Οι (μισές) αλήθειες του Alessio Secco

Αν υπάρχει, υπήρχε για την ακρίβεια, ένας άνθρωπος στη Juventus που τα άκουσε από όλους μας αυτά τα τελευταία χρόνια, αυτός ήταν ο Alessio Secco. Τώρα που απομακρύνθηκε, έδωσε μια συνέντευξη στον Massimiliano Nerozzi για τη "Stampa". Ας ακούσουμε τι έχει να πει:

Alessio Secco, πρώτε αθλητικέ διευθυντή μετά την caliciopoli, πώς είναι η ζωή χωρίς Juve;
Λίγο πιο ήρεμη.

Τι είναι αυτό που σας δυσαρέστησε περισσότερο;
Πϊστευα ότι άξιζα τουλάχιστον δυο γραμμές ευχαριστιών μετά από 13 χρόνια Juve: ο σύλλογος τις αφιέρωσε σε όποιον ήταν λιγότερα. Ένα χάσιμο του στυλ.

Γιατί απέδιδαν και αποδίδαμε πάντα την ευθύνη σε σας;
Υπήρξε έλλειψη εμπιστοσύνης και δυσπιστία απέναντί μου, από την αρχή, λίγο πολύ από όλους. Ίσως επειδή ήμουν νέος ή από ζήλια.

Θα μπορούσατε να αρνηθείτε.
Για κάποιον που θέλει να κάνει αυτό το επάγγελμα να πεις όχι στη Juve θα ήταν πραγματικά τρελό.

Σας κόλλησε η ετικέτα αυτού που παίρνει κεφάλια. Ας ξεκινήσουμε: Deschamps;
Φανταστείτε. Τον πήγα εγώ στον Cobolli και στον Blanc. Μετά προέκυψαν διαφορετικές απόψεις κατά τη διάρκεια της σεζόν και από δική μου και δική του απειρία φτάσαμε στη ρήξη. Αλλά πρέπει να τον συγχαρώ: υπήρξε ένας από τους λίγους που είπε ότι έκανε λάθος. Που άφησε τη Juve.

Ranieri;
Άλλο παραμύθι. Αντίθετα, στον Ranieri πρέπει να αναγνωριστούν τα δυο πρωταθλήματα που υπερέβησαν τις προσδοκίες. Μετά, σε μερικά θέματα δεν υπήρξε πλήρης σύμπτωση, αλλά αυτά στο ποδόσφαιρο συμβαίνουν.

Ένας παίχτης που τον είχατε στο τσεπάκι;
Ο Mascherano, τον Ιανουάριο 2007, τον είχα πάρει: θα ερχόταν δανεικός, ακόμα και στη Β. Μου είπαν ότι δεν γινόταν γιατί η ιδιοκτησία του δελτίου του ήταν ένα μπλέξιμο ανάμεσα σε ιδιώτες και εταιρείες και η Juve έχει έναν ηθικό κώδικα. Αυτός έβαλε τα κλάματα.

Επομένως, δεν μπορούσε να αποκτηθεί;
Η Liverpool το έκανε, τον πήρε λίγο καιρό μετά.

Άλλοι που έφτασαν ένα βήμα από τη Juve;
Ο Van der Vaart, το καλοκαίρι του 2009. Και ο Cassano, τρία και δυο χρόνια πριν, τον είχαμε στο χέρι. Αλλά υπήρχαν αμφιβολίες από πλευράς κάποιου: αντίθετα εγώ ήξερα ότι ο Antonio δεν ήταν πιο το enfant terrible (τρομερό παιδί).

O πιο βαρύς καταλογισμός: ο Poulsen αντί του Xabi Alonso.
Αποφασίστηκε για εκείνο το είδος παίχτη: στοίχιζε τα μισά, αλλά η τιμή δεν είχε καμιά σχέση. Υπήρξε μια απόφαση σε συλλογικό επίπεδο, όπως πάντα: εγώ, Ranieri και Blanc και το Διοικητικό Συμβούλιο.

Όμως, έριξαν την ευθύνη σε σας.
Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος μου απέδιδε μια εξουσία που δεν είχα: σε συλλόγους σαν τη Juve, η διαχείριση των αγορών είναι, ας πούμε δημοκρατική. Καρπός συλλογικών αποφάσεων.

Πώς θα έπρεπε να είναι;
Ένας γενικός διευθυντής ή ένας αθλητικός διευθυντής που αποφασίζει και παίρνει την ευθύνη: ευθύνες και τιμή. Όπως με τον Marotta, τώρα.

Η αγορά για την οποία είστε πιο περήφανος;
Του Sissoko. Και του Diego, παρά την περασμένη χρονιά.

Αγοράσατε και κόσμο που δεν λειτούργησε: Almiron;
Το ποδόσδαιρο είναι περίεργο. Ο Almiron είχε οδηγήσει την Empoli στο Κύπελλο Uefa, τα πήγε άσχημα εδώ και στη Φλωρεντία. Φέτος στο Bari ήταν ένας από τους καλύτερους μέσους του πρωταθλήματος.

Tiago;
Έπαιξε ένα καλό Μουντιάλ και πήγε και έπαιξε στην ομάδα που κέρδισε το Κύπελλο Uefa.

Felipe Melo;
Παρά το λάθος με την Ολλανδία, δεν παίζεις τυχαία στη Βραζιλία. Είναι ένας εξαιρετικός παίχτης.

Για 25 εκ. ευρώ;
Σχεδόν μας τα ζήτησαν για τον D'Agostino, που τώρα πουλήθηκε 12, την τιμή που αξιολογούσαμε εμείς. Για τον Felipe αποφασίστηκε να γίνει μια σημαντική προσπάθεια.

Γιατί απέτυχαν τόσοι πολλοί;
Γιατί υπήρξε μια ανεξήγητη φρενίτιδα: πολύ λίγη υποδοχή προς τους παίχτες.

Πέρυσι, τι συνέβη;
Οι τραυματισμοί: ψεύτισαν την αξία της ομάδας.

Ο μύθος λέει: εσείς έχετε ήδη πάρει τον Giampaolo, αλλά σας λένε ότι ο προεπιλεγμένος είναι ο Ferrara. Επιβεβαιώνετε;
Ας πούμε ότι ήμουν αρκετά κοντά, στον Giampaolo.

Αυτή τη χρονιά, ποιον θα παίρνατε;
Τον Capello. Ο μοναδικός που και πέρυσι θα μπορούσε να πάει καλύτερα. Αλλά δεν θα ερχόταν, βρίσκεται πολύ καλά στο Λονδίνο.

Οπότε;
Benitez.

Πηγή: La Stampa