Ακόμα και σήμερα, αν κοιτάξει κανείς τον πίνακα με τους 10 καλύτερους σκόρερ όλων των εποχών, θα δει το όνομα ενός παίχτη που βρίσκεται στη 10η θέση, έχοντας σημειώσει μόλις ένα γκολ λιγότερο από το Roberto Baggio: 114 έναντι 115 -και, ας σημειωθεί, κανένα με πέναλτυ. Πρόκειται για το Federico Munerati, ένα ψηλό ομορφάντρα, ευχάριστο στις παρέες αλλά και στο γήπεδο, γνωστό ως "κατσαρομάλλη" που υπήρξε ένα από τα καλύτερα και παραγωγικότερα εξτρέμ που έπαιξαν ποτέ στη Juve.
Γεννημένος στη La Spezia σαν σήμερα, το 1901, ο Munerati έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στη γενέτειρά του, πέρασε στη Novara (ομάδα που μέτραγε εκείνα τα χρόνια που το ποδόσφαιρο ήταν ακόμα υπόθεση του Βορρά) και στα 22 του έφτασε στη Juventus. Το ντεμπούτο του δεν συνοδεύτηκε από κάτι αξιομνημόνευτο, όπως άλλωστε και το τελευταίο του παιχνίδι [1] αλλά τα έντεκα χρόνια που μεσολάβησαν συνδέθηκαν με μερικές από τις πιο ένδοξες σελίδες της Juventus: το δεύτερο scudetto του 1925/26 και τα πρώτα τρία της χρυσής πενταετίας 1931-35. Ταχύτατος και με καλή αίσθηση του γκολ, ο Munerati ήξερε να κατεβάζει τη μπάλα, να βγάζει φαρμακερές σέντρες αλλά και να σκοράρει.
Την πρώτη του χρονιά, το 1923/24 ουσιαστικά, ο Munerati έπαιζε μεσοεπιθετικός για να κάνει χώρο στον επίσης ταχύτατο Grabbi, που έπαιζε δεξιά και τα πήγε καλά σημειώνοντας μάλιστα ένα γκολ παραπάνω (7 έναντι 6) από το συμπαίκτη του. Ο θρυλικός Karoly, μεγάλος δάσκαλος στον πάγκο των bianconeri ήταν αυτός που διέγνωσε τις ικανότητές του και τον μετακίνησε στη θέση του δεξιού εξτρέμ βάζοντας τις βάσεις για αυτή που θα γινόταν η δυνατή επίθεση της Juve που επέτρεψε στην ομάδα να γράψει ιστορία. Με 13 γκολ, από τα 75 της ομάδας, λίγα λιγότερα από τους Orsi (20), Ferrari (16), Vecchina (16) συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος της χρυσής πενταετίας, το 1930/31. Με 14 γκολ, από τα 88 της ομάδας, λίγα λιγότερα από τους Orsi (19), Ferrari (17), Vecchina (15) συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάκτηση και του δεύτερου πρωταθλήματος της χρυσής πενταετίας, το 1931/32. Στο τρίτο σερί scudetto, το 1932/33, αναδεικνυόταν το άστρο του Felice Borel II (29 τέρματα), ο Munerati περιοριζόταν στις 13 εμφανίσεις και στα 3 γκολ.
Ο Federico Munerati, σ' αυτό το διάστημα κέρδισε και μια θέση στην Εθνική (δεν πρόλαβε, όμως, τους παγκόσμιους θριάμβους). Και εδώ το ντεμπούτο του δεν είναι αξιομνημόνευτο (5-3 από τη Σουηδία) αλλά, συνολικά στα 4 παιχνίδια που πρόλαβε να παίξει ήταν πάντα από τους καλύτερους χωρίς να καταφέρει να βάλει γκολ. Το 1933, στα 32 του, έκανε χώρο στη νέα γενιά πηγαίνοντας στην Sampierdarenese (ομάδα που το 1922 έχασε στον τελικό το πρωτάθλημα) ενώ την επόμενη χρονιά πήγε, για άλλη μια χρονιά, στην Pistoiese όπου σημείωσε τα δυο τελευταία του γκολ και κρέμασε τα παπούτσια του. Επέστρεψε στη Juventus την περίοδο 1940/41, ως προπονητής στη θέση του θρυλικού, ως παίχτη, Umberto Caligaris που πέθανε ξαφνικά: 12 νίκες, 7 ισοπαλίες, 11 ήττες, 5η θέση. Έφυγε το 1980 αφήνοντας πίσω του την ανάμνηση ενός εξαιρετικού παίχτη, αθλητή και ανθρώπου.
[1] 29 Απριλίου 1923, 21η αγωνιστική, Cremonese-Juventus 1-0 έγινε το ντεμπούτο. Τελευταίο ματς, στις 18 Ιουνίου 1933, Genoa-Juventus 3-2 (τρία γκολ του Esposto για τους γηπεδούχους, Cesarini, Rosetta οι σκόρερ για τους bianconeri).
Πηγές: Il pallone racconta, JuWorld.Net, myJuve.it
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου