευθύνων σύμβουλος της ισχυρής εφημερίδας Sole 24 ore.
- Ο Riccardo Perissich, σύμβουλος στους Ομίλους Telecom και Pirelli, με τις γνωστές κυανόμαυρες διασυνδέσεις...
- Ο Vittorio Mancato, αντιπρόεδρος της Ένωσης Βιομηχάνων της Ρώμης που συνδέονταν με τον Luigi Abete και τον Luca di Montezemolo
- O Giuseppe Marchio, πρώην γενικός διευθυντής της Pirelli, στέλεχος της Fiat, δικαιούχος μαζί με τον Marco Tronchetti Privera (μέλος του συμβουλίου της Inter) και τον Carlo Buora των πλούσιων "stock option"(δικαίωμα προαίρεσης αγοράς μετοχών) από την αγορά στοιχείων των Cisco και Corning
- O Vittorio Merloni, μέτοχος του Ομίλου RCS, πρόεδρος της Indesit στο Συμβούλιο της οποίας βρίσκονταν ο Innocenzo Cipolletta, "σκιά" του Luca di Montezemolo, και ο Mario Greco, σύμβουλος του Ομίλου L’Espresso και του Ομίλου Saras (της πετρελαϊκής εταιρείας της οικογένειας Moratti), βασικός μέτοχος στα χαρτάκια Panini, σύμβουλος της Assonime -ένωσης ανάμεσα στις Società Italiane per Azioni- προεδρευομένης από τον Luigi Abete, μαζί με τους Marco Tronchetti Provera, Innocenzo Cipolletta, Carlo De Benedetti και Gilberto Benetton, που μετείχε στο Διοικητικό Συμβούλιο της Pirelli, μαζί με τον Massimo Moratti, και της Mediobanca, μαζί με τον Marco Tronchetti Provera.
- Ο Giancarlo Elia Valori, πρώην πρόεδρος της Ένωσης Βιομηχάνων της Ρώμης.
- Ο Vito Gamberale, διευθύνων σύμβουλος των Autostrade της οικογένειας Benetton και πρών ανώτατο στέλεχος της Telecom
- O Luigi Lucchini, πρώην ανώτατο στέλεχος της Olivetti
Ξεσπάει το σκάνδαλο μέσω των εντύπων
των πρωταγωνιστών της ομάδας εξουσίας της Confindustria
Το σκάνδαλο calciopoli / farsopoli ξέσπασε λίγο μετά τις εκλογές με την επιλεκτική διαρροή -επιλεγμένων και στη δικογραφία, όπως ξέρουμε τώρα πια- τηλεφωνημάτων στις εφημερίδες του Ομίλου RCS (σαν την Gazzetta delo Sport), του Ομίλου L' Espresso και στη Stampa των Agnelli, όπου διευθύνων σύμβουλος ήταν ο Montezemolo -σήμερα που η εφημερίδα έχει αλλάξει στάση στο θέμα, τα ινία έχει αναλάβει ο John Elkann. Βασικοί μέτοχοι της RCS, η Mediobanca, η Fiat, οι οικογένειες Della Valle, η Pirelli, η οικογένεια Benetton, οι οικογένειες Merloni, Lucchini και -προσθέτουμε- η οικογένεια Moratti που ελέγχει εταιρείες που ελέγχουν τον Όμιλο...
Στην επικοινωνιακή διαχείριση της υπόθεσης, που δημιούργησε το κλίμα λαϊκού δικαστηρίου κατά της Juventus (πατώντας στην προκατάληψη που είχε δημιουργηθεί καθώς η Juve δεν έμπαινε στον κόπο να επισημάνει τις σε βάρος της αδικίες), μπήκε και η Rai όπως και η αρμόδια υπουργός Αθλητισμού που προδιέγραψε την ετυμηγορία στο όνομα της κάθαρσης... Μάρτυρας κλειδί παρουσιάζεται, από έναν δημοσιογράφο της Gazzetta dello Sport (πoυ στη δίκη o συνταγματάρχης Auricchio είπε ότι έδινε πληροφορίες στους carabinieri) ο Manfredo Martini, παράγοντας της διαιτησίας που στη δίκη της Νάπολη δεν τεκμηρίωσε τις κατηγορίες αλλά στο μεταξύ είχε μπει στη γραμματεία του έκτακτου επιτρόπου της Ομοσπονδίας, και μέλους του Δ.Σ. της Inter, Guido Rossi -στη συνέχεια αποκαλύφθηκαν και τηλεφωνήματά του με τον Meani της Milan...
Mιας και ο λόγος για τον Guido Rossi: βοηθός του στην Ομοσπονδία το 2006 ορίστηκε o Vito Gamberale, στέλεχος της Confindustria που αναφέρθηκε πιο πάνω στην ομάδα του Montezemolo. Με αυτούς επικεφαλής γίνεται η αθλητική δίκη, συσκοτίζεται η ύπαρξη των τηλεφωνημάτων της Inter και δημιουργείται το κλίμα που οδήγησε τη Juve στη Serie B...
Τι τύχη είχαν οι άλλες ομάδες...
Η παρέμβαση Montezemolo για να αποσυρθεί
η προσφυγή της Juventus στα πολιτικά δικαστήρια
Σε εκείνη την υπόθεση, η Fiorentina των Della Valle -θύτες ή θύματα; αναρωτιέται ο συγγραφέας- διασώθηκε με μερικούς βαθμούς ποινής και τα επόμενα χρόνια θα βγει δυο φορές στο Champions League, κερδίζοντας τα αντίστοιχα έσοδα που διέσωσαν το ταμείο της.
Η Roma της Unicredit, στα όρια της πτώχευσης βρέθηκε να παίζει με φτωχότερο ανταγωνισμό με αποτέλεσμα να διασωθεί οικονομικά.
Η Milan του Berlusconi, χρησιμοποιώντας το όπλο των τηλεοπτικών δικαιωμάτων που έχει στα χέρια της η Mediaset, περιόρισε την τιμωρία σε μερικούς βαθμούς ποινή που δεν την εμπόδισε να παίξει εκείνη την ίδια χρόνια το Champions League, γεμίζοντας τα ταμεία της.
Η Juventus πήγε να προσφύγει στα διοικητικά δικαστήρια αλλά τελευταία στιγμή έκανε πίσω. Ο πρόεδρος της Fifa, Blatter, που είχε απειλήσει ότι θα απέκλειε την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Squadra Azzurra από τις διεθνείς διοργανώσεις αν η Juventus έβγαινε από τη δικαιοδοσία της "αθλητικής δικαιοσύνης", ήταν αποκαλυπτικός για το τι είχε συμβεί όταν ευχαρίστησε δημόσια τον Montezemolo για την παρέμβασή του στη διοίκηση (Blanc, Cobolli-Gigli) για να αποσυρθεί η προσφυγή που θα κατέρριπτε την καταδίκη, αν μη τι άλλο για δικονομικούς λόγους, όπως είχαν εκτιμήσει κορυφαίοι νομικοί από τότε...
Καταδίκες, τελικά, μόνο για Moggi, Giraudo
Σε δευτεροβάθμιο επίπεδο, η επιτροπή διαιτησίας της Ολυμπιακής Επιτροπής μείωσε δραστικά τις ποινές του Galliani (Milan), Lotito (Lazio), Della Valle (Fiorentina) όπως και του Carraro και καταδικάστηκαν μόνον Moggi, Giraudo (και ο Mazzini), οι μόνοι που δεν ήταν συνδεδεμένοι με κανενα από τα προαναφερόμενα επιχειρηματικά συμφέροντα της Confindustria -o κλάδος των umbertiani (κληρονόμων του Umberto Agnelli) όπου ακουμπούσε ο Giraudo, ήταν εκτός μοιρασιάς της πίττας στο εσωτερικό των Agnelli.
Κάτι ακόμα: από όλους εκείνους τους υψηλούς παράγοντες της Ομοσπονδίας, ο μόνος που διασώθηκε είναι ο σημερινός πρόεδρός της, Giancarlo Abete που το 2007 διόρισε συντονιστή των επιτετραμμένων για την ασφάλεια στην Ομοσπονδία τον αντιπρόεδρο της Inter, μάνατζερ στο δήμο της Φλωρεντίας (2000-2002), υπεύθυνο εξωτερικών σχέσεων της Saras. Την ίδια περίοδο, σε βασικές θέσεις μάνατζερ της Ομοσπονδίας μπήκαν στελέχη προερχόμενα από κάποιους από τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους που αναφέρθηκαν στην αρχή του κειμένου.
H "νέα οικονομία" στο ποδόσφαιρο...
Ο συγγραφέας του άρθρου καταλήγει με μια αποτίμηση της σημερινής κατάστασης στην κορυφή του ιταλικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου: όσοι βρίσκονταν κοντά στον Abete, γράφει, πήραν το πάνω χέρι στην Figc εξαναγκάζοντας τη Lega Professionisti (με πρόεδρο τον Maurizio Beretta, πρώην γενικό διευθυντή της Confindustria αλλά που στη σημερινή θέση φροντίζει τα συμφέροντα αυτών που του πληρώνουν το μισθό), πραγματική οικονομική μηχανή/καρδιά του συστήματος ποδοσδαίρου, να αποσύρει τους εκπροσώπους του από το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο. Με την κατάργηση του δικαιώματος βέτο (τροποποίηση του Ομοσπονδιακού Καταστατικού του Οκτωβρίου 2004, που δεν συμμεριζόταν Giraudo, Mazzini), το οποίο ως τότε έκλεινε το δρόμο στον Giancarlo Abete, μη αρεστού στους επαγγελματικούς συλλόγους, στάθηκε δυνατό όλα τα άλλα ρεύματα να συμφωνήσουν για να επωφεληθούν από τις ανισορροπίες της Lega του Μιλάνο (τόσο εξαιτίας εσωτερικών πολέμων όσο και λόγω των επιπτώσεων του σκάνδαλου calciopoli) με στόχο να υιοθετηθεί μια ομοσπονδιακή πολιτική που θα διατηρούσε τα δικαιώματα των ποδοσφαιριστών και προπονητών (μη υιοθετώντας, λόγου χάρη, ένα σύστημα συγκράτησης των μισθών που απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών των επαγγελματικών συλλόγων [2]) και ένα σύστημα δυσανάλογης αμοιβαιότητας (προς όφελος των συλλόγων των κατώτερων Leghe), με την παραχώρηση του Νεανικού και Σχολικού Τομέα στην Ένωση Ιταλών Ποδοσφαιριστών (Aic), που είναι σίγουρα το κομμάτι εκείνο που έχει λιγότερα συμφέροντα να γίνουν σοβαροί σχεδιασμοί για τις νεανικές ακαδημίες. Μετά από τέσσερα χρόνια διαχείρισης Abete στην διακυβέρνηση του ποδοσφαίρου, με μια οπτική βασικά βιομηχανική, επικεντρωμένη στο "business", που θεωρείται ο καρκίνος του ποδοσφαίρου και στην έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πέραν από τον Michel Platini, πρόεδρο της Uefa, οι καταστροφικές επιπτώσεις είναι κάτω από τα μάτια όλων, καταλήγει ο συγγραφέας.
"Μα εγώ είχα το καταλάβει από καιρό και όταν είπα ότι θέλω να φύγω ήταν και επειδή καταλάβαινα ότι.. ότι είμαστε μια armata Brancaleone" ήταν η ετυμηγορία του ανθρώπου των παρασκηνίων της προηγούμενης εποχής, Franco Carraro σε εκείνο το τηλεφώνημα...
Στις σύγχρονες δημοκρατίες, καταλήγει ο συγγραφέας του άρθρου, είναι βασικός ο διαχωρισμός των πέντε εξουσιών -βάζει, και σωστά, μέσα και τα media επικαλούμενος μάλιστα τον γερουασιαστή και καθηγητή Πανεπιστημίου Fisichella που στο βιβλίο του "Χρήμα και δημοκρατία. Από την αρχαία Ελλάδα στην πλανητική οικονομία") επισημαίνει: "το πρόβλημα είναι να αποφευχθεί η οικονομία να αποκτήσει το προβάδισμα, γιατί η πρωτοκαθεδρία της οικονομίας και επομένως ο υποβιβασμός ή ακόμα περισσότερο το σβήσιμο όλων των άλλων, οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα ολιγαρχικό σύστημα και επομένως περιορίζει τους χώρους της ελευθερίας, οριακά, μπορεί να καταστείλει ακόμα και το χώρο δράσης της οικονομικής ανάπτυξης. Αντίθετα, το προβάδισμα της πολιτικής είναι ένα κανονιστικό προβάδισμα αλλά, σε αυτό το πλαίσιο, είναι αναγκαίο η πολιτική να πραγματώσει εκείνη την ισορροπία που να εμποδίζει μορφές αδικοπραξίας από την οικονομία".
Με δυο λόγια, επειδή τα χρήματα που διακυβεύονται στο μοντέρνο ποδόσφαιρο είναι πάρα πολλά και τα συμφέροντα που διαπλέκονται ακόμα περισσότερα (λιγότερα για την ακρίβεια), όταν βλέπουμε ματς σαν αυτό στο Palermo, αναγκαστικά -και δυστυχώς- δεν βλέπουμε πια μόνο μπάλα... Όπως, όταν βλέπουμε στα πρωτοσέλιδα τη λέξη calciopoli, δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε με αμιγώς ποδοσφαιρικο-οπαδικούς όρους: όλα είναι οικονομία, business... Σε αυτό το πλαίσιο πήγε να δώσει άλλου είδους οικονομική λύση ο Giraudo και βρέθηκε απέναντι στα άλλα συμφέροντα...
[1] Ο Franco Carraro ήταν πρόεδρος της Ιταλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας το 2006, υπήρξε πρόεδρος της Figc και τη δεκαετία του '70 (είναι υψηλός ποδοσφαιρικός παράγοντας από τη δεκαετία του '60), υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Uefa και πρόεδρος της Ιταλικής Ολυμπιακής Επιτροπής και είναι μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ). Υπήρξε επ;iσης δήμαρχος Ρώμης και υπουργός στα τέλη της δεκαετίας του '80, αρχές '90. Ο Carraro. ταυτόχρονα με την κάλυψη υψηλών θέσεων στις ποδοσαφιρικές αρχέ, ως τραπεζίτης συμμετείχε σε ομίλους που είχαν μετοχές σε ομάδες όπως Roma, Lazio, Napoli, Perugia -μάλιστα, το 2002/03, όταν η Lazio είχε χρέεη 110 εκ., το πρωί έδωσε το πράσινο φως στην ανακεφαλοποίηση του συλλόγου ως πρόεδρος της Mediocredito και το βράδυ, ως πρόεδρος της Ομοσπονδίας ενέκρινε την εγγραφή της ομάδας στο πρωτάθλημα. Με το ξέσπασμα του calciopoli, παραιτήθηκε από την προεδρία της Ιταλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, κατηγορήθηκε ότι ζήτησε από τον αρχιδιαιτητή Bergamo να βοηθήσει τη Lazio, καταδικάστηκε από την αθλητική δικαιοσύνη και απαλλάχθηκε τελικά από την ποινική. Κανείς δεν θέλησε να αξιολογήσει το τηλεφώνημα (εδώ) του Carraro στον Bergamo όπου ο τότε πρόεδρος της Ομοσπονδίας εφιστούσε την προσοχή μη τυχόν και ευνοηθεί η Juventus...
[2] Η πρόσφατη σύγκρουση με την Αic που κόντεψε να τινάξει το πρωτάθλημα στον αέρα (εδώ) όταν η Lega πήγε να εφαρμόσει τα νέ συστήματα περιορισμού των φαραωνικών αμοιβών -που προωθούσε η Juventus- λύθηκε με παρέμβαση του Αbete που λειτούργησε ως αμορτισέρ, καθώς οι σύλλογοι δεν έδειξαν διατεθειμένοι να κάνουν πίσω.
Πηγές: Ju29ro.com, wikipedia, Senato, Saras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου