Από πού και πώς ξεκίνησε η κλάψα της Inter: ιστορίες ανικανότητας, πριμ για να χάσουν οι αντίπαλοι, φαρμάκων και διαστρέβλωσης γεγονότων

Πρωτάθλημα 1960/61, 12ο scudetto, ένα παιχνίδι που διακόπηκε και όταν επαναλήφθηκε δε είχε πια καμιά βαθμολογική σημασία αφού η Inter είχε καταφέρει να χάσει το πρωτάθλημα παρά τα περίεργα που έγιναν... Και η συνέχεια της επόμενης σεζόν...
Η εμμονή των tifosi nerazzurri απέναντι στη Juve έχει μια ημερομηνία γέννησης: 16 Απριλίου 1961. Από τότε είναι που στην ψυχή των οπαδών της τρίτης ομάδας του Μιλάνο -που ξεκίνησε τη ζωή της κερδίζοντας με περίεργες μεθοδεύσεις (για να το πούμε κομψά) το πρώτο της scudetto (εδώ)- φώλιασε για τα καλά η ιδέα ότι δεν καταφέρνουν να κερδίσουν μόνον και μόνον επειδή είναι θύματα μιας ατελείωτης σκευωρίας της Vecchia Signora... Βοήθησαν και τα φιλικά της media, σαν την αγαπητή Gazzetta dello Sport, και ο μύθος γεννήθηκε...
Ας δούμε με τη σειρά τι έγινε (και πιο αναλυτικά από ότι εδώ), πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία, ποιά γεγονότα αποσιωπήθηκαν για να δημιουργηθεί ο μύθος και ποιά -γεγονότα, πάντα, καταδίκες συγκεκριμένες- σβήστηκαν τελείως από τη συλλογική μνήμη ώστε να εμφανίζεται η Juve ως κλέφτης ενώ η Inter είχε καταδικαστεί για κλοπή... Πάμε με τη σειρά:

Casus belli, ένα παιχνίδι που διακόπηκε στο Comunale
με απαίτηση της Inter (ενώ η Milan είχε παίξει με
αντίστοιχες συνθήκες)... Το μηντιακό παιχνίδι που
ακολούθησε για να κατακυρωθεί το παιχνίδι στους nerazzurri...

Στις 16 Απριλίου 1961 Juventus και Inter βρίσκονταν αντιμέτωπες στο Comunale. Με νίκη η Inter θα μείωνε στους δυο βαθμούς τη διαφορά των 4 βαθμών από την πρωτοπόρο Juve που είχε ήδη φτάσει τους 40 βαθμούς μετά από 27 αγωνιστικές.
Το γήπεδο, χωρητικότητας 72.000 θεατών, είχε 68.000 tifosi. Σπρωξίματα, κάποια κιγκλιδώματα υποχωρούν, οι εφημερίδες του Μιλάνο αναφέρουν ότι υπήρξαν και ελαφρά τραυματίες αλλά αναγνωρίζουν πως το πλήθος που μπαίνει μέσα, κάθεται στα όρια του αγωνιστικού χώρου για τον κλασικό αθλητισμό (η φωτογραφία εδώ δίπλα είναι από site της Inter).
Παρ' όλα αυτά το παιχνίδι παίχτηκε απολύτως κανονικά ως το 31' (το σκορ ήταν 0-0) οπότε ξέσπασε νεροποντή σε συνέχεια της οποίας η Inter ζήτησε τη διακοπή του παιχνιδιού από τον διαιτητή Gambarotta: ""η απόφαση να μην παίξουμε με την παρουσία του κόσμου στο γήπεδο ελήφθη κατόπιν συμβουλής των παραγόντων που ήταν παρόντες στον παιχνίδι", λέει ο Moratti junior, γιός του προέδρου. "Εμείς πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να υπάρχουν αμφιβολίες σε σχέση με την απονομή του παιχνιδιού στην Inter με 2-0" του κάνει την ηχώ ο παράγων Rapizzi επιβεβαιώνοντας ότι στην άρνηση των nerazzurri να κατέβουν στο αγώνα με το κοινό στην πίστα υπήρχε ένας σκοπός"", έγραφε η Stampa της επόμενης μέρας μεταφέροντας τις επίσημες δηλώσεις που καλό είναι ο αναγνώστης να συγκρατήσει για τη συνέχεια.

Και αυτό διότι "Η διακοπή του παιχνιδιού στο Τορίνο δημιούργησε μια υπόθεση χωρίς προηγούμενο" (αυτός ήταν ο τίτλος του Corriere d'Informazione), οπότε έμπαινε θέμα κανονισμού. Έτσι, κάποιες άλλες εφημερίδες πήραν τη σκυτάλη. Ο Corriere Lombardo έδινε την πρώτη κατεύθυνση στα ερωτηματικά που πρόβαλε: "Tο Juve-Inter είναι να ξαναπαιχτεί; Ή κέρδισαν οι nerazzurri;" αλλά ήταν -και τότε...- η Gazzetta dello Sport που φρόντιζε να προαναγγείλει, με σιγουριά, την απόφαση: "Juve-Inter 0-2", έγραφε θεωρώντας δεδομένο ότι το παιχνίδι θα κατακυρωνόταν στην Inter όπως ήταν η επιδίωξή της όταν αποφάσιζε να ζητήσει διακοπή, σύμφωνα με τις ίδιες τις δηλώσεις Moratti...
Oι nerazzurri ισχυρίζονται ότι ήταν "αστείο" το επιχείρημα ότι το παιχνίδι μπορούσε να συνεχιστεί μιας και ο κόσμος παρακολουθούσε ειρηνικά: "πόσο ειρηνικοί θα έμεναν αν είχε δοθεί ένα πέναλτυ, μακάρι αμφισβητούμενο, υπέρ της Inter: Και δεν ήταν, σε κάθε περίπτωση, επηρεασμένοι, interisti και διαιτητής, από την παρουσία όλου εκείνου του κόσμου στην άκρη του γηπέδου, δίνοντας πλεονέκτημα στη Juve; Βεβαίως και ναι", γράφουν στα κυανόμαυρα sites.

Ο Giuseppe Barletti, στη Stampa της 17ης Απριλίου 1961, φρόντιζε από τότε να (τους) θυμίσει ότι αυτό που σήμερα φαντάζει εξωφρενικό, τότε δεν ήταν και τόσο. Γυρίζοντας έντεκα χρόνια πίσω -τη σεζόν που το scudetto πήγαινε στη Milan 44 ολόκληρα χρόνια μετά το προηγούμενό της και με τη Juve να βγαίνει τελικά 3η- ο Barletti θύμιζε το Juve-Milan που διεξήχθη στις 22 Οκτωβρίου 1950, όταν στο Comunale του Τορίνο βρέθηκαν πολύ περισσότεροι, 85.000 άνθρωποι, και το πλήθος εισέβαλλε και κάθισε επίσης γύρω από τον αγωνιστικό χώρο (φωτογραφίες στο πλάι).
"Ο διαιτητής Bellé (ένας διαιτητής "κύριος") κοίταξε τριγύρω του, συνομίλησε λίγο με το πλήθος και πέτυχε να οπισθοχωρήσει στα όρια της πίστας. Μετά στράφηκε και περίμενε τις αποφάσεις των δυο capitani. Οι παράγοντες της Milan και εκείνοι της Juventus δεν χρειάστηκαν πολλές κουβέντες. Ο Tognon (σ.σ. Omero Tognon, capitano της Milan) έκανε ένα τρεξιματάκι μέχρι τον Bellé και του είπε κατά λέξη: "Για μας, κύριε διαιτητά, πάει πολύ καλά, σφυρίξτε την έναρξη με την ησυχία σας"", θύμιζε ο αρθρογράφος και περιέγραφε στη συνέχεια πώς σε εκείνο το παιχνίδι η Milan προηγήθηκε, παρ' ολίγον να κάνει το 2-0 με πέναλτυ (ο Viola απέκρουσε το σουτ του Gunnar Gren) και τελικά ισοφάρισε η Juve με πέναλτυ του Karl Hansen. "Και στο τέλος χειροκροτήματα, αγκαλιές για όλους. Ο αθλητισμός είχε κερδίσει. Χθες στο Comunale του Torino ίσως η Juventus να έχασε δυο βαθμούς αλλά περισσότερο από τον ασπρόμαυρο σύλλογο, ελλειμματική βρέθηκε η Inter και η ωραία αθλητική παράδοση".

Πρωτόδικα η Inter βρέθηκε να κερδίζει 2-0 στα χαρτιά
προκαλώντας την αντίδραση media (έφτασαν να γράφουν
για αλλοίωση πρωταθλήματος) και του ποδοσφαιρικού κόσμου

Το ζήτημα περιπλέχθηκε όταν έφτασε στην αθλητική δικαιοσύνη όπου, ακριβώς όπως είχε προβλέψει η Gazzetta dello Sport, πρωτόδικα απονεμήθηκε νίκη στα χαρτιά με 2-0 στην Inter με βάση ερμηνεία του άρθρου 8Β του Κανονισμού που πρόβλεπε ότι "ο σύλλογος που θεωρείται υπαίτιος γεγονότων ή καταστάσεων που επέδρασαν αποφασιστικά στην κανονική διεξαγωγή ενός αγώνα, που παρεμπόδισαν την κανονική πραγματοποίηση, υπόκειται στην απώλεια αυτού του ίδιου αγώνα με 0-2 ή με το καλύτερο αποτέλεσμα που ενδεχομένως είχε φέρει η αντίπαλη ομάδα στο γήπεδο".
Η ερμηνεία που είχε δοθεί, μετά και παρά την άρνηση της Inter να συνεχίσει, ήταν η απόδοση αντικειμενικής ευθύνης στη γηπεδούχο Juve, γεγονός που θεωρήθηκε εξαιρετικά επικίνδυνο προηγούμενο αφού έτσι κάθε φιλοξενούμενη ομάδα θα μπορούσε να επικαλείται αδυναμία να γίνει το παιχνίδι και έτσι να το κερδίζει στα χαρτιά. Αυτή η ανησυχία, και κατ' επέκταση η ένσταση απέναντι στην απόφαση, ήταν γενικευμένη εκείνες τις μέρες (σε αντίθεση με το μύθο που χτίστηκε από τους nerazzurri)...
"Σκληρό χτύπημα στον αθλητισμό" χαρακτήρισε την απόφαση ο θρυλικός ομοσπονδιακός τεχνικός των δυο Παγκοσμίων Κυπέλλων, Vittorio Pozzo (φωτογραφία) -από τους ιδρυτές του Torino όπου μάλιστα αγωνίστηκε- ενώ εφημερίδες που δεν ήταν φιλικές στη Juve την καλούσαν να καταθέσει προσφυγή: "έχει όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να καταθέσει προσφυγή. Αν δεν το κάνει θα προδώσει τον ενθουσιασμό των υποστηρικτών της και έμμεσα θα πρόσφερε κακή υπηρεσία στο άθλημα" έγραφε χαρακτηριστικά ο Aldo Bardelli, αρχισυντάκτης του Stadio, εφημερίδας της Bologna που θύμιζε ότι η Juventus είχε εκδώσει μικρότερο αριθμό εισιτηρίων από τον επιτρεπόμενο.
Ακόμα σκληρότερο το άρθρο του Corriere dello Sport της Ρώμης εκείνων των ημερών: "κανένας κανονισμός δεν θα καταφέρει να μας πείσει ότι προσφέρθηκαν καλές υπηρεσίες στον αθλητισμό. Η Inter έκανε το παιχνίδι της, σύμφωνοι. Ίσως και η ίδια η Juventus θα είχε συμπεριφερθεί κατά τον ίδιο τρόπο. Η Lega δεν θα μπορούσε να δράσει διαφορετικά. Οι επίσημες πράξεις δεν της άφηναν άλλα περιθώρια. Αυτό δεν αλλάζει πάντως το γεγονός ότι το πρωτάθλημα αλλοιώθηκε", έγραφε η εφημερίδα της Ρώμης και εύχεται, για το καλό του "αθλήματος με το Α κεφαλαίο" την επανάληψη του παιχνιδιού.
Εφημερίδα της Νάπολη γράφει πως η Inter έχασε την ευκαιρία να γίνει η δημοφιλέστερη ομάδα της χώρας (αν ζητούσε επανάληψη) ενώ η Juventus, γράφει, "έχει αυτόματα τη δίκαιη αλληλεγγύη όλων των ιταλών φιλάθλων".

Το χαρακτηριστικότερο δημοσίευμα, όμως, είναι μιας μιλανέζικης εφημερίδας, του Corriere Lombardo που είχε κάνει έρευνα ζητώντας την άποψη αθλητικών δημοσιογράφων απ' όλη τη χώρα καθώς και των capitani των ομάδων της serie A (εκτός φυσικά από εκείνους των δυο ομάδων αλλά και των Torino, Milan): ακόμα και μεταξύ των μιλανέζων αθλητικογράφων, 6 τάχθηκαν υπέρ της επανάληψης έναντι 13 που έδιναν το παιχνίδι στην Inter ενώ από τους capitani, 10 τάσσονταν υπέρ της επανάληψης του παιχνιδιού και μόνον 4 υπέρ της νίκης Inter στα χαρτιά...

Η έφεση της Juventus φάνταζε πλέον δεδομένη και έτσι η Inter εξέδωσε, στις 29 Απριλίου, επίσημη ανακοίνωση με την οποία προειδοποιούσε ότι θα παρενέβαινε σε περίπτωση έφεσης...

Μια μέρα πριν την τελευταία αγωνιστική,
η δευτεροβάθμια απόφαση διέταξε επανάληψη
διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς της Inter για δήθεν
απόφαση του διαιτητή: οι ίδιοι είχαν ζητήσει την διακοπή...

H έφεση κατατέθηκε και η απόφαση βγήκε μια μέρα πριν την τελευταία αγωνιστική δικαιώνοντας τη Juventus (το παιχνίδι θα επαναλαμβανόταν) με το σκεπτικό ότι "η έλλειψη συναίνεσης της φιλοξενούμενης ομάδας στη συνέχιση ενός παιχνιδιού σε μια κατάσταση έστω ανώμαλη δεν μπορεί να οδηγήσει σε αντικειμενική ευθύνη για υποτιθέμενη ευθύνη της γηπεδούχου ομάδας".
Η δευτεροβάθμια απόφασης της αθλητικής δικαιοσύνης ξεκαθάριζε ότι δεν υπήρχε καν θέμα υπεράριθμων θεατών και έβαζε τέλος σε ένα μύθο που οι οπαδοί της Inter καλλιεργούν, ότι δήθεν την απόφαση διακοπής πήρε ο διαιτητής: "Προκύπτει αντίθετα ήδη από την πρώτη διαιτητική αναφορά ότι, ληφθέντος υπόψη ότι ο capitano της Internazionale δεν προτίθετο να συνεχίσει το παιχνίδι παρουσία κόσμου στην άκρη του αγωνιστικού χώρου (δηλώσεις που μου έγιναν -λέει ο διαιτητής- παρουσία των δυο εποπτών), στις 17.15 αποφασίστηκε να μη συνεχιστεί η συνάντηση. Σε αυτό προστίθεται ότι ο διαιτητής, στην συμπληρωματική του αναφορά, επιβεβαίωσε ότι η κατάσταση ήταν τέτοια που θα μπορούσε να δώσει το σήμα της συνέχισης, μόνον αν ο capitano της Internazionale είχε παράσχει τη συναίνεσή του. Είναι φανερό επομένως ότι η Juventus δεν μπορεί να θεωρηθεί υπαίτια της κατάστασης που εμπόδισε τη συνέχιση του αγώνα", κατέληγαν οι δικαστές του δευτεροβάθμιου οργάνου διατάσσοντας την επανάληψη του παιχνιδιού και επιβάλλοντας ποινή 4 εκατομμυρίων στη Juventus.

Ο προαναφερθείς διαιτητής, Carlo Gambarotta (από τη Γένοβα), έχει σφυρίξει στην καριέρα του 18 παιχνίδια της Juventus στο διάστημα 1958-1963, διάστημα στο οποίο η Juve ήταν ιδιαίτερα ισχυρή: κατέκτησε 3 scudetti. Σε αυτά τα 18 παιχνίδια η Juve πέτυχε 12 νίκες (οι 2 στο Κύπελλο), 3 ισοπαλίες (μια στο Κύπελλο: εντός έδρας 3-3 με τη Bologna ενώ οι άλλες δυο ήταν με το Lecco 2-2 και με το Palermo 1-1) και 3 ήττες: εκείνη την ίδια σεζόν, 1960/61, στην Padova (1-0) μόλις την κρισιμότατη προτελευταία αγωνιστική... Η επόμενη ήττα ήρθε την επόμενη σεζόν στο ντέρμπυ και η τρίτη το 1962 στη Φλωρεντία από τη Fiorentina.

Πώς έχασε εκείνο το πρωτάθλημα η Inter την τελευταία
αγωνιστική, πριν την επανάληψη με τη Juve,
στο γήπεδο της Catania (clamoroso al Cibali), ποιά
ήταν τα αποτελέσματα πριν και μετά την απόφαση και,
κυρίως, πώς προτάθηκε στους παίχτες της Catania
να καθίσουν να χάσουν από την Inter και γιατί αρνήθηκαν...

Τι παρατηρούν οι interisti σε σχέση με αυτό το σκεπτικό -που επιβεβαιώνεται από εκείνη τη δήλωση εν θερμώ του Moratti junior που ο προσεχτικός αναγνώστης συγκράτησε; Ότι πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, στην οποία υπάγεται η αθλητική δικαιοσύνη, ήταν ο πρόεδρος της Juventus, ο μόλις 27χρονος Umberto Agnelli, πατέρας του Andrea... Λες και αυτό αλλάζει τη δήλωση του Gian Marco Moratti ή ότι τη διακοπή δήλωσε η Inter δημιουργώντας έτσι ένα επικίνδυνο προηγούμενο -δεδικασμένο αν είχε παραμείνει η πρωτοβάθμια απόφαση.
Για να γυρίσουμε, όμως, στο γήπεδο: την τελευταία αγωνιστική η Inter έπαιζε στην Catania και η Juve στο Bari. Η Inter ήθελε τη νίκη αλλά έχασε 2-0, το περίφημο clamoroso al Cibali, ("εντυπωσιακό στο Cibali", όπως έμεινε στην ιστορία από τη σχετική αναφορά του Sandro Ciotti στη ραδιοφωνική μετάδοση Tutto il Calcio minuto per minuto)- και θα δούμε μετά τι παρασκήνιο υπάρχει εδώ, ενώ η Juve ήρθε ισόπαλη 1-1 και πήρε το scudetto.

"Την απόφαση του δευτεροβάθμιου, που μας έκανε να γλιστρήσουμε δυο βαθμούς από τη Juve (σ.σ. και με το μεταξύ τους παιχνίδι να πρέπει να ξαναπαιχτεί) τη μάθαμε στην Catania όπου κατεβήκαμε στο γήπεδο με το ηθικό κάτω από τις σόλες και χάσαμε 2-0" είναι η επίσημη εκδοχή που δόθηκε τότε από την Inter και από τον άσο της, Aristide Guarneri (στη φωτογραφία)...
Όμως, αν θέλουμε να δούμε ευρύτερα το φιλμ του πρωταθλήματος θα διαπιστώσουμε ότι η Inter έφτασε στο Τορίνο την 16η Απριλίου για το παιχνίδι που διακόπηκε, έχοντας κατακτήσει 1 βαθμό στα τελευταία 5 παιχνίδια (Lecco-Inter 2-1, Inter-Padova 1-2, Milan-Inter 2-1, Sampdoria-Inter 4-2, Inter-Bologna 0-0) ενώ αμέσως μετά την διακοπή και την πρωτοβάθμια απόφαση που της έδινε τη νίκη στα χαρτιά μάζεψε 8 βαθμούς μέχρι και την προτελευταία αγωνιστική: Spal-Inter 1-3, Inter-Torino 1-1, Inter-Fiorentina 2-2, Roma-Inter 0-2, Inter-Napoli 3-0. Αντίθετα, η Juve έφτασε στο ματς της 16ης Απριλίου μετά από 4 συνεχόμενες νίκες (Juventus-Torino 1-0, Bologna-Juventus 2-4, Juventus-Roma 3-0, L.R.Vicenza-Juventus 0-1) και, αυτή ναι, ένιωσε το χτύπημα στο ηθικό της αφού αμέσως μετά έχασε από τη Sampdoria (που ήταν αήττητη στη Γένοβα) με 3-2... Στη συνέχεια έκανε 3 νίκες (Juventus-Lecco 4-2, Juventus-Atalanta 3-2, Napoli-Juventus 0-4) για να κάνει την ήττα στην Padova με 1-0 την προτελευταία αγωνιστική...

Ας επιστρέψουμε, όμως, στην τελευταία αγωνιστική στο Cibali και στο Catania-Inter χρησιμοποιώντας ως πηγή την Gazzetta dello Sport η οποία θυμίζει ότι η νεοπροβιβασθείσα Catania, αποκάλυψη εκείνου του πρωταθλήματος είχε φτάσει την προτελευταία αγωνιστική του πρώτου γύρου δεύτερη, δυο βαθμούς από την Inter και έχασε 5-0 με 4 αυτογκόλ: "κερδίσαμε μια ομάδα ταχυδρομικών", δήλωσε αλαζονικά ο Helenio Herrera, ο "μάγος" της Inter που στεφόταν πρωταθλήτρια χειμώνα με 26 βαθμούς, 3 περισσότερους από τη Milan και 4 από την Catania που τελικά τερμάτισε 8η με 36 βαθμούς...
Στην Catania το έδεσαν κόμπο στο δάχτυλο. Θυμάται ο Memo Prenna, μέσος και ηγέτης της ομάδας: "με βάση το πώς παίξαμε ίσως και να είχε δίκαιο, τέσσερα αυτογκόλ είναι κάπως πολλά. Αλλά κοιταχτήκαμε καταπρόσωπο και ορκιστήκαμε βεντέτα". Προσθέτει ο Amilcare Ferretti, μέσος που αργότερα έπαιξε στη Fiorentina και στο Torino: "Ο Herrera άθελά του μας έδωσε τεράστιο κίνητρο. Μετά το 5-0 του San Siro νικήσαμε τη Milan με 4-3"".
Η τελευταία αγωνιστική παίχτηκε στις 4 Ιουνίου 1961, μια μέρα μετά την περιβόητη απόφαση του δευτεροβάθμιου οργάνου. Ο Giorgio Michelotti, αμυντικός της Catania, "αποκαλύπτει -σύμφωνα πάντα με την Gazzetta Dello Sport- ότι "μερικές μέρες πριν το παιχνίδι ήρθαν οι διοικούντες να μας προσφέρουν ένα διπλό πριμ αν αφήναμε την Inter να κερδίσει. Σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι: "Όχι, λυπούμαστε. Θα το παίξουμε το παιχνίδι. Και παίξαμε μέχρι θανάτου". "Εκείνο το παιχνίδι -προσθέτει ο τερματοφύλακας Gaspari- το προετοιμάσαμε εμείς οι παίχτες. Τους βγάλαμε όλους έξω, τον Di Bella (σ.σ. προπονητής της Catania), τους διοικούντες, το θέλαμε πολύ". "Και πάντως η Catania μπορούσε να κερδίσει με οποιονδήποτε", θυμάται ο αργεντίνος σέντερ φορ Salvador Calvanese".
"Τη μπάλα την είδαν πραγματικά λίγο -λέει ο Ferretti. Μου είπαν ότι στις εξέδρες ήταν και ο Suarez που η Inter τον είχε αποκτήσει για την επόμενη σεζόν. Το διασκέδασα πολύ, το Cibali ήταν κόλαση για τους αντιπάλους, εκείνη τη χρονιά κατάφερε να κερδίσει μόνο η Juve", γράφει πάντα η Gazzetta dello Sport και συνεχίζει: "το παιχνίδι δεν μπορεί να το ξεχάσει ούτε ο Alvaro Biagini, μέσος: "Παντρεύτηκαν τρεις μέρες μετά. Θυμάμαι ένα torello που κάναμε εγώ, ο Calvanese και ο Ferretti με τον Facchetti ζαλισμένο από τα olè του κοινού. Διατηρώ μια φωτογραφία του Gaspari στο γύρο του θριάμβου με τους φιλάθλους".
Και ο Prenna: " Οι φίλαθλοί μας τραγουδούσαν ένα ειρωνικό Herrera cha cha cha. Και όταν ο Calvanese τύχαινε να βρεθεί κοντά στον πάγκο της Inter, στοπάριζε τη μπάλα με τον πισινό μπροστά στα μάτια του μάγου". Ο Michelotti: "ο Facchetti ήταν τόσο συγχυσμένος που στο τέλος του παιχνιδιού μπήκε σε λάθος αποδυτήρια".
Ο Gaspari μετά το παιχνίδι πήγε να χαιρετίσει τους παίχτες της Inter στο ξενοδοχείο τους. "Είχα παίξει στο Livorno με τον Picchi και τον Balleri. Ήταν πικραμένοι. Ο Balleri μάλιστα είχε προκαλέσει την αποβολή του. Μου είπαν: μας καταστρέψατε".
Ο Castellazzi θυμάται "πολύ καλά το πρώτο γκολ: έδιωξε η άμυνα της Inter, στοπάρισα με το στήθος και έπιασα βολέ στο "Γάμμα", μου ακύρωσαν άλλο ένα, πέτυχα ένα οριζόντιο δοκάρι. Θα μπορούσε να τελειώσει 4-0"...

Στην αδιάφορη, πια, επανάληψη του παιχνιδιού με τη Juve,
η Inter έστειλε την Primavera για να διαμαρτυρηθεί (με την
ανικανότητά της;) και έχασε με 9-1: έξι γκολ ο Sivori


Βίντεο από το παιχνίδι της 16ης Απριλίου, που δείχνουν το κοινό, αφηγείται το ιστορικό της έφεσης και των αποφάσεων, μετά δείχνει το γκολ στο Ciballi και τέλος το 9-1 και το Κύπελλο του πρωταθλήματος.

Η επανάληψη του ματς με τη Juve, μετά το τέλος των υπόλοιπων αγωνιστικών, ήταν πλέον βαθμολογικά αδιάφορη. Αλλά η Inter -που κρύβει εκείνη την περίεργη απόπειρα των διοικούντων της Catania (μόνοι τους πρόσφεραν διπλάσιο πριμ για ήττα στους παίχτες τους;)- αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί (!) βάζοντας έτσι τις βάσεις για έναν από τους πολλούς μύθους που τροφοδοτούν την υστερία κατά της Juve σε όλη τη χώρα και την πεποίθηση των φιλάθλων της ότι οι αποτυχίες της ομάδας τους οφείλονται σε ασπρόμαυρο παρασκήνιο -βολικό! Αντί να τα βάζεις με τους Moratti...
Στο Τορίνο, με τον ίδιο πάντα διαιτητή, ήρθε η Primavera. Και, όπως θυμάται ο Boniperti, που μετά από αυτό το παιχνίδι κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, ο Sivori αποφάσισε, πιστός στο χαρακτήρα του, να τους δείξει: έβαλε 6 γκολ στο τελικό 9-1 όπου για την Inter σκόραρε ένας πιτσιρίκος που θα γινόταν διάσημος: ο γιός του Valentino Mazzola του Grande Torino, Sandro...
Juve 49 βαθμοί, Milan 45, Inter 44. Το 12ο scudetto ήταν γεγονός, καθαρό και ξάστερο.

Ντοπαρισμένοι, με επίσημοι απόφαση, οι παίχτες της Inter
την επόμενη σεζόν και μάλιστα αυτός που σκόραρε κατά της Juve


Τα δυο γκολ της Inter στο παιχνίδι κατά της Juventus όπου τρεις παίχτες των nerazzurri (μεταξύ των οποίων και ο σκόρερ του πρώτου τέρματος) βρέθηκαν θετικοί. Κανείς της Juventus.

Αλλά δεν είναι αυτά τα μόνα γεγονότα που ξεχνάνε στην Inter... Την επόμενη σεζόν, χειρότερη στην ιστορία της αποδεκατισμένης πλέον Juve (από δικές της ευθύνες, εμάς δεν μας φταίνε άλλοι, τερμάτισε 12η...), το πρωτάθλημα πάει στη Milan ενώ η Inter τερματίζει 2η, 5 βαθμούς πίσω. Αλλά...
Στις 25 Φεβρουαρίου 1962, λίγο μετά τη μεγάλη νίκη μέσα στο Bernabeu με το γκολ του Sivori, η Juve έπαιζε στο San Siro με την Inter (που είχε νικήσει 4-2 στον πρώτο γύρο): το παιχνίδι έληξε 2-2 με το Sivori και το Stacchini να ανατρέπουν στο 79' και στο 87' το 2-0 με το οποίο προηγούντο οι nerazzurri στο 74'...
Στις αρχές Απριλίου η αρμόδια επιτροπή της Lega κοινοποίησε τα αποτελέσματα των ελέγχων αντιντόπινγκ που είχαν διεξαχθεί μεταξύ 12 και 25 Φεβρουαρίου και αφορούσαν την ανεύρεση αμφεταμινών. "Τα βεβαιωμένα αποτελέσματα είναι τα εξής: σημαίνουσα θετικότητα: Bicicli, Guarnieri και Zaglio (Internazionale). Μέση θετικότητα: Capra και Fogli (Bologna) και Sormani (Mantova). Μικρή θετικότητα: Janich (Bologna) και Pini (Mantova)".

Και οι τρεις παίχτες της Inter που βρέθηκαν θετικοί, είχαν αγωνιστεί βασικοί στο 2-2 με τη Juventus και μάλιστα ο Bicicli ήταν ο σκόρερ του 1-0 στο 13'...

Να σημειωθεί ότι, αντίθετα, για τους τρεις παίχτες της Juventus που είχαν δώσει δείγμα στο αντι-ντόπινγκ κοντρόλ σε εκείνο το παιχνίδι (Bercellino, Nicolè, Sarti), τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά.
Οι τρεις παίχτες της Inter τιμωρήθηκαν με 2 αγωνιστικές και 150.000 λίρες πρόστιμο. Χρόνια μετά, στα τέλη του 2007, ο ένας από τους τρεις, ο Franco Zaglio αφηγήθηκε στον Corriere della Sera, εφημερίδα επιχειρηματικών συμφερόντων πολύ πολύ κοντά στην Inter: "Πιάσανε τους τρεις cremonesi: Guarnieri, Bicicli και τον υποφαινόμενο. Ενόψει του παιχνιδιού που ήρθαμε ισόπαλοι 2-2 με τη Juve (25 Φεβρουαρίου 1962) οι διοικούντες μας έμαθαν ότι στο τέλος του παιχνιδιού θα γινόταν αντι-ντόπινγκ κοντρόλ (σ.σ. εσωτερική πληροφόρηση δεν λέγεται αυτό;). Ο γραμματέας έτρεξε στα αποδυτήρια και συνέστησε να μην πάρουμε τίποτε. Μια νύξη περίεργη: λες και εμείς οι παίχτες παίρναμε προσωπικές πρωτοβουλίες! Θέλω να αποσαφηνίσω ότι μέχρις ότου έμεινα εγώ, δηλαδή έως το 1964 (σ.σ. έως το Νοέμβριο 1964), κανείς από μας δεν πήρε ποτέ κάτι από δική του επιλογή: μερικά πράγματα, αν είναι, μας τα έβαζαν άλλοι στον καφέ"...
"Και μετά το 1964;", ρωτά ο δημοσιογράφος. "Ίσως... τα πράγματα να άλλαξαν στις διεθνείς διοργανώσεις. Γιατί είναι γνωστό: όταν ένα παιχνίδι αξίζει τρία εκατομμύρια πριμ οποιοσδήποπτε μπορεί να αποφασίσει να ρισκάρει. Χωρίς να μετράμε ότι σε διεθνές επίπεδο δεν υπήρχε κανένας έλεγχος", απάντησε σε μια συνέντευξη όπου αποκαλύπτει ότι ακόμα πιο πριν και στη Roma, όπου είχε αγωνιστεί, τους έδιναν "βιταμίνες", που κατέληγαν συστηματικά στα αποχωρητήρια"...
Το θέμα με τη "μεγάλη Inter" του Herrera το έχει θίξει, και με το παραπάνω, ο σπουδαίος ιταλός δημοσιογράφος Gianni Brera στο "Storia Critica del Calcio Italiano" ("Κριτική ιστορία ιταλικού ποδοσφαίρου") όπου περιγράφει πως το 1964, μετά το μπαράζ με τη Bologna, στήθηκε επιχείρηση φυγάδευσης παιχτών μέσω των φιλάθλων που είχαν μπει στον αγωνιστικό χώρο για να πανηγυρίσουν... Ως μάρτυρες επικαλείται τρεις γιατρούς, μέλη του τότε ιατρικού τιμ της Inter που άλλωστε έχει χάσει τη σχετική δίκη κατά του αδερφού του Sandro Mazzola που έγραψε ολόκληρο βιβλίο για να καταγγείλει ότι τους έδιναν φάρμακα (αναλυτικά εδώ)...
Αλλά όλα αυτά τα κυρίαρχα media τα σκεπάζουν, διαμορφώνοντας την εικόνα της "καθαρής και έντιμης" Inter και της "βρώμικης κλέφτρας" Juve που έχει μόνο απαλλακτικές αποφάσεις, όποτε και αν προσπάθησαν να της ρίξουν λάσπη...

Πηγές: ως βάση το Ju29ro.com (εδώ και εδώ) αλλά και: fabbricainter.com, acmilan.com, inter.it, Gazzetta dello Sport, Corriere della Sera, JuWorld.net, Lega Serie A
Πηγές φωτογραφιών: asromaultras.org, fabbricainter.com, wikipedia, Il Pallone racconta