Την Κυριακή η Juventus αποχαιρέτισε ένα κομμάτι της ιστορίας της: στα 89 του πέθανε ο Carl Aage Praest, ένα από τα σύμβολα της ομάδας του '50, ένας από αυτούς που στις εφτά σεζόν στο Τορίνο, συνέβαλαν στην κατάκτηση του 8ου (1949/50) και 9ου scudetto (1951/52).Γεννημένος στην Κοπεγχάγη στις 26 Φεβρουαρίου 1922, ο Carl (ή Karl) Aage έμαθε τα πρώτα μυστικά της μπάλας από ένα θείο του ο οποίος έπαιζε στην ομάδα του μικρού ψαράδικου χωριού του... Για να συνεχίσει, γράφτηκε σε ένα σύλλογο της Κοπεγχάγης πληρώνοντας 200 (ιταλικές) λίρες -μερικά χρόνια μετά η Juve θα έδινε 20 εκ. για να τον πάρει...
Όταν έφτασε στο Τορίνο, στα 27 του, ήταν ήδη πρωταθλητής. Έπαιζε στη Frem της Κοπεγχάγης, ήταν βασικός της Εθνικής Δανίας και το 1947 τον βρίσκουμε στην "Μικτή Ευρώπης" που αντιμετώπισε στη Γλασκόβη τη Μεγάλη Βρετανία -σε εκείνη την ομάδα αγωνιζόταν ένας μόνον Ιταλός, ο μελλοντικός συμπαίκτης του, Carletto Parola. Ένα χρόνο μετά, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ο Carl Aage Praest οδηγούσε την επίθεση της Δανίας που με 5-3 απέκλεισε τους νεαρούς Ιταλούς: αγωνιζόταν ανάμεσα στον Karl (που θα ερχόταν ένα χρόνο μετά στη Juve) και τον μεγάλο John Hansen που ήδη έπαιζε στη Juve και στον οποίο ο Praest έδωσε τις άσιστ για τα 4 γκολ που σημείωσε.
O John Hansen, όγδοος σκόρερ όλων των εποχών για τη Juve με 124 γκολ, ίδρωσε για να πείσει τον Praest να έρθει στο Τορίνο -Karl Aage δεν ήθελε να αφήσει την πατρίδα του. Τελικά ήρθε το 1949, έμεινε 7 χρόνια, έπαιξε 233 ματς, έβαλε 51 γκολ, κατέκτησε δυο scudetti και στο τέλος θεωρήθηκε το μεγαλύτερος αριστερό εξτρέμ που πέρασε ποτέ από την ομάδα μετά τον μεγάλο Orsi. Αν για τους άλλους μεγάλους ντριμπλέρ λέγανε πως είχαν τη μπάλα κολλημένη στο πόδι, για αυτόν έλεγαν πως την είχε βιδωμένη πάνω του με βίδες και μπουλόνια ενώ ένας θρύλος μιλά για ένα μπακ της Fiorentina που έπασχε από αϋπνίες κάθε φορά που ήταν να τον αντιμετωπίσει. Ο μεγάλος Boniperti θυμάται: "μερικές φορές, μετά από παιχνίδια σε αγωνιστικούς χώρους με μαλακό έδαφος όπως στη Φλωρεντία ή στη Ρώμη, κοιτάζοντας τον αγωνιστικό χώρο, η πλευρά όπου είχε παίξει ο Praest έδειχνε σαν να είχε οργωθεί: ήταν τα σημάδια από τα τάκλιν και τις προσπάθειες του αντίπαλου μπακ που είχαν προκαλέσει αυτή την εικόνα"...
Το γκολ δεν ήταν από τις βασικές του αρετές, σε σημείο που στην αρχή κάποιοι αμφέβαλαν για την αγορά του: μετά από έντεκα ματς είχε βάλει μόλις ένα γκολ, στο δεύτερο παιχνίδι που έπαιξε: μέσα στη Ρώμη με τη Lazio έγραψε το τελικό 3-1 υπερ των bianconeri. Τότε ήταν που αποφάσισε να δείξει ποιός ήταν: πάλι εκτός έδρας, στο γήπεδο του Busto Arsizio έβαλε και τα τρία γκολ στο 3-0 επί της Pro Patria. Ήταν 20 Νοεμβρίου 1949, ακριβώς 62 χρόνια πριν μας αφήσει οριστικά... Ο Praest σκόραρε στο 21', στο 47' και στο 69' ενώ στο ενδιάμεσο, στο 55', ο John Hansen είχε χάσει πέναλτυ -σαν να ήθελε η μοίρα να συνδέσει εκείνη τη μέρα αποκλειστικά και μόνο με τον Praest... Eκείνη τη σεζόν ο Praest έβαλε 11 γκολ στα 37 παιχνίδια που έπαιξε.Ο Praest έπαιζε αριστερό εξτρέμ, για τη θέση του σέντερ
φορ υπήρχε ο Boniperti και ο Vivolo αλλά μια κυριακή στο Τορίνο κατά της Roma, στη δεύτερη σεζόν του στην ομάδα και ενώ η Juve έχανε 2-0 στο 17', ο Carver, ο άγγλος προπονητής της Madama, αποφάσισε να τον μεταφέρει στο κέντρο της επίθεσης: άλλαξε αυτόματα το παιχνίδι, έβαλε δυο γκολ, έβαλε ατελείωτες άσιστ για τους υπόλοιπους και στο τέλος το ταμπλό έγραφε: Juventus-Roma 7-2. Ήταν 8 Οκτωβρίου 1950... Ένα χρόνο αργότερα θα έβαζε τη σφραγίδα του σε άλλη μια εφτάρα, το 7-1 επί της Atalanta όπου δεν έβαλε κανένα γκολ αλλά έβγαζε τις σέντρες για Hansen, Boniperti, Muccinelli που μοιράστηκαν τα γκολ.Ακριβώς ένα γκολ που πρόσφερε έτοιμο στο Muccinelli μέσα στο γήπεδο της Fiorentina θυμόταν ο θρυλικός Vittorio Pozzo, "κάτι που όποιος ήταν εκεί δεν θα ξεχάσει για καιρό": ο Praest έφτασε στη γραμμή του άουτ, από εκεί συνέκλινε προς το κέντρο της περιοχής, απέφυγε σε εκείνο τον περιορισμένο χώρο, τρεις αντιπάλους του και έδωσε στον επερχόμενο Muccinelli που φυσικά είχε μείνει αμαρκάριστος αφού ο Δανός είχε τραβήξει όλη την άμυνα επάνω του... "Ο Praest είναι ένας παίχτης φαντασμαγορικός, λίγο ασυνεχής αλλά όταν είναι στη μέρα του κάνει σπουδαία πράγματα, όπως εκείνη τη μέρα στο Λονδίνο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948, που δεν ξεχάσαμε", έλεγε ο άνθρωπος που οδήγησε την Ιταλία δυο φορές στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Αρχές 1952, τη μέρα των Θεοφανείων, ο Gianni Brera, από τα μεγάλα ονόματα της αθλητικής δημοσιογραφίας, περιέγραφε το πρώτο γκολ του Praest σε ένα 3-2 επί της Inter: "μια βαθιά μπαλιά, τουλάχιστον εβδομήντα μέτρων, του John Hansen, o Praest πετάγεται, κάνει δική του τη μπάλα με το εξωτερικό του ποδιού, προχωράει, προλαβαίνει το τάκλιν των Blason και Giovanninni, έχει μπει στην περιοχή, ντριμπλάρει το Neri και βγάζει ένα δεξί σουτ, άπιαστο για τον Ghezzi". Ήταν το 24'. Ένα λεπτό μετά η Inter θα ισοφάριζε, στο 38' θα προηγείτο αλλά στην επανάληψη, με τον Muccinelli και τον Mari (που έχασε και πέναλτυ) η Juventus θα κέρδιζε 3-2.
Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος, παραμονές Χριστουγέννων του 1952. Η Juventus ήταν δεύτερη, τρεις βαθμούς από την Inter (που τελικά θα κατακτούσε το scudetto), και υποδεχόταν τη Roma. Η διοίκηση υποσχέθηκε στους τρεις δανούς της ομάδας διακοπές στην Κοπεγχάγη. Ο Praest δεν ήθελε παρακάλια: στο 11' νικούσε τον Albani και άνοιγε το σκορ αλλά στο 67' ο συμπατριώτης του της Roma, Bronée, ισοφάριζε απομακρύνοντας τις διακοπές. Χρειάστηκαν μόλις 4' στον Karl Aage για να κλέψει τη μπάλα από τον Azimonti, μπακ των giallorossi, να τον τραβήξει στην περιοχή, με ντρίμπλες να αποφύγει... 5 αντιπάλους και να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα του τερματοφύλακα που επιχειρούσε απεγνωσμένη έξοδο: 2-1. Ο John Hansen θα έγραφε το 3-1 στο 84' καθιστώντας αδιάφορο το πέναλτυ που θα μετέτρεπε σε γκολ στο 90' ο Pandolfini και με το οποίο το τελικό σκορ διαμορφώθηκε σε 3-2.Ο Bruno Roghi τον θεωρούσε ένα κλασικό που σκεφτόταν ως τεχνίτης και υλοποιούσε ως καλλιτέχνης, άποψη που επιβεβαίωνε ο ίδιος ο Praest, που εμπνεόταν από έναν σπουδαίο άγγλο, τον Stanley Matthews, και θεωρούσε το ποδόσφαιρο ένα παιχνίδι εφαρμογών και νοημοσύνης. Ο Praest, αν και δεν ήταν γεννημένος εξτρέμ (είχε ξεκινήσει ως μέσος και είχε αγωνιστεί ως σέντερ φορ), παραπονιόταν ότι ο ρόλος του αριστερού εξτρέμ στην Ιταλία ήταν κάπως παραμελημένος. Τόνιζε, όμως, πως το σημαντικό ήταν "να ξέρεις πώς να ακουμπήσεις τη μπάλα" -και όσοι τον ήξεραν έλεγαν πως εκείνος, όχι μόνον ήξερε αλλά έβλεπε το παιχνίδι και πέντε ή έξι μπαλιές μετά, σαν πρωταθλητής σκακιού.
Ο Praest ήταν ο τελευταίος από τους μυθικούς δανούς της Juve που έφυγε. Το τελευταίο του ματς, σε μια σεζόν (1955/56) όπου δεν σκόραρε καθόλου, σημαδεύτηκε από μια ήττα στη Vicenza με 3-2. Το γκολ της ήττας έβαλε στο 75' ένας παλιός του συμπαίκτης, ο Sergio Manente, αμυντικός που είχε παίξει στη Juve ως την προηγούμενη χρονιά και για 7 σεζόν... Η Juve τερμάτιζε 12η και ο Praest πήγαινε στη Lazio (όπου έπαιξε μόλις 7 παιχνίδια) πριν επιστρέψει, στα 35 του, στη Δανία.
Εκεί, μπροστά στο σπίτι του, έβαλε μια πινακίδα: "Villa Juve" ενώ στο μέσο του κήπου, κάθε κυριακή, σήκωνε μια σημαία bianconera για να χαιρετίσει από μακριά την αγαπημένη ομάδα που αγωνιζόταν.
Πηγές: Il pallone racconta, JuWorld.net (στατιστικά), Juventus.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου