Andrea Agnelli: στο νέο μας γήπεδο θα υπάρχει ένας χώρος αφιερωμένος στη μνήμη των θυμάτων εκείνης της βραδιάς

"Θέλουμε η ανάμνησή του να μας συνοδεύει και στο νέο μας σπίτι"
Εικοσιπέντε χρόνια μετά, η Juventus τίμησε όπως τους πρέπει τους νεκρούς της εκείνη την καταραμένη βραδιά στο Heysel.

Από την ομιλία του προέδρου της Juventus Andrea Agnelli, μπροστά στο μνημείο για τους νεκρούς μας στην έδρα της ομάδς, παρουσία του Michel Platini, με τη δίπλή ιδιότητα του παίχτη τότε και του προέδρου της Uefa σήμερα, του John Elkann, του Giampiero Boniperti, του Franzo Grande Stevens, του γενικού διευθυντή της Liverpool Christian Purslow, του Jean-Claude Blanc και όλου του Διοικητικού Συμβουλίου, του Roberto Bettega, του Giuseppe Marotta, των πολιτικών και αθλητικών αρχών, μιας αντιπροσωπείας της ομάδας του 1985 (Bonini, Brio, Briaschi, Cabrini, Tacconi, Vignola), του Alessandro Del Piero, της Mariella Scirea, του Giovanni Cobolli Gigli, του Francesco Morini και του Giuseppe Furino.

"Έχω μια προσωπική ανάμνηση εκείνης της βραδιάς, αφηγήθηκε ο Andrea Agnelli. Μιλούσα γι' αυτό χθες με τον Alessandro Del Piero, και εκείνος ήταν παιδάκι, και εκείνος έχει ανάλογες αναμνήσεις -τα παιδάκια δεν καταλάβαιναν απόλυτα αυτές τι συνέβαινε. Η διαφορά είναι ότι εμείς στο σπίτι είχαμε σταθερή επαφή με ό,τι συνέβαινε στο γήπεδο και εγώ έβλεπα στα μάτια, στις εκφράσεις των γονιών μου (σ.σ. ήταν εννιά χρονών) μια ανησυχία, μια στεναχώρια που δεν καταλάβαινα διότι σε εκείνη την ηλικία δεν μουτ τα εξηγούσαν όλα και έτσι είχαν αυτή τη μιρκή αίσθηση ανάμεσα στην αναμονή για το γεγονός και αυτό που στην πραγματικότητα υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του αθλητισμού ευρύτερα.
Μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας, απέκτησα τη συνείδηση αυτού που συνέβη έτσι που, σε αντίθεση με αυτό, που όπως είπαν όλοι οι παίχτες, υπήρξε ένα πραγματικό ματς, για μας, για όλο το popolo juventino, να κάνουμε πάντα κόπο να νιώσουμε ως ένα Κύπελλο δικό μας, απέκτησα τη συναίσθηση ενός γεγονότος αυτού του μεγέθους που μας σημάδεψε όλους.
Θα μας επιτρέψετε σήμερα, όποτε μιλάμε για ποδόσφαιρο, αναφερόμαστε σε αθλητικά θέματα, στο ποιοί είναι οι καλύτεροι παίχτες, μιλάμε πολύ με όρους οικονομικο-χρηματοδοτικούς, εγώ θα προτιμούσα να σκεφτούμε εδώ λίγο και το κοινωνικό θέμα, γιατί τα γήπεδα πρέπει να είναι χώροι ασφαλείς όπου να πας με την οικογένειά σου και να ζήσεις στιγμές χαρές παρακολουθώντας μια αθλητική διοργάνωση. Εμείς ως Juventus και σήμερα κοιτάζουμε στο αύριο. Αυτό που θα είναι αύριο το νέο μας γήπεδο, εκεί που ήταν το Delle Alpi, εμείς θα φροντίσουμε να διασφαλίζει ότι θα μπορεί κανείς να φέρει οικογένειες, γυναίκες, άντρες, παιδιά για να ζήσουν αυτό που θα πρέπει πάντα να είναι ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, μια στιγμή χαράς στο πλαίσιο μιας υγιούς αθλητικής εκδήλωσης. Αυτή θα είναι η δουλειά μας, να δημιουργούμε πάντα τις καλύτερες συνθήκες για να παρακολουθούμε ένα υγιές αθλητικό θέαμα.
Το τελευταίο πράγμα που ήθελα να σας πω είναι ότι στο νέο γήπεδο θα υπάρχει όπως οφείλουμε ένας χώρος όπου να θυμόμαστε αυτό που συνέβη τη βραδιά της 29ης Μαϊου 1985 στο Heysel ώστε να μας συντροφεύει στο νέο μας σπίτι η ανάμνηση όλων αυτών των ανθρώπων οι οποίοι θα είναι πάντα στις καρδιές μας", είπε ανταποκρινόμενος ουσιαστικά στο αίτημα των φιλάθλων.

Platini: εκείνο το παιχνίδι θα παίζεται για πάντα

Ο Michel Platini εκείνο το βράδυ ήταν στο γήπεδο, μέσα στον αγωνιστικό χώρο: "εκείνη τη μακρινή άνοιξη ήμουν ένας ποδοσφαιριστής ούτε καν τριαντάχρονος, χαρούμενος και ανέμελος όπως τόσοι φίλαθλοι που εκείνη τη μέρα ήρθαν στις Βρυξέλλες από αγάπη για τη Juventus και που δυστυχώς δεν επέστρεψαν σπίτι τους, αρπαγμένοι από τους αγαπημένους τους εκείνο το καταραμένο βράδυ. Εμείς εκείνη τη βραδιά τη ζήσαμε στο σκοτάδι, έχοντας συναίσθηση ότι δεν ήταν ένα κανονικό παιχνίδι αλλά χωρίς να έχουμε συνείδηση του πόσο δεν ήταν κανονικό. Εκείνο το παιχνίδι δεν κράτησε 90 λεπτά, εκείνο το παιχνίδι παίζεται ακόμα, δεν τελείωσε ποτέ και θα παίζεται στη ζωη μας για πάντα. Κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να τη σβήσει. Σήμερα θέλουμε να θυμηθούμε τα 39 θύματα, οι καρδιές μας είναι στις οικογένειες. Ως πρόεδρος της Uefa μπορώ να βεβαιώσω ότι είναι ευθύνη μου και βασική μου δουλειά τραγωδίες σαν αυτή να μην ξανασυμβούν", είπε ο Michel πριν πάνε όλοι μαζί στο ναό της Gran Madre όπου τελέστηκε η επιμνημόσυνη δέηση.

Ο εκπρόσωπος της Liverpool

Πριν, όμως, μίλησε και ο Christian Purslow, γενικός διευθυντής της Liverpool η οποία τίμησε τους νεκρούς μας πριν λίγες μέρες (εδώ): "είναι τιμή μου να είμαι σήμερα εδώ εκπροσωπώντας τη Liverpool. Βρίσκομαι εδώ για τρεις λόγους: για να θυμηθούμε, για να σεβαστούμε, για να λύσουμε. Να θυμηθούμε, με μεγάλη λύπη, την τραγωδία του Heysel. Ως πόλη και ως club εκφράζουμε τη βαθύτερη λύπη μας και την αλληλεγγύη μας. Να σεβαστούμε τα θύματα και να πούμε στους οικείους τους ότι δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ. Για να λύσουμε. Δυστυχώς δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν αλλά για τα παιδιά μας και στη μνήμη αυτών των ψυχών, μπορούμε να κάνουμε κάτι. Το μνημείο που εγκαινιάσαμε πριν λίγες μέρες στο Anfield Road είναι μνημείο στη φιλία που θέλουμε να κρατήσει μέσα στο χρόνο. Το μότο της Liverpool είναι σημαδιακό: αν περπατάς με την ελπίδα στην καρδιά, δεν περπατάς ποτέ μόνος".

Παράλληλη εκδήλωση

Παράλληλα με την επίσημη εκδήλωση, υπήρξε και η εκδήλωση των φιλάθλων, που είχε ως αντικείμενο τόσο την ανάμνηση του Heysel όσο και την υπόθεση calcipoli. Μαζεύτηκαν 3-4.000 άτομα, σύμφωνα με το "Ju29ro.com", οι μισοί κατά το "Tuttosport" που αργά μετέδωσε ότι ένα μικρό τμήμα (περίπου 20 άτομα), αμαύρωσε την εκδήλωση καθώς, διαμαρτυρόμενο για την calciopoli προκάλεσε επεισόδια, με καπνογόνα, κροτίδες, μολότωφ, μπροστά στην έδρα του συλλόγου -τέτοια μέρα! (update) H ανταπόκριση του "Ju29ro.com", εδώ και εδώ.

Del Piero: δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ

Στο site του ο Alessandro Del Piero θυμήθηκε εκείνη τη νύχτα που τη βίωνε ως πιτσιρικάς tifoso σε μια οικογένεια όπου όλοι ήταν juventini όπως, άλλωστε, όλο το Veneto. "Το ματς το είχα ήδη παίξει το απόγευμα με τη μπάλα μου και το βράδυ πριν κοιμηθώ με τη φαντασία μου, παίζοντας όπως πάντα όλους τους ρόλους. Η φαντασία σε κάνει να πετάς, μερικά χρόνια αργότερα θα ανακάλυπτα ότι η πραγματικότητα μπορεί ακόμα και να την ξεπεράσει", αφηγείται. Και αφού θυμάται πώς πήγανε σε έναν οικογενειακό φίλο interista να δειπνήσουν και να δουν το ματς, θυμάται πώς έπαιζε στο διπλανό δωμάτιο με το παιδί του φίλου τους όσο η τηλεόραση μετέδιδε αυτά που γινόταν...
"Μόνο αργότερα θα μου εξηγούσαν και θα αρχίσω να καταλαβαίνω που μπορεί να φτάσει η τρέλα, η βαναυσότητα αλλά και η ανευθυνότητα των ανθρώπων", λέει και αναφέρεται στο ματς: "αλλά ποιό ματς. Κερδίσαμε το Κύπελλο, ναι. Αλλά στο Heysel πέθαναν 39 άνθρωποι, από τους οποίους 32 ιταλοί, juventini που ήθελαν να γιορτάσουν όπως εγώ με την οικογένειά μου. Όπως αυτοί, μπορούσαμε να είμαστε εμείς. Τώρα, είμαι capitano της Juventus. Πέρασαν 25 χρόνια, εδώ και 17 είμαι από την άλλη πλευρά, όχι πια tifoso αλλά πρωταγωνιστής. Σήμερα θα θυμηθούμε τα θύματα εκείνης της τραγωδίας. Θα το πράξω όχι μόνον ως παίχτης της Juventus, αλλά ως tifoso, ως παιδάκι 11 ετών που ονειρευόταν να το παίξει εκείνο το ματς, εκείνο τον τελικό. Δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ. Και ιδίως εμείς που έχουμε την τύχη να φοράμε αυτή τη φναέλα -για ένα λεπτό όπως και για μια ολόκληρη σταδιοδρομία- πρέπει να απευθύνουμε μια σκέψη σε εκείνο το παιχνίδι που δεν ξεκίνησε ποτέ και σε όποιον, για εκείνο το παιχνίδι, για εκείνο το πάθος, για τη Juventus, έχασε τη ζωή του".

Boniperti: κρατήσαμε
το Κύπελλο, το αίμα είναι δικό μας

Τις δικές του αναμνήσεις και τη δική του θέση, κατέθεσε στη "Stampa" o Giampiero Boniperti: "όποιος ήταν εκεί δεν θα μπορέσει να ξεχάσει ποτέ", είναι η πρώτη του κουβέντα και όταν ο Roberto Beccantini του επισημαίνει ότι εκείνο το ματς δεν έπρεπε να γίνει, ο Boniperti ανταπαντά: "δεν έπρεπε να γίνει στo Heysel. Και αυτό είναι διαφορετικό"... Και αναφερόμενος στο πώς φτάσαμε να αγωνιστούμε, εξηγεί: "η Juventus δεν ήθελε να παίξει. Ούτε η Liverpool. Μας υποχρέωσαν η Uefa και οι βέλγικες αρχές. Φοβόταν ότι αν δεν εμφανιζόμασταν θα ξεσηκώνονταν στις εξέδρες. Το 1985 δεν υπήρχαν κινητά. Όποιος ήταν από την άλλη μεριά του γηπέδου, δεν μπορούσε να αντιληφθεί το μέγεθος του δράματος. Θα το καταλάβαινε από μια ξαφνική απόσυρση των ομάδων, από την ακύρωση του τελικού. Και τότε, είπαν για να μας πείσουν, δεν θα ήταν πια Κόλαση αλλά η Αποκάλυψη".
"Οι παίχτες ήξεραν", παρατηρεί ο Beccantini και ο Boniperti απαντά: "μπορείτε να φανταστείτε τη σύγχυση, το χάος. Φορεία, σειρήνες, ουριαλχτά. Πρσοπαθήσαμε με κάθε τρόπο να μην φτάσει η είδηση στα αποδυτήρια. Γι' αυτό, απέτρεψα κάπως βίαια τον Edoardo, γιο του Avvocato, να μιλήσει με τα παιδιά. Θυμάμαι τον Edoardo να τριγυρνά σα χαμένος στο γήπεδο: δεν κατάφερναν να τον απομακρύνουν. Τον τράβηξα σε ένα δωμάτιο και τον φοβέρισα να μην κουνηθεί από εκεί. Ο πατέρας του, μόλις έφτασε και ενημερώθηκε, είπε στον οδηγό να γυρίσει πίσω".
"Και η χαρά, ο πανηγυρισνός του Platini, τότε;", επιμένει ο Platini. "Απ' έξω είναι εύκολο να μιλάμε. Εγώ ήμουν εκεί, πνιγμένος από τις συγκινήσεις. Έψαχνα τη γυναίκα μου, στην εξέδρα με το γιο μου Giampaolo, που με τη σειρά της έψαχνε τον Alessandro, τον άλλο γιο που είχε πάει πως την καταραμένη curva. Στον Platini είπαμε να μην κάνει το γύρο του θριάμβου αλλά να φέρει μόνο το Κύπελλο από την πλευρά των δικών μας", απαντά ο Boniperti που δεν διστάζει να παραδεχθεί ότι δεν ενημερώθηκαν οι παίχτες διότι πολλοί δνε θα δεχόταν να παίξουν...
"Το Κύπελλο, εκείνο τουλάχιστον, θα έπρεπε να το επιστρέψετε. Το παραδέχθηκε και ο Trap", παρατηρεί και ρωτά ο Beccantini. Και ο Boniperti: "όσο κυνικό και αν ακούγεται, το παιχνίδι ήταν πραγματικό. Ψεύτικο μόνο το πέναλτυ: ο Boniek ανατράπηκε καθαρά εκτός περιοχής αλλά ο διαιτητής ήταν στην άλλη μεριά του γηπέδου, τον έπιασε στον ύπνο η μπαλιά του Michel, που δεν ήταν και πολύ μακριά του. Και έπειτα, το αίμα ήταν δικό μας".
Το μάθημα του Heysel; "Πολύ απλό, πολύ πικρό:΅οι άγγλοι υπήρξαν καλύτεροι από μας. Ανάμεσα στο Heysel και την τραγωδία του Hillsborough (1989, ημιτελικός κυπέλλου Αγγλίας ανάμεσα στη Liverpool και τη Nottingham Forest, 96 φίλαθλοι των Reds πέθαναν από ασφυξία), έβαλαν τελεία και ξεκίνησαν από την αρχή. Η αλλαγή τους ενεπλεξε όλους, από την κυβέρνηση και τις αθλητικές αρχές ως τον απλό κόσμο: συστηματικός πόλεμος στους hooligans, επανίδρυση των γηπέδων και της πραγματικότητας γήπεδο, βεβαιότητα για τις ποινές. Εμείς, αντίθετα, μείναμε, όπως μας συμβαίνει συχνά, στα μισά", λέει και εξηγεί: "σας ρωτώ: πώς είναι δυνατόν το Genoa-Milan στις 9 Μαϊου 2010 να έγινε κεκλεισμένων των θυρών για το σκοτωμό ενός tifoso genoano (σ.σ. τον Claudio Vincenzo Spagnolo, τον οποίο μαχαίρωσε ο ultrà milanista Simone Barbaglia) που συνέβη στις 29 Ιανουαρίου 1995, δηλαδή πάνω από 15 χρόνια πριν;"...

Πηγές: Juventusfcnews, Juventus.com, La stampa