"Με τις ήττες της Milan και της Inter, η ποδοσφαιρική κυριακή πιστοποιεί την τραγωδία δυο ανθρώπων που ποδοσφαιρικά βρίσκονται πλέον στο περιθώριο", γράφει ο Michele Fusco στην ηλεκτρονική εφημερίδα Linkiesta και επισημαίνει ότι σε κρίση βρίσκεται μια εκδοχή της πόλης...
"Είναι το τέλος μιας εποχής και στον ορίζοντα το Μιλάνο δεν φαίνεται να προσφέρει οικογένειες ή προσωπικότητες σε θέση να μαζέψουν την κληρονομιά τους. Και ποιος ξέρει αν αυτό είναι πραγματικά κακό" γράφει ο αρθρογράφος στη σημερινή online έκδοση όπου επισημαίνει, αναλυτικότερα, ότι "κλείνει επίσης μια εποχή ολωσδιόλου μιλανέζικη κατά την οποία μια κάποια αστική τάξη, κατά ένα μέρος εκπροσωπούμενη από μια παλιά ισχυρή οικογένεια πετρελαιάδων και, από την άλλη, από νεόπλουτους που εξέλεξαν τον Cavaliere ως σημαιοφόρο τους, δείχνει τη φθορά της απέναντι στη νεωτεριστικότητα ενός αθλήματος δύσκολου όπως το ποδόσφαιρο την εποχή των οικονομικών βασάνων".
Εκτιμώντας ότι οι δυο πάμπλουτοι δεν καταφέρνουν πιά να παίξουν το ρόλο τους καταφεύγοντας μάλιστα σε "γελοιότητες (μα τις προπονητή διαλέγετε, τι παίχτες αγοράζετε, από τι παράγοντες περιτριγυρίζεστε, τι σχέδιο "νέας" εταιρείας έχετε;)" ο έμπειρος στον αθλητικό αλλά και τον πολιτικό τομέα συντάκτης, αναρωτιέται: "υπάρχουν άλλοι πλούσιοι στο Μιλάνο που μπορούν να πάρουν στην πλάτη τους μια κληρονομιά τέτοιων διαστάσεων, υπάρχουν επενδυτές διατεθειμένοι στο ρίσκο μιας γελοιοποίησης (σ.σ. "απομίμηση πορδής", κατά λέξη), υπάρχουν παθιασμένοι με τον αθλητισμό που να είναι σε θέση να κατανοήσουν ότι πρέπει να ξαναξεκινήσουν από χαμηλά, με κόπο, πειθαρχία και επαγγελματισμό; Κανείς δεν φαίνεται στον ορίζοντα και πιθανότατα κανείς δεν έχει διάθεση να αυτοπροταθεί, για παράδειγμα για μια μεταμπερλουσκονική περίοδο, που η σύγκριση με τη φαντασμαγορική εικοσαετία του επιβλητικού προκατόχου θα βάραινε υπερβολικά και στις διαθέσεις των ήδη δοκιμασμένων tifosi. Ίσως να δείχνει κομματάκι πιο απλή η τύχη όποιου προκαλέσει τη μοίρα διαδεχόμενος τον Moratti, για μια καλή δεκαετία ένας από τους λιγότερο γνωστικούς προέδρους του πλανήτη. Θα τύχει ενός αρχικού bonus, αλλά στη συνέχεια η Inter θα ζητήσει τη στιβαρότητα που της αρμόζει. Αλλά -καταλήγει ο αρθρογράφος γενικεύοντας τη συζήτηση- ίσως να είναι το Μιλάνο που δεν έχει πια πολλά να δώσει, να προσφέρει, στην αθλητική κοινότητα. Και βρίσκονται πια στην αφετηρία όλες εκείνες οι οικογένειες που για μια ολόκληρη εποχή είδαν το ποδόσφαιρο ως μια ευκαιρία να φτιάξουν την εικόνα τους και στον επιχειρηματικό τομέα. Σε μια εποχή οικονομικής τραγωδίας, κανείς δεν θέλει να εκτεθεί. Θέλουμε να το θεωρήσουμε έναν κακό;"...
Δηλητηριώδης η κατάληξη: "Είναι γεγονός ότι Massimo και Silvio έχουν πάρει εκείνη τη μελαγχολική λεωφόρο που οδηγεί στη σύνταξη"...
Πηγή: Linkiesta.it
Εκτιμώντας ότι οι δυο πάμπλουτοι δεν καταφέρνουν πιά να παίξουν το ρόλο τους καταφεύγοντας μάλιστα σε "γελοιότητες (μα τις προπονητή διαλέγετε, τι παίχτες αγοράζετε, από τι παράγοντες περιτριγυρίζεστε, τι σχέδιο "νέας" εταιρείας έχετε;)" ο έμπειρος στον αθλητικό αλλά και τον πολιτικό τομέα συντάκτης, αναρωτιέται: "υπάρχουν άλλοι πλούσιοι στο Μιλάνο που μπορούν να πάρουν στην πλάτη τους μια κληρονομιά τέτοιων διαστάσεων, υπάρχουν επενδυτές διατεθειμένοι στο ρίσκο μιας γελοιοποίησης (σ.σ. "απομίμηση πορδής", κατά λέξη), υπάρχουν παθιασμένοι με τον αθλητισμό που να είναι σε θέση να κατανοήσουν ότι πρέπει να ξαναξεκινήσουν από χαμηλά, με κόπο, πειθαρχία και επαγγελματισμό; Κανείς δεν φαίνεται στον ορίζοντα και πιθανότατα κανείς δεν έχει διάθεση να αυτοπροταθεί, για παράδειγμα για μια μεταμπερλουσκονική περίοδο, που η σύγκριση με τη φαντασμαγορική εικοσαετία του επιβλητικού προκατόχου θα βάραινε υπερβολικά και στις διαθέσεις των ήδη δοκιμασμένων tifosi. Ίσως να δείχνει κομματάκι πιο απλή η τύχη όποιου προκαλέσει τη μοίρα διαδεχόμενος τον Moratti, για μια καλή δεκαετία ένας από τους λιγότερο γνωστικούς προέδρους του πλανήτη. Θα τύχει ενός αρχικού bonus, αλλά στη συνέχεια η Inter θα ζητήσει τη στιβαρότητα που της αρμόζει. Αλλά -καταλήγει ο αρθρογράφος γενικεύοντας τη συζήτηση- ίσως να είναι το Μιλάνο που δεν έχει πια πολλά να δώσει, να προσφέρει, στην αθλητική κοινότητα. Και βρίσκονται πια στην αφετηρία όλες εκείνες οι οικογένειες που για μια ολόκληρη εποχή είδαν το ποδόσφαιρο ως μια ευκαιρία να φτιάξουν την εικόνα τους και στον επιχειρηματικό τομέα. Σε μια εποχή οικονομικής τραγωδίας, κανείς δεν θέλει να εκτεθεί. Θέλουμε να το θεωρήσουμε έναν κακό;"...
Δηλητηριώδης η κατάληξη: "Είναι γεγονός ότι Massimo και Silvio έχουν πάρει εκείνη τη μελαγχολική λεωφόρο που οδηγεί στη σύνταξη"...
Ένα ενδιαφέρον άρθρο που διαβάζεται ακόμα πιο ευχάριστα μετά την κατάκτηση της μοναχικής πρωτιάς από τη Juve χάρη και στο δώρο του Borriello επί της Lazio, δώρο που θα μπορούσε να γίνει ακόμα μεγαλύτερο αν η Catania, που έπαιζε με δέκα παίχτες από το 2', δεν πετύχαινε το δοκάρι της Napoli στο 89'...
Πηγή: Linkiesta.it
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου