Δέκα χρόνια χωρίς τον Avvocato

μας αρέσει να φανταζόμαστε πως διασκεδάζει με την πάντα δική του Juve
"Συγκινούμαι ακόμα και όταν διαβάζω σε κάποιον τίτλο εφημερίδας το γράμμα J. Η σκέψη μου πάει αμέσως στη Juve". Giovanni Agnelli. "Στο υποσυνείδητο, σε μια στιγμή σαν αυτή που τα καλά νέα είναι λίγα, υπάρχει κάτι που σε κρατά καλοδιάθετο, πώς τα κατάφερε η Juventus και κέρδισε".

"Στις δύσκολες στιγμές ενός παιχνιδιού, υπάρχει πάντα στο υποσυνείδητό μου κάτι στο οποίο προσφεύγω, εκείνη την ικανότητα να μην παραδίνεσαι ποτέ. Είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο η Juventus κερδίζει ακόμα και όταν δεν το περιμένεις". Ο Giovanni Agnelli ήταν πέντε χρονών όταν πανηγύρισε το πρώτο του scudetto, το δεύτερο στην ιστορία της Juve. Εκείνη τη φράση θα την πει πολύ καιρό μετά αλλά είναι όμορφο να σκέφτεσαι πως ήδη από παιδί είχε βρει το ερέθισμα γι' αυτήν. Γιατί, σε τελική ανάλυση, πολύ πριν γίνει l'Avvocato, ήταν ήδη ερωτευμένος με την ομάδα του. Το 1947, μόλις 26 χρονών, ανέλαβε την προεδρία της, για έξι σεζόν, ως το 1953, αλλά και αφού άφησε το τιμόνι, έμεινε πάντα στο πλευρό της Juve, συνοδεύοντάς την με τον ενθουσιασμό ενός tifoso και την ικανότητα ενός ειδικού, χαρίζοντας χάδια ή κοφτερές κρίσεις, πάντα όμως μέσα από το πιο ειλικρινές πάθος.

Σήμερα, δέκα χρόνια από την απώλειά του, ο Giovanni Agnelli είναι για όλους ακόμα ένα σημείο αναφοράς. Το στυλ του, τα γούστα του, η προσωπικότητά του έγιναν, ή καλύτερα παρέμειναν, ένα μέτρο κρίσης. Στην οικονομία, την πολιτική, τον αθλητισμό. Κάθε πραγματικότητα που τον είδε πρωταγωνιστή, νιώθει, όχι την υποχρέωση αλλά την ανάγκη να αναμετρηθεί με εκείνο που θεωρείται πως θα μπορούσε να ήταν η σκέψη του. Μια θρασύτητα που στην πραγματικότητα κρύβει την επιθυμία της εκτίμησης. Γιατί το να ακούσεις να λένε "θα άρεσε στον Avvocato" αξίζει όσο ένα δίπλωμα και η προσπάθεια να το αποκτήσεις είναι ο σωστός τρόπος να τιμήσει τη μνήμη του. Η Juve, η δική του Juve, προσπαθεί και, πιστεύουμε, τα καταφέρνει. Ο Cesare Prandelli, ο ομοσπονδιακός τεχνικός που τον Agnelli τον γνώρισε ως ποδοσφαιριστής, είπε πως είναι πεισμένος. Ο Avvocato θα είχε διασκεδάσει. Θα είχε θαυμάσει την κλάση του Pirlo, το κύρος του Buffon, τον οίστρο του Vucinic, τη δύναμη του Pogba, τη juventinità του Marchisio, την πείνα του Conte...

Αυτό, τουλάχιστον, μας αρέσει να σκεφτόμαστε. Μας αρέσει να τον σκεφτόμαστε καθισμένο στη θέση του, στο Juventus Stadium, να χειροκροτεί ενθουσιασμένος. Και, μετά το τέλος του παιχνιδιού, να γυρνά προς τη Villa Frescot περήφανος, χαμογελώντας με τη σκέψη ότι η Juve του είναι σε καλά χέρια.

Πηγή: Το κείμενο του Juventus.com