Ωδή στον Del Piero

Από τον 64χρονο σπουδαίο ηθοποιό και μεγάλο tifoso juventino, Michele Placido


Θέμα: γιατί εσύ που πίστεψες στον Del Piero, πίστεψες πάντα στον Del Piero.
Ανάπτυξη (του θέματος): πίστεψα πάντα στον Del Piero για έναν μεγάλο αριθμό λόγων -έτσι όπως στέκομαι μου έρχονται στο νου 65 (χαμόγελο). Και δηλαδή... Το γκολ στο ντεμπούτο στη Serie A κατά της Reggiana, τα τρία γκολ κατά της Parma, το φανταστικό γκολ στο τελευταίο λεπτό κατά της Fiorentina, τα δυο γκολ κατά της Lazio, τα τέσσερα, ωπ, συνεχόμενα περιστεράκια (λογοπαίγνιο με: μπαλάκια) στα πρώτα τέσσερα ματς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, το γκολ με φάουλ κατά της Real Madrid, το γκολ α λα Krankl στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου, το γκολ με τακουνάκι στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών κατά της Borussia Dortmund, την τεράστια αδικία της Χρυσής Μπάλας στον Sammer και όχι σε αυτόν, η καταπληκτική χρονιά 97/98 και έπειτα... σσσς... η σιωπή εις απάντηση των τριχωτών κατηγοριών του Zeman, η σιωπή του Alex στην άθλια εκμετάλλευση ενός είδους εφημερίδων, τα γκολ ως απάντηση στα συνθήματα των αντιπάλων φιλάθλων, ο τραυματισμός στο γόνατο -και εκείνη τη στιγμή η Juve ήταν πρώτη στη βαθμολογία- η εγχείρηση και από εκείνη τη στιγμή η Juve πάει, καταβαραθρώθηκε στην 4η θέση, και έπειτα ο πόνος, η ταλαιπωρία, η ελπίδα, η φυσιοθεραπεία και στο μεταξύ η Juve καταβαραθρωμένη, καταβαραθρωνόταν όλο και περισσόερο... Η ανάκτηση, η επιστροφή με γκολ στο Trofeo Berlusconi, τα γκολ στο Κύπελλο Intertoto, το πρώτο γκολ με πέναλτυ, η Juve που επιστρέφει πρώτη στη βαθμολογία, και τα άλλα γκολ με πέναλτυ, αλάνθαστος, και έπειτα το γκολ σε φάση κατά της Parma, επιτέλους, και μετά η Perugia, η προσπέραση από τη Lazio και η αδικία, η αδικάι που έγινε αποδεκτή χωρίς διαμαρτυρίες, ο πάγκος (που έγινε) αποδεκτός χωρίς διαμαρτυρίες στο Εuro 2000, τα ψίχουλα παιχνιδιού, το δοκάρι σε φάουλ κατά του Βελγίου, το δεύτερο δοκάρι κατά του Βελγίου και το γκολ με το αριστερό κατά της Σουηδίας, τα λάθη στον τελικό κατά της Γαλλίας, η παραδοχή της ευθύνης, παραδοχή, ευθύνη, και αμέσως μετά το γκολ στο Bari, αμέσως μετά που είχε πεθάνει ο πατέρας του, και μετά το γκολ στο Μεξικό στο Μουντιάλ και το γκολ με τακουνάκι στο ντέρμπυ, το γκολ σε φάση κατά της Real Madrid στα ημιτελικά του Champions League, και η άσιστ με ανάποδο στον Trezeguet κατά της Milan, και το ξεπέρασμα του ρεκόρ του Boniperti, και η αντοχή στα προβοκαρίσματα του Capello και το γκολ με φάουλ στην Inter και η γλώσσα έξω, α α α, και έπειτα ο πάγκος, αποδεκτός χωρίς διαμαρτυρίες στο Μουντιάλ της Γερμανία, το γκολ κατά της Γερμανίας στα ημιτελικά, το πετυχημένο πέναλτυ στον τελικό, ο παγκόσμιος τίτλος, αχ... Και έπειτα ο υποβιβασμός στη Β αποδεκτός χωρίς διαμαρτυρίες, μπράβο μπράβο, εγώ πώς σε αγάπησα εκείνη τη στιγμή. Και έπειτα το γκολ Νο 200, που το έβαλε στη Serie B και ο τίτλος του πρώτου σκόρερ στη Serie B και η επιστροφή στην Α και ο τίτλος του πρώτου σκόρερ της Serie A... Και έπειτα η επιστροφή στο Champions League και το γκολ με φάουλ κατά της Zenit και το γκολ πάνω στη φάση κατά της Real Madrid στο Τορίνο και το γκολ με φάουλ κατά της Roma στο πρωτάθλημα και το γκολ πάνω στη φάση πάντα κατά της Real Madrid στο Bernabeu και το γκολ με φάουλ στη Real Madrid στο Bernabeu και το standing ovation στο Bernabeu... Και έπειτα το γκολ με φάουλ στο Chievo, το Νο 249 την ημέρα των γενεθλίων του, η standing ovation του Bentegodi, το πέναλτυ κατά της Chelsea, και τα οργισμένα δυο γκολ κατά της Bologna, θα έβαζα και εκείνο το δοκάρι και μετά α α α (ο Placido βγάζει τη γλώσσα) η γλώσσα έξω... Ξέρεις, Alex, θα υπήρχαν πολλοί άλλοι (λόγοι) αλλά καθώς ανέπτυσσα το θέμα μου ήρθε στο νου μια ερώτηση, και σε μένα, μάλλον επείγουσα: εσύ (δείχνει στο βάθος), πώς τα κατάφερες εσύ που δεν πίστεψες στον Del Piero να μην πιστέψεις στον Del Piero;

"Έσπασα και το ρεκόρ απόλυτης πίστης
στη Juventus και είμαι περήφανος", λέει ο Alex

O capitano, μέσω του site του προαναγγέλει το ματς με τη Fiorentina ("γνωρίζουμε καλά ότι θα είναι η συνηθισμένη μάχη, διόλου απλή"), ανακοινώνοντας το νεό του ρεκόρ: "το προσεχές σάββατο θα μπω στο Olimpico ως ο παίχτης με την μακρύτερη στράτευση στην ιστορία της Juventus, μια όμορφη ικανοποίηση και κυρίως απόδειξη της απόλυτης πίστης για την οποία είμαι περήφανος. Κατέκτησα αυτό το ρεκόρ ξεπερνώντας εκείνο του Carlo Bigatto, στη Juventus από τις 12 Οκτωβρίου 1913 ως τις 21 Δεκεμβρίου 1930, επομένως 17 χρόνια δυο μήνες και εννιά μέρες. Από χθες είμαι μπροστά κατά μια μέρα και τώρα προχωράμε μπροστά...", λέει ο Alex με σαρκασμό: "ξεκίνησα στις 12 Σεπτεμβρίου του 1993, είδα τόσα αλλά δεν μου είχε τύχει να καταρρίψω ένα ρεκόρ καθιστός στον πάγκο. Ας πούμε ότι ήταν πιο εύκολο απ' ότι συνήθως. Αλλά είμαι έτοιμος να κατακτήσω άλλα στο γήπεδο".

Για να παρουσιάσει το μουσικό τμήμα του site του, o Alessandro Del Piero φιλοξενήθηκε στο "Deejay chiama Italia" όπου έδωσε την κλασική μετρημένη απάντηση: ότι ο βασικός στόχος φέτος είναι το Champions League και να τελειώσει η χρονιά με περηφάνεια...

Πηγή: alessandrodelpiero.com