Ας τους αφήσουμε να δουλέψουν

Οι μεταγραφές είναι δουλειά των υπεύθυνων και όχι της εξέδρας

Το τρίτο αστέρι ονειρευόταν
ο Pirlo την ώρα που ένα
σεβαστό κομμάτι της
tifoseria αμφέβαλε αν θα
κατάφερνε να παίξει...

Η μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου, η λεγόμενη και διορθωτική, ξεκινά με ένα, τουλάχιστον, δεδομένο: ότι όλοι οι άλλοι θα προσπαθήσουν να καλύψουν όσο μπορούν -ο Moggi εκτιμά ότι δεν μπορούν- τη διαφορά από τη Juventus που με τη σειρά της παίζει τα χαρτιά της έχοντας κατά νου, φυσικά το πρωτάθλημα αλλά, κυρίως, την Ευρώπη. Η ενίσχυση της άμυνας, μετά την αποχώρηση του Lucio και τον τραυματισμό του Chiellini, αποτελεί πρώτη προτεραιότητα. Η άφιξη ενός γκολτζή θα ήταν επιθυμητή αρκεί να μην διαταράξει τους αυτοματισμούς στον τρόπο παιχνιδιού που επέβαλε ο Conte και αρκεί, φυσικά, να μην επιβαρύνει τους ισολογισμούς που σιγά σιγά φτιάχνουν -και είναι εξίσου σημαντικοί για να κατακτάς τρόπαια με όσα γίνονται στο χορτάρι.

Marotta, Paratici, Nedved αλλά και Conte, θα κρίνουν τι είναι εφικτό. Ας τους αφήσουμε να δουλέψουν. Τα αποτελέσματα ως τώρα, άλλωστε, τους έχουν δικαιώσει. Αν μάλιστα θυμηθούμε πόση γκρίνια έβγαλαν πολλοί juventini με την άφιξη του Pirlo, πόσο υποτιμήθηκε από άλλους τόσους η απόκτηση του Pogba (ή, ακόμα, και του Vidal) και πόσα άκουσε, κυρίως ο Marotta, για μια σειρά παιχτών χαμηλού προφίλ και ακόμα χαμηλότερου κόστους οι οποίοι αποδείχθηκαν, και αυτοί, υπερπολύτιμοι για τον Conte, θα κατανοήσουμε ότι για κάποιο λόγο βρίσκονται αυτοί εκεί και όχι εμείς, για ποιο λόγο πληρώνονται όσο πληρώνονται αυτοί και όχι εμείς. Δεν είναι ότι δεν κάνανε λάθη. Αλλά εμείς, οι φίλαθλοι, θα κάναμε περισσότερα χωρίς μάλιστα να έχουμε πετύχει τις μεταγραφές που πέτυχαν αυτοί. Γιατί; Επειδή λειτουργούμε έξω από το χορό, χωρίς τη γνώση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των παιχτών: ψυχολογικό προφίλ, κατάσταση υγείας, τεχνικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τις απαιτήσεις του προπονητή, ισορροπίες και δυναμική στις σχέσεις με συλλόγους και ατζέντηδες.

Η άφιξη του Pogba είχε υποτιμηθεί

Είναι πάντα ευκολότερο να κρίνεις παρά να πράττεις. Όπως δεν θα μπορούσαμε να αγωνιστούμε στη Juventus (και σε καμιά άλλη ομάδα της serie A) όσες φορές και αν φωνάξουμε: "μα τι έκανε; ακόμα και εγώ θα 'χα σκοράρει", άλλο τόσο δεν είμαστε σε θέση να φέρουμε σε πέρας τα μεταγραφικά πλάνα, ούτε εμείς ούτε οι εύκολοι στις κριτικές δημοσιογράφοι που διαψεύστηκαν, όπως κάθε χρόνο, στις κρίσεις, εκτιμήσεις και προβλέψεις τους. Ας αφήσουμε τους υπεύθυνους να κάνουν τη δουλειά τους και μετά, με την άνεση μας από την εξέδρα ή την πολυθρόνα, θα κρίνουμε το αποτέλεσμα.

Ακούω ήδη τις αντιρρήσεις: δηλαδή να μην μιλάμε, να μην κρίνουμε; Να μιλάμε, ναι. Να κρίνουμε, ναι. Όχι όμως να λοιδωρούμε ή να φέρνουμε την καταστροφή! Και, κυρίως, να μην απαξιώνουμε μια προσπάθεια που σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη -ειδικά για εμάς, τους απλούς φιλάθλους- οικονομική περίοδο, δεν θέλει να ακολουθήσει την τρέλα των σαουδαράβων ή των ρώσων αλλά επιλέγει έναν πιο δύσκολο και αργό δρόμο.